بریده‌هایی از کتاب پاستیل‌های بنفش

مامان و بابا عاشق سبکی از موسیقی هستند که به آن می‌گویند «بلوز». توی شعرهای بلوز، یکی از چیزی ناراحت است؛ مثلاً طرف با ننه‌اش قهر کرده یا اینکه همهٔ پولش را گم کرده یا می‌خواسته برود جایی دور و از قطار جا مانده. اما عجیب اینجاست که وقتی این آهنگ‌ها را می‌شنوی، شاد می‌شوی!

«تمرین دوستِ تو بودن رو!... قاعده‌ش اینه که فقط تو بتونی منو ببینی. ولی وقتی یه دوست خیالی رو ول می‌کنن به اَمون خدا، کی می‌دونه چی براش پیش میاد؟»

کتابدار مدرسهٔ ما می‌گوید هیچ‌وقت نمی‌توانید کتابی را از روی جلدش قضاوت کنی. من هم باید بگویم که نمی‌توانید محله‌ای را از روی قوهایش قضاوت کنید.

حالم گرفته بود. حس می‌کردم چیزی توی گلویم گِره خورده است. برای ازدست‌دادن وسایلم نبود.

راهرو تاریک بود. فقط نور چراغ حمام، مثل کرهٔ آب‌شده می‌زد روی فرش. کِرِنشا با هیکل گُنده‌اش، بی‌صدا حرکت کرد؛

می‌دانستم که او آنجاست و همین برای من کافی بود. بعضی وقت‌ها این تنها چیزی است که از یک دوست توقع داری.

می‌دانستم که او آنجاست و همین برای من کافی بود. بعضی وقت‌ها این تنها چیزی است که از یک دوست توقع داری.

هیچ‌وقت نمی‌توانید کتابی را از روی جلدش قضاوت کنی.

صدایم با هر کلمه بالاتر می‌رفت. «من نمی‌خوام دوباره به اون زمان برگردم. ازتون متنفرم که باعث شدین این اتفاقا بیُفته. این انصاف نیست. بچه‌های دیگه توی ماشینشون نمی‌خوابن. بچه‌های دیگه گشنه نیستن.» می‌دانستم که واقعیت ندارد. خیلی‌ها بودند که وضعیتشان خیلی بدتر از ما بود، اما اهمیتی نمی‌دادم.

توی طبیعت به این می‌گن هر کی زورش بیشتره، زنده می‌مونه. نخوری، می‌خورَنِت. نکُشی، می‌کُشَنِت.

می‌دانستم حداقل خوش‌شانس بودیم که مینی‌وَن هوندایِ قدیمی‌مان را داشتیم. بچه‌ای را دیده بودم که مجبور شده بود یک سال تمام را توی یک فولِکس‌واگن بگذراند؛ قرمز بود و گِرد، درست مثل کفشدوزک! و دقیقاً همان‌طور ریزه‌میزه.

کمی بعد مامان گفت: «باید تلویزیون رو بفروشیم. می‌دونم که خیلی کهنه‌ست، اما باز از هیچی بهتره.» بابام سرش را تکان داد: «می‌خوای لباسامونم بفروشیم و جاش برگ بچسبونیم به خودمون.»

جوری شده بود که دیگر خود خدا هم برای زندگی ما سری از تأسف تکان می‌داد و عذرخواهی می‌کرد.

«فکر نمی‌کنم درست‌حسابی فهمیده باشی اینجا چه خبره جکسون! دوستای خیالی به ارادهٔ خودشون نمیان؛ ما دعوت می‌شیم. تا وقتی هم که نیاز باشه، می‌مونیم و بعد، یعنی بعد از اینکه مأموریتمون تموم شد، می‌تونیم بریم.»

شاید خفاش‌ها از ما آدم‌ها، آدم‌تر هستند!

زندگی همیشه عادلانه نیست.

گرسنگی می‌تواند باعث شود که عجیب‌وغریب بشوید یا حتی تا حدی دیوانه به نظر بیایید.

نمی‌دانم شاید شما هم به‌جز شب‌های عید، توی خانه‌تان رنگ شیرینی و اسمارتیز را نبینید! توی خانوادهٔ ما چشم به‌هم بزنی، این‌جور چیزها تمام می‌شود.

نمی‌دانم شاید شما هم به‌جز شب‌های عید، توی خانه‌تان رنگ شیرینی و اسمارتیز را نبینید!

قانون اول دانشمندان: «همیشه برای هر چیزی توضیحی منطقی وجود دارد». فقط کافی بود پیدایش کنم.