بریده‌هایی از کتاب پاستیل‌های بنفش

عذاب وجدان گرفتم که چرا از این کار عذاب وجدانی ندارم!

«هیچ‌وقت نباید دوست خیالیت رو فراموش کنی.»

تو نمی‌تونی امواج صوتی رو ببینی، ولی می‌تونی از موسیقی لذت ببری.»

هیچ‌وقت نمی‌توانید کتابی را از روی جلدش قضاوت کنی.

اما تنها فکری که یادم می‌آید، این است که چقدر خوب است دوستی داشته باشی که به اندازهٔ تو از پاستیل بنفش خوشش بیاید.

جوری شده بود که دیگر خود خدا هم برای زندگی ما سری از تأسف تکان می‌داد و عذرخواهی می‌کرد.

گفتم: «جادو اصلاً وجود نداره.» مامانم گفت: «موسیقی جادوئه.» بابام گفت: «عشق جادوئه.»

«زندگی برات غافلگیریای زیادی داره و این یه حقیقته.»

جیغ زدم: «این مَرده که! بانی خرگوشه نیست!» دختری هم شروع کرد به گریه‌وزاری‌کردن. مدیر فروشگاه ما را مجبور کرد آنجا را ترک کنیم. من سبد مجانی شکلات تخم‌مرغی‌ها را نگرفتم. با آن اسباب‌بازی گُنده هم عکس نینداختم. آنجا بود که فهمیدم آدم‌ها همیشه دوست ندارند حقیقت را بشنوند.

خندید، ولی فقط یک‌کمی.