بریده‌هایی از کتاب پاستیل‌های بنفش

شاید برای همین، اسم کِرِنشا را دوست داشتم. بیشتر شبیه کاغذ سفیدی بود که هنوز خط‌خطی‌اش نکرده باشید؛ از آن اسم‌هایی که روی هر چیزی می‌توانستید بگذارید.

شاید برای همین، اسم کِرِنشا را دوست داشتم. بیشتر شبیه کاغذ سفیدی بود که هنوز خط‌خطی‌اش نکرده باشید؛ از آن اسم‌هایی که روی هر چیزی می‌توانستید بگذارید.

انگار دارید به جایی می‌روید، هنوز نرسیده‌اید؛ اما می‌دانید که راه برگشتی نیست!

شاید برای همین، اسم کِرِنشا را دوست داشتم. بیشتر شبیه کاغذ سفیدی بود که هنوز خط‌خطی‌اش نکرده باشید؛ از آن اسم‌هایی که روی هر چیزی می‌توانستید بگذارید.

آن شب خوابم نمی‌بُرد. صدای هر چیزی، توی خانهٔ خالیِ ما انعکاس پیدا می‌کرد و می‌پیچید؛ این‌طرف و آن‌طرف، سایه‌هایی می‌دیدم که بعد ناپدید می‌شدند. مُدام از خودم می‌پرسیدم: «چرا باید این‌جوری بشه؟»

زندگی همینه. دقیقاً وقتی داری برنامه‌های دیگه‌ای می‌ریزی، برات یه اتفاق دیگه می‌افته.

هیچ‌وقت نمی‌توانید کتابی را از روی جلدش قضاوت کنی

دوست داشتم واقعیت را بشنوم، حتی اگر واقعیتِ خوش‌حال‌کننده‌ای نباشد.

گفتم: «جادو اصلاً وجود نداره.» مامانم گفت: «موسیقی جادوئه.» بابام گفت: «عشق جادوئه.» رابین گفت: «خرگوشِ توی کلاه یه جادوئه.»

من عاشق پاستیل‌های بنفشم.

آنجا بود که فهمیدم آدم‌ها همیشه دوست ندارند حقیقت را بشنوند.

از آن به بعد، سعی کردم دیگر سؤالِ سخت نپرسم، چون فکر کردم انگاری مامان و بابا دوست ندارند جواب‌های سخت به من بدهند.

«بچه‌ها همیشه باید مامان و باباشون رو دوست داشته باشن؟» تصویر بابام را توی آینهٔ جلو دیدم. با نگاه پرسشگری از آینه به من نگاه کرد. بعد گفت: «بذار این‌جوری بگیم: تو می‌تونی حسابی از دست کسی شاکی بشی و در عین حال، از ته قلب دوسِش داشته باشی.»

تو می‌تونی حسابی از دست کسی شاکی بشی و در عین حال، از ته قلب دوسِش داشته باشی.»

از آن به بعد، سعی کردم دیگر سؤالِ سخت نپرسم، چون فکر کردم انگاری مامان و بابا دوست ندارند جواب‌های سخت به من بدهند.

یک اسم مدل‌جدید؛ اسمی که زیاد ازش استفاده نشده باشد. شاید برای همین، اسم کِرِنشا را دوست داشتم. بیشتر شبیه کاغذ سفیدی بود که هنوز خط‌خطی‌اش نکرده باشید؛ از آن اسم‌هایی که روی هر چیزی می‌توانستید بگذارید.

آدم‌ها همیشه دوست ندارند حقیقت را بشنوند.

انگار دارید به جایی می‌روید، هنوز نرسیده‌اید؛ اما می‌دانید که راه برگشتی نیست!

آنجا بود که فهمیدم آدم‌ها همیشه دوست ندارند حقیقت را بشنوند.

نمی‌دانستم که باید به ماریسول دربارهٔ علت اسباب‌کشی‌مان چه بگویم. البته از آنجایی که وقتی آمد خانهٔ ما، چیزی برای خوردن تعارفش نکرده بودم و اینکه اکثراً لباس‌هایم یک‌کم زیادی برایم کوچک بود، احتمالاً حدس می‌زد دلیلش چه می‌توانست باشد. کامل دروغ نمی‌گفتم؛ فقط انگار همهٔ واقعیت را توضیح نمی‌دادم! البته نمی‌خواستم همچین کاری بکنم. من عاشق واقعیت‌ها بودم، ماریسول هم همین‌طور. ماریسول هم نمی‌خواست، اما گاهی خیلی سخت است که بخواهی واقعیتی را با کسی در میان بگذاری.