بریده‌هایی از کتاب جنگل

مرگ، شکننده، ویرانگر و ناگزیر است. می‌توان زندگی را از نو شروع کرد، اما بی آگاهی از مرگ، و انتظار آزاردهنده است، مانند موریانه‌ای سنگدل درونت را می‌خورد چیزی جلودارش نیست. با این تردیدهاست که انسان فرسوده و نابود می‌شود.

در این سال‌های خیلی سخت، آموختم که بین زندگی و مرگ، بین پاک‌ترین جاها و سنگدل‌ترین حمام‌های خون، بین زیباییِ بسیار و زشتیِ تهوع‌آور، دیوار نازکی هست که در آنی فرومی‌ریزد و زندگی را به پوچی می‌کشاند.

پدرم به من حس امنیت می‌داد، حتی حالا که بزرگ شده‌ام و خودم بچه دارم.

انسان مانند حیوان، برای بقا دست به کارهای زشت می‌زند.

لونی پرسید: ‌«‌‌‌این بچه‌ها چند سالشونه؟ بیست ساله‌ن، نه؟‌» - «‌‌‌آره.» - «‌‌‌روابطشون چقدر طولانیه، دو ساعت می‌شه نه؟‌»

به باور بعضی، مرگ سنگدلانه‌ترین اتفاق است، اما به باور من، انتظارِ بازگشتِ آن‌که دوستش داری هولناک است.

هرکسی داستان غم‌انگیزی داره. می‌دونی چی می‌گم؟» - «آره، می‌دونم.» - «زندگی برای همه یکسان نیست، عمر یکی کوتاهه، عمر یکی بیشتره، اما بدترین بخش اینه که هیچ‌کی در امان نیست. گفتم: «زندگی خیلی نامَرده.» لبخندی زد و گفت: «آره، خیلی هم عجیبه، نه؟

همیشه عادت داشت بگه ʼآدم که شتر نیست.ʽ، این‌جوری درخواست مشروب می‌کرد.»

امید سنگدل‌ترین یاری است که می‌تواند روحت را مانند ظرف یک‌بارمصرف مچاله کند

هرچند پیدا کردن قاتل برای خونوادۀ قربانی مثِ فویلِ آلومینیمیِ مچاله‌شده‌ست، اگه بخوای صافش کنی مثِ اول نمی‌شه، واسه همین دردی از اونا دوا نمی‌کنه و یه جورایی نمک پاشیدن به زخمشونه.»