بریده‌هایی از کتاب دلهره‌ی مدام گریختن

بگذار چشم‌هایت سخن بگویند که زبان توان اعتراف به حقیقت‌ها را ندارد

سکوت زبان آرام رنج است چه کسی توان شنیدنش را دارد؟

کوه را خستگیِ ایستادن می‌فرساید رود را خستگیِ رفتن و انسان در میانهٔ ایستادن و رفتن آه که عشق چه بی‌دریغ می‌فرساید و می‌پوساند

فاصله بسیار است میان آن‌چه هستیم و می‌خواستیم

چه کسی توانسته از گذشته‌اش زنده بازگردد چه کسی توانسته نمُرده باشد لحظه‌ای که فراموش شده است

عشق اگر بمیرد زندگی بال‌هایش را می‌گشاید و می‌پرد چنان پرنده‌ای که ناگهان بهراسد

تنهایی آرام و بی‌صدا در روحت رخنه می‌کند بی‌آن‌که کسی ببیند بی‌آن‌که کسی بفهمد حتا آن کسی که به تنهایی‌ات کشانده

انسان زمان را و زمان انسان را می‌فرساید

شخم نزن پدر این خاک پُر از خون را بگذار کمی تنها باشد با طراوت تن‌های برهنهٔ در آغوشش اگرچه هنوز بر سینه‌اش آرام نگرفته‌ایم

فراموش کرده‌ام خود را پیش از عشق چگونه بوده‌ام و اکنون چگونه‌ام اکنون که نیستی به چه شکلی درآمده‌ام احساس می‌کنم دیگری‌ام غرق در وحشت و تاریکی‌ام هر لحظه فرومی‌ریزم و باز شکل می‌گیرم و سراسر در این تردید هربار از خود می‌پرسم آیا نمُرده‌ام؟