بریده‌هایی از کتاب دلهره‌ی مدام گریختن

تنها مرگ می‌تواند این‌همه انسان گسیخته از هم را کنار هم بنشاند

هر روز از تعداد کسانی که بتوان دوست‌شان داشت کم می‌شود

خودم را میان مردانی یافتم که همه به‌نوعی قربانیان زندگی بودند. جسم‌هایی جامانده از مرگ، چهره‌هایی خشک و خسته، آخرین شادی‌ها آرام و بی‌صدا از چهره فرومی‌ریزند وقتی به نان فکر کنی.

همیشهٔ خدا نقطهٔ آغازی برای هر بدبختی وجود دارد

به پناه بی‌دریغ پهنهٔ بی‌کران آوارگی‌هایم

چیزی در درونم می‌گوید خستگی قابلیت آن را دارد که راحت‌تر به کندوکاو زندگی‌ای که از سر گذرانده‌ام بپردازم،