بریده‌هایی از کتاب دروغگوهای دوست داشتنی

بی‌دلیل وبلاگ را «بهره‌کش‌خانهٔ دیجیتال» لقب نداده‌اند. عبارت دیگر برای توصیفش «جنگ بی‌انتها بر سر پس‌ماندهٔ غذا» است. یا به قول هنری کسینگر: «دلیل اینکه چاقوها در فضای آنلاین این‌قدر تیزند، این است که اندازهٔ کیک بسیار کوچک است.»

وبلاگ‌نویس‌ها برای قلمبه‌سلمبه‌نویسی، ساده‌نویسی، جنجالی‌نویسی، جانب‌دارانه‌نویسی، زیادنویسی و نوشتن بی‌زحمت اشتیاق فوق‌العاده‌ای دارند. درآمدشان به همین چیزها بستگی دارد. تعجبی هم ندارد که این‌قدر بدذات، بی‌مسئولیت، سهل‌انگار و از صداقت به دورند.

کاربران توئیتر که رسماً مزدورند. شما می‌توانید از طریق شبکه‌های تبلیغاتی متعدد مبالغ قابل‌توجه به برخی حساب‌های توئیتر بپردازید تا پیامی را به انتخاب خودتان برایتان توئیت کنند. وقتی می‌گویم پیام، منظورم این است که به‌ازای پول، هر چیزی را توئیت می‌کنند.

شیوهٔ پرداخت در صنعت وبلاگ نشان‌دهندهٔ تأکید آن روی سرعت است، آن هم بیش از باقی متغیرها (مثل کیفیت، دقت و ارزش محتوایی).

وبلاگ‌نویس‌ها فقیرند، کمک کنید اموراتشان بگذرد «نوشته‌هایی که یک نفر با آن‌ها امرار معاش می‌کند، نوشته‌هایی نیستند که به آن‌ها معتقد باشد. بهترین حد تلاش فرد نیز نیستند... آن‌هایی که از قلمشان نان می‌خورند، زندگی‌شان به خرحمالی ادبی بستگی دارد و در بهترین حالت برای مخاطب عام می‌نویسند.» جان استوارت میل؛ اتوبیوگرافی

برداشتن کلاهِ کلاه‌بردار یکی از خوشایندترین لذت‌های دنیاست و انجام دادنش چندان هم دشوار نیست.

نفوذ پیدا کردن چیزی است که درنهایت اغلب وبلاگ‌ها و مالکانشان به دنبالش هستند، چون می‌توانند آن نفوذ را به شرکت‌های بزرگ رسانه‌ای بفروشند

وبلاگ‌ها به این امید خلق می‌شوند تا یک خواهان پیدا کنند؛ یک خریدار ابله که بیشتر از باقی خریدارها پول نقد می‌دهد و میلیون‌ها دلار جابه‌جا می‌شود برای خرید یک چیز بی‌ارزش.

وبلاگ‌ها در اصل برای این خلق می‌شوند که یک‌جا فروخته شوند. اگرچه آن‌ها درآمد هنگفتی از تبلیغات ایجاد می‌کنند، اصل پول از فروش کل سایت (که معمولاً صاحبش یک احمق پولدار است) به یک شرکت بزرگ‌تر برای چندبرابر کردن ترافیک و درآمد به دست می‌آید.

رسانه روزگاری به معنای حفظ نام و حیثیت بود؛ اما در فضای آنلاین رسانه یعنی کسب نام و شهرت.

«یک قایق پارویی را تصور کنید که برده‌ها در آن پارو می‌زنند و دزدان دریایی فرمان می‌دهند.» نظر تیم راتِن از روزنامهٔ لس‌آنجلس تایمز دربارهٔ مدل تجاری هافینگتون پست

رسانه‌ها به طرز ناامیدکننده‌ای از درون به همدیگر مرتبط هستند. فضای آنلاین نه‌تنها مستعد انتشار اطلاعات غلط است، بلکه می‌تواند منبع آن هم باشد.

در دنیای شبکه‌ای و درهم‌تنیدهٔ وبلاگ‌نویسی، اطلاعات غلط گاهی حتی بدون نیاز به تلاش و دست‌کاری افراد نشر پیدا می‌کنند. این سیستم به‌حدی از پیش برنامه‌ریزی‌شده، تنظیم‌شده و آماده است که در غالب موارد نیازی به افرادی مثل من ندارد. هیولا، خود، می‌تواند به خودش خوراک دهد.

رسانه هم مثل بسیاری از حیوانات به‌صورت گله‌ای حرکت می‌کنند. برای اینکه یک گله رم کند، فقط به یک گاو نیاز است. اولین سطح همان گاو سردسته است. باقی گله دقیقاً به همان جهتی می‌روند که گاو سردسته رفته است.

اسکات ونر مجری معروفی است که ترانه‌های برنامه‌های پرطرف‌دار شبکهٔ اچ‌بی‌او مثل آنتوراژ و تو آمریکا چطور جواب می‌ده را انتخاب می‌کند و معروف است به کشف خوانندگان ناشناس. او اقرار می‌کند که اغلب ترانه‌های منتخبش را از بین ترانه‌های محبوب در اینترنت پیدا می‌کند. از آنجایی که ونر مکالمات توئیتر و نظرات کاربران وبلاگ‌های پرطرف‌دار موسیقی را کنترل می‌کند، ترانه‌های ناشناس فقط چند قدم با بازدید شش‌رقمی و معروف شدن فاصله دارند. قضیه به همین سادگی است: کافی است این باور را ایجاد کنید که عکس‌نوشتهٔ مدنظر از قبل در اینترنت وجود داشته است، بعد تنها کاری که خبرنگار (یا مسئول انتخاب ترانه یا متخصص معروف) انجام می‌دهد، نشر دادن آن است. آن‌ها به‌ندرت به خودشان زحمت می‌دهند تصویری ورای برداشت اولیه‌شان از سوژه را ببینند.

یک مثال: کیتی کوریک ادعا می‌کند بسیاری از ایده‌های خبری‌اش را از طریق کسانی پیدا می‌کند که در توئیتر دنبال می‌کند؛ یعنی از مطالبی که حدود هفتصد نفر دنبال‌کننده‌های کوریک روی توئیتر می‌فرستند، تعدادی‌شان به اخبار شامگاهی ملی راه پیدا خواهند کرد.

موفقیت یک خبر در سطوح پایین‌تر در زنجیرهٔ رسانه گواهی است بر اینکه خبر در سطح ملی هم مورد اقبال قرار می‌گیرد.

می‌توانم با قرار دادن خبری در یک وبلاگ کوچک با استانداردهای ضعیف و بعد تبدیل کردن آن به منبع خبریِ یک وبلاگ بزرگ و درنهایت دست‌به‌دست شدن آن بین باقی وبلاگ‌های بزرگ، از هیچ، چیزی بسازم. من با این کار، به قول یکی از پژوهشگران حوزهٔ رسانه، یک «موج خبریِ خودتقویت‌کننده» می‌سازم. افرادی مثل من هر روز این کار را می‌کنند.

وبلاگ‌ها به ترافیک نیاز دارند و اول بودن در عالم وبلاگ‌نویسی ترافیک را افزایش می‌دهد، بنابراین وبلاگ‌ها اخبار را از هیچ خلق می‌کنند تا این امر محقق شود

محدودیت‌های وبلاگ‌نویسی نوعی محتوای ساختگی ایجاد می‌کند که کم‌کم به محتوای واقعی تبدیل می‌شود و بر رویدادهای واقعی تأثیر می‌گذارد.