بریده‌هایی از کتاب دروغگوهای دوست داشتنی

رسانه موضع پلیدی دارد، به این معنا که باید حقه‌هایی روانی برایتان سوار کند تا شما تحریک شوید و محتوایش را به اشتراک بگذارید.

به‌ندرت پیش می‌آید که «اطلاعات» به‌وضوح خوب یا بد باشد. اطلاعات ممکن است نشان‌هایی از هردو را در خود داشته باشد یا گاهی هیچ‌کدام. اطلاعات فقط همان است که هست. هدایت این جمع اضداد بازاریابان و خبرگزاری‌ها را وادار می‌کند تا برای تحریف این اطلاعات و تبدیل کردنش به چیزی که روی طیف احساسی مخاطبان تأثیر بگذارد، هم‌پیمان شوند، تا آن را به چیزی تبدیل کنند که پخش شود و کلیک دریافت کند.

صرف‌نظر از محتوا، هرچه مقاله‌ای در افراد احساس بد یا خوب بیشتری ایجاد کند، احتمال به اشتراک گذاشتنش بیشتر می‌شود.

محققان دریافتند که اندوه هم یک حس افراطی است، اما موجب وایرال شدن نمی‌شود. مثلاً اندوه ناشی از دیدن یک سگ ولگرد که از سرما می‌لرزد، یا مرد بی‌خانمانی که برای پول التماس می‌کند، اصولاً جزء حس‌های برانگیزاننده نیست. اندوه، اشتیاق ما را برای به اشتراک گذاشتن موضوع کور می‌کند.

هرچه مقاله خواننده را خشمگین‌تر کند، بهتر است.

حس‌های افراطی در هر جهت تأثیری شگرف بر منتشر شدن دارند، اما بعضی حس‌های بخصوص بهتر از بقیه جواب می‌دهند. مثلاً تغییر در حس مثبت یک مقاله، معادل هفتاد دقیقه قرار گرفتن به‌عنوان خبر صفحهٔ اول، روی وایرال شدن آن تأثیر دارد

خشم چنان تأثیر عمیقی دارد که یک واحد افزایش درجهٔ خشم ناشی از یک مقاله به اندازهٔ سه ساعت قرار گرفتن آن خبر در صفحهٔ اصلی وب‌سایت نیویورک تایمز است.

«قدرتمندترین عامل پیش‌بینی برای وایرال شدن موضوع میزان خشمی است که در مخاطب برمی‌انگیزد».

در فضای آنلاین انصاف یا شایسته‌سالاری وجود ندارد.

روایت‌های ساده‌ای مثل ویرانه‌های روح‌زدهٔ یک شهر پخش می‌شوند و زنده می‌مانند، اما عکس‌های بغرنجی مثل شهری پر از مردم واقعی که عاجزانه محتاج کمک هستند، نه.

به قول جونا پرتی، متخصص وایرال‌سازی هافینگتون پست و بازفید: «اگر چیزی به‌طور کامل مردم را افسرده کند، آن را به اشتراک نمی‌گذارند.» و چون مردم آن را به اشتراک نمی‌گذارند، وبلاگ‌ها هم منتشرش نمی‌کنند.

اگر کیفیت محتوا برای وبلاگ‌نویس‌ها مهم نیست، فکر می‌کنید برای بازاریاب‌ها مهم است؟ برای من یکی که هیچ‌وقت اهمیتی نداشته. بنابراین من چیزی را طراحی می‌کنم و به وبلاگ‌نویس‌ها می‌فروشم که می‌دانم (و آن‌ها فکر می‌کنند) پخش می‌شود. دقیقاً همان چیزی را بهشان می‌دهم که خودشان فکر می‌کنند فراگیر می‌شود و برایشان پول می‌سازد.

«کافی است نگاهی به اخبار برتر وب‌سایت‌های دیگ یا ام‌اس‌ان بیندازید تا الگویی را مشاهده کنید؛ تمام اخبار برتر آن‌هایی هستند که بین مردم دودستگی می‌اندازند. اگر کاری کنید که این سه چیز (رفتار، اعتقاد و دارایی مردم) تهدید شوند، اخبارتان مثل ویروس منتشر می‌شود.» تیم فریس؛ نویسندهٔ پرفروش فهرست نیویورک تایمز

«سال‌ها بعد، کدام کتاب دهه‌های ۸۰ و ۹۰ به‌عنوان اثر کلاسیک شناخته خواهد شد؟»

کافی است شما نوشته‌های ویکی‌پدیا را عوض کنید تا خبرنگارها متن اخبارشان را عوض کنند.

ایمان کورکورانهٔ وبلاگ‌ها به اعلامیه‌های مطبوعاتی، فرصت‌های زیادی خلق می‌کند. همان‌طور که برای کارگزار سهام نیویورک، لامبروس بالاس، اتفاق افتاد: او از سوی کمیسیون بورس و اوراق بهادار متهم شد به صادر کردن اعلامیه‌های مطبوعاتی جعلی آنلاین دربارهٔ سهام شرکت‌هایی مثل گوگل، دیزنی و مایکروسافت و قراردادنشان روی فوروم‌ها و وبلاگ‌های امور مالی. بعد از نشر اخبار ساختگی دربارهٔ پیشنهاد مالکیت مایکروسافت به وب‌سایت لوکال، ارزش سهام این وب‌سایت تنها در یک روز ۷۵ درصد رشد کرد و بعد از آن، بالاس و باقی کارگزارها تمام سهم‌هایشان را فروختند و رفتند باقی سهم‌هایشان را از طریق اخبار جعلی رشد دهند.

وقتی نیویورک تایمز اسنادی را افشا می‌کند، همگان ناخودآگاه فرض را بر این می‌گذارند که آن‌ها قبلاً از موثق بودن اسناد اطمینان حاصل کرده‌اند. قضیه درمورد هویت منبع خبری هم به همین منوال است. لغت «ناشناس» در فضای آنلاین معنایی به‌کل متفاوت دارد. نقل‌قول‌ها و سرنخ‌های خبری از طریق ایمیل‌های ناخوانده و غیرقابل‌ردگیری، یا نظرات پر از خشمِ بخش نظرات کاربران، یا افرادی که نفعی در موضوع دارند حاصل می‌شوند. از این بابت مطمئنم، چون خودم ده‌ها بار نقش همین منابع خبری را ایفا کرده‌ام و خبرم هیچ‌وقت چیز مهمی نبود. در هیچ‌یک از موارد، کسی هویتم را درخواست و تأیید نکرد.

ادوارد جی اپستاین در کتابش با عنوان بین حقیقت و داستان می‌گوید: «مشکل خبرنگاری ساده است. خبرنگارها به‌ندرت در موقعیتی قرار دارند که بتوانند حقیقت را دربارهٔ رویدادی بگویند، چون خودشان از نزدیک شاهدش نبوده‌اند. آن‌ها برای تأمین حقایق کاملاً به آن دسته از منابع خبری وابسته‌اند که منافع خودشان را هم تأمین کند. تک‌تک قسمت‌های فرایند تولید خبر تحت تأثیر همین رابطه تعریف می‌شود. همه‌چیز با همین واقعیت رنگ‌آمیزی می‌شود.»

ادوارد جی اپستاین در کتابش با عنوان بین حقیقت و داستان می‌گوید: «مشکل خبرنگاری ساده است. خبرنگارها به‌ندرت در موقعیتی قرار دارند که بتوانند حقیقت را دربارهٔ رویدادی بگویند، چون خودشان از نزدیک شاهدش نبوده‌اند. آن‌ها برای تأمین حقایق کاملاً به آن دسته از منابع خبری وابسته‌اند که منافع خودشان را هم تأمین کند. تک‌تک قسمت‌های فرایند تولید خبر تحت تأثیر همین رابطه تعریف می‌شود. همه‌چیز با همین واقعیت رنگ‌آمیزی می‌شود.»

«اگرچه اعتبار تنها چیزی است که برای فروش دارید، این روزها دیگر کافی نیست. اعتبار به درد مدل تجاری شدن نمی‌خورد. خبرنگار کوچک‌ترین اهمیتی به اعتبار نمی‌دهد.» کلی مک‌براید؛ پژوهشکدهٔ پوینتر