بریده‌هایی از کتاب طلسم آرزو

«قصه‌های پریان فقط یه سری داستان احمقانهٔ قبل از خواب نیستن. راه‌حل هر مشکلی که فکرش رو بکنین توی این قصه‌ها پیدا می‌شه. قصه‌ها درواقع درس‌های زندگی هستن که توی شخصیت‌ها و موقعیت‌های رنگارنگ پنهان شده‌ن. مثلاً قصهٔ چوپان دروغگو به ما ارزش خوش‌نام بودن و قدرت نهفته در صداقت رو نشون می‌ده. داستان سیندرلا پاداش خوش‌قلب بودن رو به ما نشون می‌ده و داستان جوجه اردک زشت زیبایی درونی رو به تصویر می‌کشه.»

رو به دیوار پناه گرفت. فریاد زد: «سرزمین قصه‌ها! داره می‌درخشه! صدا می‌ده!»

«گوش کنین! شکر خدا من پری نیستم

از این به بعد برای دیدن الکس باید با مادرش به آسایشگاه روانی برود. در خیال، خواهرش را در لباس سفید تیمارستان دید و خودش را تصور کرد که با او شوخی می‌کند و سربه‌سرش می‌گذارد.

بانو رویش را به‌سوی میله‌ها برگرداند و منتظر ماند تا نگهبان میله‌ها را بالا بکشد. اما نگهبان با تردید گفت: «بانوی من، مطمئنین که می‌خواین برین داخل؟ فقط خدا می‌دونه چه کارایی ممکنه ازش سر بزنه.» بانو گفت: «به هر قیمتی شده باید ببینمش.» نگهبان اهرم دایره‌ای بزرگی را چرخاند و چرخاند و میله‌ها بالا رفتند. بانو نفس عمیقی کشید و داخل شد. از یک سرسرای طولانی‌تر و تاریک‌تر گذشت. همین‌طور که قدم برمی‌داشت میله‌ها و درها به رویش باز و پشت سرش بسته می‌شدند.

فقط یک نفر می‌توانست به سؤالش جواب دهد؛ کسی که در آن‌سوی میله‌های زندان بود. بانوی شنل‌پوش به نگهبان گفت: «می‌خوام ببینمش.» نگهبان از شنیدن این درخواست کمابیش به وجد آمد و گفت: «هیچ‌کس اجازه نداره اون رو ببینه. من مطیعِ بی‌چون‌وچرای خانوادهٔ سلطنتی هستم.» زن کلاهِ شنلش را عقب زد و چهره‌اش را نشان داد. پوستش به سفیدی برف، موهایش به سیاهی شب و چشم‌هایش به سبزی جنگل بود. آوازهٔ زیبایی‌اش در تمام سرزمین پیچیده بود و ماجراهایش تا آن‌سوی مرزها دهان‌به‌دهان می‌گشت.

شجاعت تنها چیزیه که هیچ‌کس نمی‌تونه ازتون بگیره.»

من دوک نخ‌ریسی رو برای این نگه داشتم که با دیدنش یادم بیاد حتی بدترین طلسم‌های قدرتمندترین جادوگرها رو هم می‌شه شکست.

بیشترین حد تلاش من شاید برای یکی دیگه هیچی به‌حساب نیاد؛ ولی هیچ‌کس حق نداره من رو به خاطر این، تنبیه یا سرزنش کنه. هیچ‌کس حق نداره من رو جلوی دیگران مسخره کنه.»

آدمای بد تحت شرایط بدِ زندگی به این راه کشیده می‌شن. هیچ‌کس بدذات به دنیا نمیاد.

هر کاری که بکنی، نمی‌تونی همه رو از خودت راضی نگه داری. این سخت‌ترین درسیه که باید یاد گرفت.

بیشترین حد تلاش من شاید برای یکی دیگه هیچی به‌حساب نیاد؛ ولی هیچ‌کس حق نداره من رو به خاطر این، تنبیه یا سرزنش کنه.

گاهی وقتا ما اون‌قدر به چیزایی که نداریم فکر می‌کنیم که چیزای خوبی که داریم از یادمون می‌ره

دوستت دارم، بیشتر از عشقی که پرندگان به آفتاب صبح دارند.

«به نظر من درسی که ما از این ماجرا می‌گیریم اینه که آدمای بد تحت شرایط بدِ زندگی به این راه کشیده می‌شن. هیچ‌کس بدذات به دنیا نمیاد.» سفیدبرفی به نشانهٔ تأیید سر تکان داد. با مهربانی به قلب سنگی نگاه کرد و گفت: «موافقم. این درس تلخی بود که ما از ماجرای ملکهٔ بدذات گرفتیم.»

«مردم همیشه چیزی رو که دوست دارن به‌جای حقیقت می‌پذیرن. نفرت، تهمت و ترس آسون‌تر از درک و فهمه. هیچ‌کس دنبال حقیقت نیست. همه می‌خوان خودشون رو سرگرم کنن.»

عشق ما مثل آتش و برفه. اگه با هم باشیم، همدیگه رو از بین می‌بریم.» «بذار کنارت مثل برف آب بشم.»

تو چیزایی رو توی ذهنت سرهم می‌کنی که دلت می‌خواد حقیقت داشته باشه.

فراگی به‌طرف شنل‌قرمزی خم شد و گفت: «مهم نیست چقدر آسیب دیدین یا چه دردی دارین می‌کشین، مهم اینه که با این درد چی‌کار می‌کنین. شما می‌تونین سال‌ها گریه کنین، حق هم دارین. اما راه دیگه اینه که از این درد درس بگیرین و باهاش رشد کنین. از من به شما نصیحت: من سال‌ها توی سوارخ زیرزمینیم قایم شده بودم و می‌ترسیدم بیام بیرون. چون نمی‌دونستم مردم چی می‌گن یا درباره‌م چه فکری می‌کنن، ولی یه روز بالأخره تصمیم گرفتم از لاک خودم بیرون بیام. حالا به جایی رسیده‌م که جون چند نفر رو نجات داده‌م.»

کرد: چی می‌شد اگه قصه‌ها حقیقت داشتن! یه نفر چوب جادوییش رو تکون می‌داد و همه‌چیز به حالت اولش برمی‌گشت