بریده‌هایی از کتاب طلسم آرزو

آدمای بد تحت شرایط بدِ زندگی به این راه کشیده می‌شن. هیچ‌کس بدذات به دنیا نمیاد.»

تو زندگیم یاد گرفته‌م اگه آدم چیزایی رو که دوست نداره، بپذیره، کمتر احساس بدبختی می‌کنه!

«به نظر من درسی که ما از این ماجرا می‌گیریم اینه که آدمای بد تحت شرایط بدِ زندگی به این راه کشیده می‌شن. هیچ‌کس بدذات به دنیا نمیاد

«مهم نیست چقدر آسیب دیدین یا چه دردی دارین می‌کشین، مهم اینه که با این درد چی‌کار می‌کنین. شما می‌تونین سال‌ها گریه کنین، حق هم دارین. اما راه دیگه اینه که از این درد درس بگیرین و باهاش رشد کنین.

الکس سقلمه‌ای به کانر زد: «بهتره دنبالش بریم.» کانر در گوشش گفت: «خل شدی؟ من که پام رو تو خونهٔ این قورباغهٔ گنده نمی‌ذارم.»

مشعل‌هایی که به دیوار سنگی محکم شده بودند، نوری ضعیف و لرزان می‌تاباندند. از جویی که در بالا، دورتادور قصر کشیده شده بود، آبی بدبو و پُر از لجن به درون می‌چکید. کف سیاه‌چال، موش‌های بزرگی در پی غذا به دنبال هم می‌دویدند. چنین خرابه‌ای به‌هیچ‌وجه در شأن یک ملکه نبود. شب از نیمه گذشته بود و همه‌جا در سکوت فرو رفته بود، فقط گهگاه صدای کشیدن زنجیری به گوش می‌رسید. در سنگینی این سکوت، طنین صدای پایی در سرسرا پیچید. کسی از پلکان مارپیچ پایین آمد و وارد سیاه‌چال شد. پایین پله‌ها، زنی ظاهر شد که سرتاپایش در شنل سبزرنگ بلندی پوشیده شده بود. بااحتیاط از جلوی سلول‌ها گذشت و زندانیان داخل هر بند را به جنب‌وجوش انداخت. با هر قدمی که برمی‌داشت، سرعتش کندتر و کندتر و ضربان قلبش تُندتر و تُندتر می‌شد. زندانیان به ترتیب جرمشان تقسیم شده بودند. هرچه بیشتر در دل سیاه‌چال پیش می‌رفت، به زندانیان خطرناک‌تر و سنگدل‌تری می‌رسید. چشم‌هایش به سلولی در انتهای سرسرا دوخته شده بود که در آن، زندانی خاصی در بند بود و گروه بزرگی از نگهبانان به‌طور اختصاصی از او مراقبت می‌کردند.

دنیایی در جریان بود که با دنیایی که در آن زندگی می‌کرد زمین تا آسمان فرق داشت. دنیایی که با سیاست و تکنولوژی خراب نشده بود. دنیایی که در آن برای آدم‌های خوب اتفاق‌های خوب می‌افتاد. دنیایی که با تمام وجود دلش می‌خواست سهمی از آن داشته باشد.

خانه! قشنگ‌ترین کلمهٔ دنیا!

«شیشه‌ای که روحی تنها را در خود حبس کرده، تا آخرین ضربهٔ ناقوس نیمه‌شب، شمشیری از اعماق عمیق‌ترین دریاها، برای کشتن مرد جوان برازنده، سبدی از پوستهٔ تنهٔ درخت که با هراس از میان پارس‌های جنون‌آمیز و آرواره‌های درنده گریخته، تاج سنگی مشترک آرمیده در اعماق کنام درندگان، سوزنی که زیبایی ظاهر و باطن شاهزاده‌خانم زیبا را به‌هم دوخته، طرهٔ پُرپیچ بر طناب طلایی که روزگاری تنها امید رهایی بود، جواهرات درخشانی که بعد از نجات مردهٔ دروغین بیش از پیش می‌ارزند، اشک‌های پری تنهایی که نه جادویی بود و نه خوش‌حال.»

وقتی همهٔ مردم تصمیمی می‌گیرن، کسی نمی‌تونه نظرشون رو عوض کنه