بریده‌هایی از کتاب از ترس تنهایی

هردو آدم‌های بیچاره‌ای بودیم، اما خوشحال بودیم که در این بیچارگی با هم هستیم.

من در این شهر چندین میلیون نفری تنها هستم.

او را به اندازه‌ای دوست دارم که حاضرم به خاطرش خطر کنم

زمان همهٔ زخم‌ها را درمان خواهد کرد، اگر فقط بتوانی در آن زمان خودت را جمع‌وجور کنی.

خواسته‌های من ساده هستند: یک شغل که دوست داشته باشم و پسری که عاشقش باشم. و در شب تولد سی سالگی‌ام باید با این واقعیت روبه‌رو شوم که هنوز این دو را ندارم.

«تو خیلی خوش‌شانسی.» با خودم فکر می‌کردم که نه، شانس چیزی است که تو داری. خوش‌شانسی یعنی بلیت لاتاری بخری و بعد یک باره یووهوو، پولدار شوی. هیچ چیز زندگی من نشان از خوش‌شانسی ندارد، همه‌اش نتیجهٔ سختکوشی است، نتیجهٔ تقلا کردن برای بالا رفتن

آهنگ‌ها و بوها بیش‌تر از هر چیزی می‌توانند تو را به لحظه‌ای خاص در گذشته ببرند.

درک می‌کنم که سی فقط یک عدد است و پیری به احساس تو برمی‌گردد

شاید من آدم بدی هستم. شاید تنها دلیلی که سعی می‌کنم خوب باشم، این است که از گیر افتادن می‌ترسم، نه این‌که بخواهم از نظر اخلاقی آدم درستکاری باشم. با قوانین بازی می‌کنم، چون آدم ریسک‌پذیری نیستم. وقتی دبیرستانی بودیم با بچه‌هایی که می‌خواستند از مغازه چیزی بلند کنند، همراهی نکردم، چون می‌دانستم کار اشتباهی بود، اما بیش‌تر از آن به این دلیل که مطمئن بودم من جزء کسانی هستم که دستگیر می‌شوم. به همین علت هیچ وقت در امتحانات هم تقلب نکرده بودم. حتی حالا هم از لوازم اداری چیزی را از سر کارم برنمی‌دارم، چون فکر می‌کنم یک‌طورهایی دوربین‌های مداربستهٔ شرکت موقع ارتکاب این عمل مچ مرا می‌گیرند. پس اگر انگیزه و دلیل من برای خوب بودن این است، آیا واقعاً ارزشش را دارم؟ آیا واقعاً آدم خوبی هستم؟ یا به شکل شکست‌خورده‌ای بزدلم؟

در کل دوران دوستی‌مان در سکوت فهمیده بودم که دارسی از من زیباتر، خوش‌شانس‌تر و جذاب‌تر است، اما درک و فهم چیز دیگری است.

وقتی به عقب نگاه می‌کنم، این سؤال برایم پیش می‌آید که آیا من عاشق نیت بودم، یا فقط عاشق حس امنیتی بودم که از رابطه‌مان داشتم. به این فکر می‌کنم شاید احساساتم به او به این دلیل بود که نمی‌دانستم با نفرتی که از شغلم دارم چه کنم. از زمان آن آزمون وکالت و در طول آن سال جهنمی، نیت به عنوان شریک و راه فرارم بود. و گاهی بعضی احساسات وحشتناک می‌توانند منجر به دوست داشتن شوند.

چیزهای جالبی مثل تولد گرفتن، وقتی زمان می‌گذرد و به سی سالگی نزدیک می‌شویم، می‌توانند اهمیت‌شان را از دست بدهند.

وقتی عاشق هستی باید یک وقت‌هایی غرورت را بشکنی و بعضی‌وقت‌ها هم باید بجنگی تا غرورت را حفظ کنی. این یک‌جور تعادل برقرار کردن است. اما وقتی رابطه‌ای درست باشد، می‌توانی این تعادل را پیدا کنی.

نمی‌خواهم نسیهٔ فردا را به نقد امروز و این‌جا ببازم.

اما یاد گرفته‌ام که تو نمی‌توانی به تنهایی زمان چیزها را مشخص کنی و حتماً درست از آب دربیاید.

آهنگ‌ها و بوها بیش‌تر از هر چیزی می‌توانند تو را به لحظه‌ای خاص در گذشته ببرند. شگفت‌انگیز است که چه‌طور چند نت موسیقی یا یک بو آن‌قدر جادو می‌کنند. آهنگی که در آن لحظه ممکن است خیلی به آن اهمیت نداده باشی یا جایی‌که حتی نمی‌دانستی که ممکن است بوی خاصی داشته باشد.

ادراک من از قوانین عشق در حال عوض شدن است.

بدترین چیزی که دربارهٔ این پایانِ خاص (جوانی‌ام) و آغاز شدن (میانسالی‌ام) وجود دارد، این است که برای اولین بار در زندگی‌ام متوجه شده‌ام نمی‌دانم به کجا می‌روم.

هم هیجان‌انگیز است و هم ترسناک، مثل زمانی که در دریا منتظری موجی بیاید و از روی سرت رد بشود.

تلفیقی از احساسی خالص است برای شخصی دیگر، به همراه ترس. ترس از دست دادن.