بریده‌هایی از کتاب از ترس تنهایی

چیزی که همیشه مرا از هیجان لبریز می‌کرد، حالا هیچ حسی را در من بیدار نمی‌کند.

وقتی پیر می‌شی تولد دیگه مهم نیست.»

قرار نیست بیست سالگی تا همیشه باشد

دارم یاد می‌گیرم که کامل بودن مسألهٔ مهمی نیست. در واقع، اگر وسواس به خرج بدهی، نه تنها چیزی کامل نمی‌شود، که ممکن است خراب بشود.

انگار در جایی گیر افتاده‌اند و بعد از آن دیگر به معنای زندگی فکر نکرده‌اند و وارد روزمرگی شده‌اند.

مقابل عشق، نفرت نیست، بی‌تفاوتی است.

چیزهای جالبی مثل تولد گرفتن، وقتی زمان می‌گذرد و به سی سالگی نزدیک می‌شویم، می‌توانند اهمیت‌شان را از دست بدهند.

«فکر کنم واکنش‌شون آقای گیلهولی رو عصبانی کرد. اون می‌خواست بچه‌ها عمق بی‌کفایتی و آیندهٔ خراب‌شون رو درک کنن. برای همین نمودار بزرگی روی تخته کشید تا به ما نشون بده پتانسیل درآمد من با داشتن مدرک دانشگاهی، به جای این‌که مثل اون‌ها بخوام بعداً تو رستوران میز تمیز کنم، چه‌قدر اختلاف داره. و این‌که چه‌طور با گذشت زمان همه چیز بدتر می‌شه.»

به این فکر کردم که آن‌ها با این‌که بزرگ شده‌اند، انگار در جایی گیر افتاده‌اند و بعد از آن دیگر به معنای زندگی فکر نکرده‌اند و وارد روزمرگی شده‌اند.

«خب، باشه چال گونه‌ش رو دوست دارم.»

اما یاد گرفته‌ام که تو نمی‌توانی به تنهایی زمان چیزها را مشخص کنی و حتماً درست از آب دربیاید.

درک می‌کنم که سی فقط یک عدد است و پیری به احساس تو برمی‌گردد.

. یادم می‌آید یک بار مادرم به من گفت مقابل عشق، نفرت نیست، بی‌تفاوتی است. او می‌دانست در مورد چه حرف می‌زند. هدف من این است که نسبت به دکس بی‌تفاوت بشوم.

یک بار مادرم به من گفت مقابل عشق، نفرت نیست، بی‌تفاوتی است.

کسی که کم‌تر اهمیت می‌دهد، یا وانمود می‌کند، قدرت را در دست دارد.

چرا خوب بودی. تو فقط فکر نمی‌کنی که خوبی. تو خودت رو به شیوهٔ خودت نگاه می‌کنی. خودت رو خیلی متوسط می‌بینی، خیلی معمولی. ولی چیز معمولی‌ای دربارهٔ تو وجود نداره راشل.»

پذیرفتن این‌که اشتباه کرده در واقع به او شجاعت و ثبات داده است.

«دنیا سیاه یا سفید نیست راشل. اخلاق نسبیه. تو به اون احساس داری. این تو رو آدم بدی نمی‌کنه.»

. او برنده می‌شود، چون انتظار دارد برنده شود. من توقع ندارم چیزی را که می‌خواهم به دست بیاورم، برای همین به دست نمی‌آورم. و حتی سعی هم نمی‌کنم.

کارهای عمدتاً خسته‌کننده انجام می‌دهم. از آن کارهای نفرت‌انگیزی که زندگی را کم‌کم بی‌معنی می‌کند. برای همین مدام باید با خودم این وِرد را تکرار کنم که من از وکالت متنفرم و به‌زودی آن را ترک خواهم کرد. به محض این‌که بتوانم وام‌هایم را پرداخت کنم. به محض این‌که پاداش سال بعدم را دریافت کنم. به محض این‌که بتوانم کار دیگری پیدا کنم تا از پس اجارهٔ خانه‌ام بربیایم. یا کسی را پیدا کنم که بتواند اجارهٔ خانه‌ام را بدهد.