بریده‌هایی از کتاب از ترس تنهایی

هرسه را دوباره به یاد می‌آورم. سه مردی که در دههٔ دوم زندگی‌ام با آن‌ها بودم و به دنبال یک چیز مشترک در آن‌ها می‌گردم. هیچ چیز پیدا نمی‌کنم. نه ویژگی‌های ظاهری، نه رنگ پوست، نه قد و هیکل و نه شخصیت. فقط یک چیز مشترک داشتند، آن‌ها مرا انتخاب کرده بودند و بعد رفته بودند. من نقشی منفعل در این رابطه‌ها داشتم.

شاید من آدم بدی هستم. شاید تنها دلیلی که سعی می‌کنم خوب باشم، این است که از گیر افتادن می‌ترسم، نه این‌که بخواهم از نظر اخلاقی آدم درستکاری باشم

حسی شبیه شب‌های سال نو را دارم، وقتی شمارش معکوس آغاز می‌شود و من نمی‌دانم بهتر است آن موقع دوربین را بردارم و عکس بگیرم یا در لحظه زندگی کنم. معمولاً دوربین می‌گیرم و بعداً موقعی‌که می‌بینم عکس خوب از آب در نیامده، پشیمان می‌شوم. بعد به‌شدت احساس ناامیدی می‌کنم و فکر می‌کنم آن شب می‌توانست خیلی بیش‌تر خوش بگذرد، اگر من آن‌قدر زیاد سخت نمی‌گرفتم و خودم را مجبور نمی‌کردم کارهایی را که انجام داده یا باید انجام بدهم، تجزیه و تحلیل کنم.

یادم می‌آید به این فکر کردم که آن‌ها با این‌که بزرگ شده‌اند، انگار در جایی گیر افتاده‌اند و بعد از آن دیگر به معنای زندگی فکر نکرده‌اند و وارد روزمرگی شده‌اند

اما دارم یاد می‌گیرم که کامل بودن مسألهٔ مهمی نیست. در واقع، اگر وسواس به خرج بدهی، نه تنها چیزی کامل نمی‌شود، که ممکن است خراب بشود.

شادی را خودت می‌سازی، این‌که وقتی چیزی را می‌خواهی به این معنی است که باید چیزهای دیگری را از دست بدهی. و وقتی سهام بالا می‌رود، زیان می‌تواند بیش‌تر شود.

به نظر می‌رسد اولین قدم‌های غم، بدترین آن‌ها باشد.

آهنگ‌ها و بوها بیش‌تر از هر چیزی می‌توانند تو را به لحظه‌ای خاص در گذشته ببرند. شگفت‌انگیز است که چه‌طور چند نت موسیقی یا یک بو آن‌قدر جادو می‌کنند.

حسی شبیه شب‌های سال نو را دارم، وقتی شمارش معکوس آغاز می‌شود و من نمی‌دانم بهتر است آن موقع دوربین را بردارم و عکس بگیرم یا در لحظه زندگی کنم.

حسی شبیه شب‌های سال نو را دارم، وقتی شمارش معکوس آغاز می‌شود و من نمی‌دانم بهتر است آن موقع دوربین را بردارم و عکس بگیرم یا در لحظه زندگی کنم.

با خودم فکر می‌کردم که نه، شانس چیزی است که تو داری. خوش‌شانسی یعنی بلیت لاتاری بخری و بعد یک باره یووهوو، پولدار شوی. هیچ چیز زندگی من نشان از خوش‌شانسی ندارد، همه‌اش نتیجهٔ سختکوشی است، نتیجهٔ تقلا کردن برای بالا رفتن از قله‌ها.

دارسی می‌گوید: «نگران نباش، مطمئنم که اون تو زندگی واقعیش اون‌قدرها قشنگ نیست.» فکر می‌کند همهٔ زن‌ها مثل او هستند که وقتی با شخص زیباتری مواجه می‌شوند، نیاز به دلداری داشته باشند.

مقابل عشق، نفرت نیست، بی‌تفاوتی است

دارم یاد می‌گیرم که کامل بودن مسألهٔ مهمی نیست. در واقع، اگر وسواس به خرج بدهی، نه تنها چیزی کامل نمی‌شود، که ممکن است خراب بشود.

به نظر می‌رسد اولین قدم‌های غم، بدترین آن‌ها باشد. اما یک‌طورهایی، زمان‌هایی که به این فکر می‌کنی، چه چیزهایی را در زندگی از دست داده‌ای، غمگین‌تر می‌شود.

اما من باید یاد می‌گرفتم که شادی را خودت می‌سازی، این‌که وقتی چیزی را می‌خواهی به این معنی است که باید چیزهای دیگری را از دست بدهی.

اما دوستی این‌طور نیست. فکر می‌کنی تا همیشه ادامه دارد، مخصوصاً دوستی‌های قدیمی. ایمان داری برای همیشه دوام می‌آورد، به همین دلیل خیلی چیزها در دوستی عزیز می‌شوند

یک بار مادرم به من گفت مقابل عشق، نفرت نیست، بی‌تفاوتی است. او می‌دانست در مورد چه حرف می‌زند

«یه دوست خوب نمی‌تونه به کسی آسیب برسونه.»

دلم می‌خواهد گریه کنم، این‌طوری چیزی این فضای خالی ترسناک را پر می‌کند، اما نمی‌توانم. سکوت بلندتر می‌شود