بریده‌هایی از کتاب جهان را به شاعران بسپارید

نلغزیم در سمت خواهش

چه بهتر که پروانه‌ها جای دیگری را نمی‌شناسند یا بر موهای تو می‌نشینند یا در شعرهای من ۱۵ تو که برگردی

برای همهٔ ما همهٔ روزها فراموش می‌شوند به‌جز همان یک روز که نشانیِ آن را به هیچ‌کس نگفته‌ایم

کلید را در قفل در می‌چرخانم و تنهایی با پلک‌های پف‌کرده به استقبالم می‌آید!

فقط من نیستم سوز زمستان نیز با من هست صدای هق‌هق یک‌ریز باران نیز با من هست

اگر اختیار با من بود پروانه‌ها را شاه جهان می‌کردم تا از تفنگ‌ها فقط زیبایی شلیک شود!

و بیگانگی از دلم آسمان را درو کرد

دل من نپرسید چرا خانه‌ام از عبور پرستو تهی شد چرا پشت تنهایی‌ام ردِ پرواز پروانه‌ها سوخت مسیر نگاهم چرا از نفس‌های باران جدا ماند چرا کرتِ دستان سبزم ورق خورد و دیگر کسی سمت سرچشمهٔ باغ را از دل من نپرسید دل من گره‌گیر من ماند

تو بیا بیا و بنشین چو شکوفه‌ای به جانم گل من اگر تو باشی همه عمر باغبانم

از روزی که رفته‌ای باران باران باران یا می‌بارد یا نمی‌بارد!

ای مسافر نجیب ای که قلب روشنت جز به خاطر یگانگی نمی‌تپید ای که دست بی‌قرار عشق جز تو را به لوح جان من نمی‌کشید ناگهان پریدنت تا همیشه پر کشیدنت داغ ماندگار بود

و انسان به اندازهٔ آسمان‌هاست و ای کاش جز آسمان را نگوییم همین‌گونه خوب است

تو بیا بیا و بنشین چو شکوفه‌ای به جانم گل من اگر تو باشی همه عمر باغبانم

بیا برگردیم به همان روز به همان روز نخست که سرنوشت آدم در سرنوشت زمین اتفاق افتاد بی‌کتاب و بی‌کارنامه! بی‌مرز و بی‌گذرنامه!

من هم با خدا حرفی دارم اگر شلیک تو امان بدهد!

برای همهٔ ما همهٔ روزها فراموش می‌شوند به‌جز همان یک روز که نشانیِ آن را به هیچ‌کس نگفته‌ایم

دلتنگ آن نباش که شب بی‌ستاره است گاهی زبان عشق فقط یک اشاره است

من دلم برای «او» گرفته است

آمدی درست مثل باران! غافل‌گیرم کردی درست مثل شعر! در دلم نشستی درست مثل عشق! و به من جانی تازه بخشیدی درست مثل جوانی! تعجب می‌کنم! نکند تو آنی! نکند تو همانی؟

نه باران می‌بارد و نه تو برمی‌گردی چه نگاه دلواپسی دارد این عشق چه نگاه دلواپسی