بریده‌هایی از کتاب تن تنهایی

زندگی کاری به کار آدم‌ها ندارد. شبیه کارمندی موظف و وقت‌شناس کار خودش را دنبال می‌کند و خم به ابرو نمی‌آورد.

حالا می‌دانست. آدم‌ها از جایی حوالی سی چهل‌سالگی است که با خودشان راحت می‌شوند.

می‌شد آدم از پدرش بیزار باشد؟ چرا می‌شد از عمو یا دایی بیزار بود اما از پدری که بد بوده نه؟ پیوند تَنی مگر چیزی بیشتر از اثبات حلال‌زادگی بود؟ تن مگر نمی‌شد یک روز تصمیم بگیرد و پیوندها را پاره کند؟ می‌شد؟

اما انگار وحی، برگشت ندارد. همین که نور را حس کنی، تاریکی تحمل‌ناپذیر می‌شود. باید که همیشه آدمیزاد باقی ماند. پیغامبران مملو از تلخی‌اند. تلخیِ تغییرناپذیری، تلخیِ نامهربانی، تلخیِ تنهایی

آدم مادرها را نمی‌فهمد. آن تصویر تکراری فداکار را نمی‌فهمد. آن را که شب نمی‌خوابد از ترس امتحان فردای بچه‌هایش، دَم نمی‌زند از ترس آبروی ریختهٔ مردش، و لذت سخت‌ترین دقایق عمرش را، اندازهٔ بهترین روزهای دنیا، می‌برد و می‌خندد.

سخت‌ترین لحظه‌های زندگی هر آدمی، مطلق‌ترین آن‌هاست. تا زمانی که اندکی، کوچک‌ترین اندازهٔ قابل‌تصوری از امید برای رها شدن یا تغییر و رفتن وجود دارد، آدم پیش می‌رود. از یک جایی اما تأویل و تفسیر ناممکن می‌شود. شاید برای همین است که منطق آدمِ امروز مرگ را، قطعیت مُردن را به تعلیق بی‌هوشی و کُما ترجیح می‌دهد، و هر روز جنبشی برای پایان دادن خودخواسته به زندگیِ آدم‌های خواب‌زده به گوش‌مان می‌خورد. آدم‌ها بر قطعیت است که استوارند. به قطعیتِ نقطه‌ای که به دنیا آمده‌اند، که همان قطعیت نقطه‌ای می‌شود که از دنیا می‌روند. به قطعیتِ مردی که پدرشان می‌شود و زنی که مسیر آشنای رسیدن‌شان به این جهان است.

بعضی قصه‌ها رو می‌شه انکار کرد، ولی نمی‌شه نداشت...

بین خواهر و برادرها، فرق‌های بی‌شماری هست. شاید فرق‌ها از انتظار ما برای شباهت است که می‌آید. از این‌که فکر می‌کنیم از ترکیب دو تن، تن‌های مشابهی به دنیا آورده خواهند شد. از تصور این که ذات از خونی به خونی می‌رسد و این شباهت است که پیوندها را می‌سازد.

«می‌ترسم اگه نباشه از بی‌دردی دق کنم...»

چه خوب می‌شد همه‌چیز از آغازِ پیری از یاد آدم می‌رفت. آدم دوباره دست به تجربه می‌زد، دوباره به دنیا می‌آمد؛ این‌بار با تن فرتوت، دندان‌های کرم‌خورده، ریه‌های تنبل... یک‌بار از سر به ته و حالا از ته به سر...

بعضی دردها، فقط بعضی دردها، آدم را قوی‌تر می‌کند.

فکر می‌کرد بیشتر آدم‌ها پیر که می‌شوند تصور جوانی‌شان سخت و حتا گاهی خنده‌دار می‌شود.

برایش رفتن از این شهر، شبیه ترک گورستانی بود که تمام آرزوهای جوانی‌اش را در خود داشت. شهری که از روز اول به چشم غریبه نگاهش کرده بود و هر سالش به اندازهٔ یک قرن بود

فکر می‌کرد اصولاً آدم‌های نابود، دو دسته‌اند؛ یک دسته ژولیده و خمیده می‌آیند طرفت و دستهٔ دیگر چنان نگاهت می‌کنند که بترسی و دست توی دل‌شان نکنی و خرابی‌های‌شان را کشف نکنی.

فکر کرد تمام این دخترها از مردهای باسوادی خوش‌شان می‌آید که بار بکشند و مراقب باشند و وقت دعوا با مردهای دیگر قیصر باشند و وقت بحث با خودشان سقراط.

جهان طوری تصویر شده که تولد کودک، میان‌سالیِ پدربزرگ‌ها باشد و بلوغ و جوانی‌اش مرگ‌شان

حس اعتماد از کجا پیدا می‌شود؟ کسی چه می‌داند که چرا بعضی‌ها را دوست داریم و بعضی‌های دیگر را نه.

فکر کرد جایی باید آدم از کمبودهای کودکی فاصله بگیرد؛ کمبودهایی که همه با تلاش و پشت‌کار دفن می‌کنند تا کمتر دیده شوند و ناگهان در عشق، فقدان یا فقر ظهور می‌کند...

رضایت پدرها و مادرها اما چه‌قدر اصیل است؟ وقتی حق انتخابی در کار نباشد، رضایت چه‌قدر می‌تواند واقعی باشد؟

این شهر، یک شهر معمولی نیست. نه نکبتش عادی می‌شود، نه زیبایی‌هایش. نه مردمش دست از نامردمی برمی‌دارند و نه به جایی می‌رسد که مهاجران دلتنگ، به فکر بازگشت نباشند. همه‌جای جهان، هر شهری که کنار نام تو در اوراق شناسایی‌ات ثبت شود، بخشی از هویت توست. بی‌آن‌که بخواهی یا به خواستنش افتخار کنی.