بریده‌هایی از کتاب تن تنهایی

«چه شود گر/ فکنی بر/ من مسکین نگهی/ تو مهی بر آسمانی و/ منم خاک رهی...»

آدم‌ها از تکه‌تکه‌هایی ساخته شده‌اند که انگار محصول برخورد نسل‌هاست. از تکه‌هایی که از تن قرن‌ها جلو زده‌اند، جان سالم به دربرده‌اند و به امروز رسیده‌اند.

کسی نمی‌داند که آدم‌ها راستی عوض می‌شوند یا هر چه هست مخلوط ژن‌ها و تن‌های یک زن و مرد است که در قالب کوچک‌تری به دنیا تقدیم می‌شود.

آدم‌ها از جایی حوالی سی چهل‌سالگی است که با خودشان راحت می‌شوند.

پدر اما دور از چشم همه، بی‌آن‌که تظاهر به غمی کند، آرام‌آرام پیر شد.

بخشی از زندگی‌اش که در مواجهه با هر تلخی‌ای دویدن را بهترین کار ممکن می‌دید و عشق و دوست داشتنِ آدم‌ها آن‌قدر در روح کم‌سالش دفن شده بود که حتا قادر به گریستن هم نبود.

آن‌که می‌میرد دیگر از ما نیست؛ بخشی از خاطرهٔ ماست. این واقعیتْ تلخ بود و شبیه هر تلخیِ دیگری، واقعی.

دیگر مادرش را ندید. فاصله، تفسیر تازهٔ این عشق شد. و رضا تا روزی که زنده بود، کیفیت نگاه مادرش را، در چارچوب درِ زمستان‌زده و آب یخ‌کرده، فراموش نکرد.

انگار مامان آن روز دردهایش را در شأن گریه کردن نمی‌دید

. سبا از پسِ همه‌چیزِ این زندگی برمی‌آمد. شبیه دیوار بود، دیوار خیلی محکم و بتُنی می‌توانست جلوِ هر مهاجمی ایستادگی کند و تَرَک برندارد