بریده‌هایی از کتاب تن تنهایی

زنانی که تا آخرین سال‌های حیات آونگ‌اند بین نجابت و خیانت، بین خوب بودن و ویران کردن.

فقط مردهای بخصوص، خیلی بخصوص، قوانین نانوشتهٔ غریزه را برای خاطر شادی زنان‌شان پاک می‌کردند.

می‌خواست فقط براند و از خلوتیِ شب‌های شهری لذت ببرد که انگار صبح‌ها تا غروب دست تاتارها بود و شب‌ها یک اقلیت آسمانی با بال‌های آبی و صورتی اداره‌اش

آخرِ بحث‌شان بود که بی‌آن‌که خودش بفهمد، این حرف از دهانش توی هوا پخش شد که «من دوسش دارم فکر کنم...» مُحَرمی سرِ پایین‌انداخته را چنان بلند کرد که انگار بادبان کشتی‌ای وسط حمله به‌یک‌باره جمع شود.

صبح زود بود ــ از آن صبح‌ها که فقط اسمش صبح است و از هر شبی تاریک‌تر.

اگر این خیال‌ها نبود، اگر جادوی موسیقی نبود، اگر بشر آن‌قدر سرگرم چرخ و باروت و آب می‌شد که سازها را کشف نمی‌کرد، تمام آدم‌ها یک‌جا دق می‌کردند و می‌مُردند

سبا وقتی با رضا دست می‌داد و از در بیرون می‌آمد پرسید «نگفتی رضا چرا امروز اِن‌قد خوشحال بودی؟ بگو بازم تکرارش کنیم.» رضا در گوشش آرام و به‌زمزمه گفت «تکرار نمی‌شه. بابای آدم فقط یه‌بار می‌میره.»

همه همین‌طورند؛ هیچ‌کس آرام‌آرام و طبیعی پیر نمی‌شود. همه تا یک جایی جوان‌اند و بعد، مثل فیلم‌های خوش‌ساخت، تصویر جوانی‌شان می‌رود توی تصویر یک پیرزن یا پیرمردِ خیلی پیر و فرتوت که تکیه داده به صندلی‌ای که تاب می‌خورد روی سطح چوبیِ خانه.

بیش و پیش از دلتنگی و غم از دست دادن، این فرو ریختن باور سبا بود که برایش سنگین و تحمل‌ناپذیر بود.

ضعفی که رضا همیشه پشت صورت مردانه‌اش پنهان کرد چرا که گمان می‌کرد در عشق با قدرت است که همه‌چیز آغاز می‌شود.