بریده‌هایی از کتاب تن تنهایی

خود مسیر آمدن است که داستان‌ها را می‌سازد.

نتیجه، همیشه یکی است. هجرانی‌های مدام و... جاماندگی‌های مدام‌تر.

بیش و پیش از دلتنگی و غم از دست دادن، این فرو ریختن باور سبا بود که برایش سنگین و تحمل‌ناپذیر بود.

یعنی انگار تمام آدم‌هایی که به مرگ طبیعی جهان را ترک می‌کنند، سال‌ها قبل‌تر یاد گرفته‌اند زیاد به عدالت، قسمت، سرنوشت یا قانون جهان فکر نکنند.

شبیه معجون ظلم‌پذیری و عادت مادر رضاست رابطه‌های طولانی‌ای که آن‌قدر آدم‌ها به‌هم دچار می‌شوند که تشخیص دوست داشتن و نداشتن ناممکن می‌شود.

و همیشه انگار شادی و لبخند تو، ضمانت بیچارگی یکی دیگر است.

ملغمهٔ ضعف بردیا و قدرت رضا بود که سبا را برای همیشه بر سر دوراهی ازلی انتخاب گذاشت تا هرگز نفهمد آن که فریاد می‌زند عاشق‌تر است یا آن که می‌گرید و بی‌واهمه می‌گوید ناتوان است. تقصیر گردن هیچ‌کس نیست. انتخاب کردن است که گردونهٔ جهان ما را می‌چرخاند. انتخاب راهی برای زنده ماندن.

داستان این سه دوست شبیه افسانهٔ پرنده‌ای است که در آسمان به دنیا می‌آید و تمام فرصتش برای زندگی، در فاصلهٔ تولد تا سقوط است. شاید داستان عشق همین باشد اصلاً.

ضعفی که رضا همیشه پشت صورت مردانه‌اش پنهان کرد چرا که گمان می‌کرد در عشق با قدرت است که همه‌چیز آغاز می‌شود.

هیچ‌کس برای عشق نمی‌تواند نقشه بریزد. برای مرگ، برای هجر یا برای خلق. این‌جور چیزها ناگهانی است که رخ می‌دهد تا همه‌چیز را به پیش و پس از خود تقسیم کند.

شهر آرام بود. انگارنه‌انگار که آن شب سه‌تا دل پُر خون و پُرتپش، داشت سرد و بی‌جان می‌شد. زندگی کاری به کار آدم‌ها ندارد. شبیه کارمندی موظف و وقت‌شناس کار خودش را دنبال می‌کند و خم به ابرو نمی‌آورد.

شهر آرام بود. انگارنه‌انگار که آن شب سه‌تا دل پُر خون و پُرتپش، داشت سرد و بی‌جان می‌شد. زندگی کاری به کار آدم‌ها ندارد.

«چنان در قید مهرت پای‌بندم/ که گویی آهوی سر در کمندم...»

«ای گلعذارم/ بردی قرارم/ دست از تو هرگز/ برندارم...»

«چه شود گر/ فکنی بر/ من مسکین نگهی/ تو مهی بر آسمانی و/ منم خاک رهی...»

آدم‌ها از تکه‌تکه‌هایی ساخته شده‌اند که انگار محصول برخورد نسل‌هاست. از تکه‌هایی که از تن قرن‌ها جلو زده‌اند، جان سالم به دربرده‌اند و به امروز رسیده‌اند.

کسی نمی‌داند که آدم‌ها راستی عوض می‌شوند یا هر چه هست مخلوط ژن‌ها و تن‌های یک زن و مرد است که در قالب کوچک‌تری به دنیا تقدیم می‌شود.

باز هم این لبخندهای بلاتکلیف... لبخندهایی که معلوم نشد این‌همه سال حرص شادی‌های نداشته است یا واقعاً خوشی‌ای است که با وجود تمام بیچارگی‌ها، ته دل مامان خانه دارد و کسی نمی‌فهمد.

آدم‌ها از جایی حوالی سی چهل‌سالگی است که با خودشان راحت می‌شوند. ایدئال‌های دوردست را دور می‌ریزند و باور می‌کنند که صبح‌های زود بیدار نمی‌شوند. چاق می‌مانند، دروغگویی را قبول دارند و میل‌شان به گوشت و رگ‌وپی حیوانات بیشتر از ساقه و برگ گیاهان و سبزیجات، پابرجا می‌ماند.

آدم‌ها از جایی حوالی سی چهل‌سالگی است که با خودشان راحت می‌شوند.