بریده‌هایی از کتاب هرگز به جایی نمی‌رسد!

از اولین دفعاتی که با رید سوار ماشین شدیم، تقریباً بیست سال می‌گذرد. آنجا بود که فهمیدم چه‌چیزهایی را کشف کرده‌ایم که در کاربردهای وسیع، می‌توانند بر موفقیتِ پروژه‌مان تأثیرِ مسقیم بگذارند؛ نه قوانین و نه حتی اصول، بلکه حقایقی که به‌سختی پذیرفته شده‌اند، مانند بی‌اعتقادی به بینش ناگهانی. بهترین ایده‌ها به‌ندرت مثل برق به ذهنمان می‌رسند؛ حتی اگر در ترافیک سنگین پشت کامیونِ شن و ماسه گیر افتاده باشید، به ذهنتان نمی‌رسند. آن‌ها به‌تدریج و آهسته نمایان می‌شوند، درطول هفته‌ها و ماه‌ها. درحقیقت، زمانی‌که ایده‌ای در سر دارید، ممکن است تا مدت‌ها متوجهش نشوید.

وقتی شانس در می‌زند، نباید لزوماً در را باز کنید، اما برای اینکه مدیونِ خودتان نباشید، از سوراخِ در نگاه کنید.

فرزندِ سه‌ساله‌ام نصفه‌شب از خواب پریده بود و تنها چیزی که او را آرام می‌کرد و باعث می‌شد اشک‌هایش را پاک کند و دوباره بخوابد، تماشای برنامهٔ علاءالدین بود که ته کُمُدی در اتاقِ نشیمن قرار داشت. وقتی خوابش برد، بیدار ماندم و آن را تا آخر تماشا کردم. «نظرت راجع‌به فیلم چیه؟» همین‌طورکه به من نگاه می‌کرد، سرش را تکان داد و گفت: «یادم نیار که همین اواخر چهل دلار خسارتِ فیلمی رو دادم که دیر تحویل داده بودم.» سکوت کرد و از پنجره به بیرون خیره شد. درحالی‌که مات شده بود، ابروهایش را بالا انداخت و گفت: «شاید هم ممکن باشه.»

خانوادهٔ من با یکی دیگر از شخصیت‌های معروفِ قرن بیستم هم ارتباط داشتند: ادوارد برنایز، که برادر مادربزرگم و خواهرزادهٔ دایی زیگی بود. اگر تاکنون دوره‌ای را در تبلیغات و بازاریابی یا رسانهٔ جمعیِ قرن بیستمِ امریکا گذرانده باشید یا اگر مردان دیوانه را تماشا کرده یا تبلیغِ سیگار را دیده باشید، پس با کارِ او آشنایید. برنایز از جنبه‌های زیادی پدر روابط عمومی مدرن است. او فهمید چگونه می‌توان از اکتشافاتِ جدیدِ روان‌شناسی و روان‌کاوی در بازاریابی استفاده کرد. او باعث شد ما بیکن و تخم‌مرغ را برای صبحانه بخوریم. او دلیلِ این است که ما توماس ادیسون، نه جوزف سوان، را مخترعِ لامپِ الکتریکی می‌دانیم.

قدمی که هرکسی می‌تواند برای تبدیلِ رؤیاهای خود به واقعیت بردارد یک قدم ساده است: فقط باید شروع کنید. تنها راه واقعی برای دانستنِ مناسب‌بودنِ ایده‌تان، عملی‌کردنِ آن است. شما با یک ساعت انجام کار، بیشتر از یک عمر فکرکردن درمورد آن یاد خواهید گرفت.

ذهنی باز اما دیرباور

دربین کوهنوردها، این مسئله یکی از اصول است که اگر تا اوایل ظهر نتوانستید به قله برسید، وقت آن است که به‌طور جدی دربارهٔ برگشت فکر کنید. همان‌طورکه اد ویستِرس، مدیر کوه‌نوردی اورست، به مراجعان خود تذکر می‌دهد، «رسیدن به قله اختیاریه، پایین‌اومدن اجباری». وقتی در ارتفاع چندهزارمتری هستید و کیلومترها از اردوگاه فاصله دارید، باید خودتان را به‌میزان زیادی در نورِ روز قرار دهید؛ درغیراین‌صورت، در جایی‌که نمی‌خواهید گیر می‌کنید.

جلسات گردهمایی سیلیکان‌ولی اغلب با این گفته شروع می‌شود: «هیچ ایدهٔ بدی وجود ندارد.»

مؤثرتر این است که ده ایدهٔ بد را آزمایش کنید، به‌جای اینکه روزها وقت صرف این کنید که به یک ایدهٔ عالی برسید.

برای من و رید غیرمعمول نبود که پس‌از یک جلسهٔ پرسروصدا بخواهیم قیافه‌های ساکت و حیرت‌زدهٔ همکارانمان در اطراف میز را ببینیم، با حالتی مثل اینکه می‌پرسند: «چرا مامان و بابا دارن دعوا می‌کنن؟» اما آن‌ها به این دعواها عادت کرده بودند.