بریده‌هایی از کتاب باشگاه مشت‌زنی فمینیستی

می‌توانید این خانم را در کلاس درس پیدا کنید. او دستش را با تردید فقط برای یک لحظه بالا می‌برد و فوراً آن را پایین می‌آورد زیرا نگران است که مبادا پاسخی که می‌دهد، صددرصد درست نباشد.

جای خوشحالی دارد که بگویم اکثر زنان با این پدیده آشنا هستند. ما صدایمان را بالاتر می‌بریم، اما غرش یک مرد صدای ما را خفه می‌کند. ما ایده‌ای را با لحنی خجالت‌آمیز و همراه با تردید مطرح می‌کنیم و یک آقا با صدایی کلفت خودش را وسط می‌اندازد. شاید ما هوشش را داشته باشیم، اما او تارهای صوتی‌اش را دارد. همان تارهایی که ما را به ساکت شدن وامی‌دارد، اعتماد ما را می‌گیرد و اعتبار کاری ما را زیر سؤال می‌برد.

مردم گاهی از من می‌پرسند فکر می‌کنم چه زمانی تعداد زنانی که در دادگاه‌ها کار می‌کنند، کافی خواهد بود؟ و پاسخ من این است که وقتی آنها نُه نفر باشند. روث بیدر گینزبرگ، قاضی دستیار دیوان عالی ایالات متحدهٔ آمریکا

مردم گاهی از من می‌پرسند فکر می‌کنم چه زمانی تعداد زنانی که در دادگاه‌ها کار می‌کنند، کافی خواهد بود؟ و پاسخ من این است که وقتی آنها نُه نفر باشند. روث بیدر گینزبرگ، قاضی دستیار دیوان عالی ایالات متحدهٔ آمریکا

پاسخی مناسب بدهید بهتر است اسمش را بگذاریم روش آماندلا استنبرگ: وقتی در توئیتر، این دختر هنرپیشهٔ نوجوان را «بسیار عصبی» خواندند، او پاسخی شایسته داد: «من عقایدی محکم دارم اما عصبانی نیستم.» آنچه او شاید ندانسته به کار گرفت، حیله‌ای بود که استاد حقوق جوان سی ویلیامز در کتابش، آنچه برای زنان در محیط کار پاسخگو است، معرفی کرده است: اینکه چطور با تعریفی دوباره و جدید، قالب ذهنی زن عصبانی غیرقابل‌کنترل را خنثی کنیم و این فوران احساسات را به چیزی دیگر نسبت دهیم. استنبرگ این عصبانیت را به داشتن عقایدی محکم و قوی نسبت داد. ویلیامز توصیه می‌کند که زنان در محیط کار خشم‌هایشان را به اهداف کاری مشترک نسبت دهد. بنابراین اگر این‌بار کسی از شما پرسید که «نمی‌دانم چرا عصبانی هستی»، به او بگویید: «عصبانی نیستم، نگران پیشرفت کاری‌مان هستم.»

شلوار زنانه تا سال ۱۹۷۳ هیچ‌یک از منشی‌ها و رئیس‌دفترهای زن در کاخ سفید اجازهٔ پوشیدن شلوار نداشتند اما در این سال بحران انرژی موجب کاهش سیستم گرمایشی ساختمان‌های اداری شد و شرایط کاری سخت‌تر شد و زنان توانستند شلوار بپوشند.

موفقیت را تجسم کن وزشکاران المپیک همین کار را می‌کنند؛ افسران نظامی هم همین‌طور. دقیقاً قبل از هر رویدادی تجسم کن که شرایط موفقیت‌آمیز دلخواهت چگونه است.

اولویت‌بندی گستاخانه از گفتن عباراتی چون «حتماً انجامش می‌دهم»، «اختیار دارید»، «انجام وظیفه می‌کنم» دست بردارید. اگر حس می‌کنید دارید به‌سوی فرسودگی قدم برمی‌دارید، دست از بله گفتن به هر خواسته‌ای بردارید. این رویه را پیش بگیرید: به هر درخواستی که سودی برای خودتان ندارد، نه بگویید. پس انجام کارهایی که فقط به نفع طرف مقابل است، ممنوع! فقط کارهایی را انجام دهید که خودتان را هم تا حدودی راضی کند. معنایش این است که فعالیت‌های گروهی مربوط به شرکت که شما برای آماده شدن در آن تحت فشار قرار می‌گیرد را با یک «نه» محکم رد کنید. دلسوزی برای همکاری که می‌خواهد چند روزی مرخصی بگیرد و به خارج از شهر برود و حالا از شما درخواست کرده جای او هم در دفتر باشید نیز ممنوع! هرگاه حال خودتان را خوب کردید و فرسودگی و خستگی بیش از حد از وجودتان رخت بربست، دوباره می‌توانید در حق دیگران لطف کنید اما در حال حاضر فقط در حق خودتان لطف کنید.

جای خوشحالی دارد که بگویم اکثر زنان با این پدیده آشنا هستند. ما صدایمان را بالاتر می‌بریم، اما غرش یک مرد صدای ما را خفه می‌کند. ما ایده‌ای را با لحنی خجالت‌آمیز و همراه با تردید مطرح می‌کنیم و یک آقا با صدایی کلفت خودش را وسط می‌اندازد. شاید ما هوشش را داشته باشیم، اما او تارهای صوتی‌اش را دارد. همان تارهایی که ما را به ساکت شدن وامی‌دارد، اعتماد ما را می‌گیرد و اعتبار کاری ما را زیر سؤال می‌برد. مطالعات نشان داده است که آقای توحرف‌بپر در خیال من و تو نیست و وجود دارد: مردان در جلسات کاری و تخصصی بیشتر از زنان صحبت می‌کنند، بیشتر وسط حرف دیگران می‌پرند و احتمال اینکه وقتی زنی صحبت می‌کند، مرد یا زنی دیگر حرف‌هایش را قطع کند، دوبرابر بیشتر است (و البته اگر این زن رنگین‌پوست باشد، این درصد بالاتر هم می‌رود.)

«این کتاب حرف نیست. عمل است.»