بریده‌هایی از کتاب باشگاه مشت‌زنی فمینیستی

خانم همیشه‌خسته حاصل دنیایی است که در آن از یک زن انتظار دارند قدرت و بنیهٔ یک موجود فراانسانی را داشته باشد و باید گفت در بهترین حالت، تعداد انگشت‌شماری از زنان چنین قدرتی دارند. مردان نیز خسته و فرسوده می‌شوند اما نه به اندازهٔ زنان: در یک تحقیق از زنان هجده تا چهل‌وچهارساله مشخص شد که زنان دوبرابر مردان از عباراتی مانند «خیلی خسته‌ام» و «کلافه‌ام» استفاده کرده‌اند و گفته‌اند که بیشتر روزها احساس فرسودگی دارند. نباید فراموش کرد که زیاده‌کاری بر سلامتی زنان بیشتر از مردان تأثیرات منفی دارد. و درمورد زنانی که مادر هستند؟ وقتی شیفت کاری اول تمام می‌شود، شیفت دشوار دوم یعنی رسیدگی به فرزندان، شستن لباس‌ها، آشپزی و کارهای خانه و دیگر وظایفی که روی دوش زنان است، شروع می‌شود. شما احساس فرسودگی ندارید؟

پهن بنشینید یاد بگیرید که فضا اِشغال کنید. به‌واقع خودتان را مجبور به این کار کنید: زنان تمایل دارند فضای کمتری نسبت به مردان بگیرند، پاهایشان را جمع کنند یا بازوهایشان را به بالاتنهٔ خود بچسبانند. از روش مردان استفاده کنید. پاهایتان را با فاصله زیر میز به زمین بچسبانید. فکر کنید یک خط‌کش پشت شما قرار گرفته و باید به آن بچسبید و سیخ بنشینید. این موقعیت موجب می‌شود دیگران بیشتر به شما توجه کنند و شما را فردی با اعتمادبه‌نفس بالا در نظر بگیرند. اگر این رفتار به شما احساس خوبی می‌دهد، می‌توانید کمی پیش‌روی کنید. به صندلی تکیه دهید، دستانتان را پشت سرتان بگذارید و هر از گاهی پاهایتان را روی میز قرار دهید.

البته یک ایدهٔ بکر دیگر هم وجود دارد: ما می‌توانیم تا جایی که دلمان بخواهد گریه کنیم. می‌توانیم گریه کنیم زیرا چیزی اتفاق افتاده، زیرا همه فراموش می‌کنند، زیرا ما زنان حرفه‌ای بالغی هستیم که کار خوبی داریم و می‌خواهیم آن را حفظ کنیم و می‌دانیم که دیگر زنان محل کار ما نیز دارند داخل دستشویی پنهانی گریه می‌کنند.

«این کتاب حرف نیست. عمل است.»

اگر چیز جدیدی را امتحان نکنید، چطور می‌توانید یاد بگیرید؟

این‌بار که یک همکار ابراز کرد که فلان زن به‌خاطر بیان خواسته‌ها یا عقایدش «دیوانه» یا «احساساتی» است، خودتان را به کوچهٔ علی چپ بزنید و وانمود کنید که منظورش را متوجه نمی‌شوید. بگویید: «منظورت را نفهمیدم. ممکن است بیشتر توضیح دهی؟» با این کار بار را بر دوش او می‌گذارید و او مجبور است با توضیحات فراوان حماقت خودش را اثبات کند.

ربکا سالنیست، رمان‌نویس در مقاله‌ای توضیح داد که چگونه در یک مهمانی، مردی به او توصیه کرده که باید کتاب جدیدی را که تازه منتشر شده، بخواند و بررسی کند. کتابی که اگر اجازه می‌داد ربکا هم حق حرف زدن داشته باشد، حتماً متوجه می‌شد نویسنده‌اش خود ربکاست و این نشان می‌داد که مرد حتی آن کتاب را نخوانده است.

بیل می‌گوید مهم‌ترین کاری که هر فرد می‌تواند برای بهبود روش تعامل خود با دیگران انجام دهد این است که دست از زبان آبکی بردارد. او اضافه می‌کند: «همین زبان آبکی نیمی از زمان جلسات ما را می‌گیرد.»

اینکه خوب هستم به این معنا نیست که زودباور و سهل‌گیر هستم

ساعت تنفس یکی از کارگاه‌های صداگری بیل هوگترپ در نیویورک بود. او یک بازی نوشیدنی داشت که از من خواست تا آن را امتحان کنم. گفت نوشیدنی گازداری که دوست دارم، انتخاب کنم و آن را تا نیمه در لیوانی بریزم، بعد هم نیمه دیگر را با آب پر کنم. به من گفت که مزه‌اش کنم. طعم گسی می‌داد انگار نوشابه را شب گذشته پر از یخ کرده باشند و حالا که یخ‌هایش ذوب شده‌اند، مجبورت کنند آن را بنوشی. بیل برایم توضیح داد وقتی جملاتمان را با کلماتی خنثی و ضعیف مانند «مثلِ» یا آواهایی مانند «اوووم» همراه می‌کنیم، داریم به خواننده یک لیوان پپسی پر از آب تعارف می‌کنیم. این کلمات پیام جملهٔ ما را رقیق می‌کنند. قرار شد تا پانزده دقیقه هر بار که از چنین کلماتی مانند «می‌دانی؟»، «اوووم»، «پس»، «منظورم این بود»، «آهان»، «فقط» استفاده کردم که البته می‌شود گفت دایرهٔ لغات من پر از این کلمات است، باید از همان نوشابهٔ آبکی بنوشم. اولین جمله‌ام این بود: «مطمئن نیستم که دوست داشته باشم.» و باید می‌نوشیدم! و دومین جمله: «صبرکن! اما این قانون شامل چه کلماتی است؟» و باید می‌نوشیدم! برایم توضیح داد که در جملهٔ قبلی من «صبر کن» عبارتی اضافی و آبکی است. «آه، خدای من! مثل این است که...» و قبل از اینکه مجبور به نوشیدن دوباره شوم، دهانم را بستم.