بریده‌هایی از کتاب چگونه خدا مغز شما را تغییر می دهد؟

خدای سیستم لیمبیک یک خدای ترساننده است، حال آن‌که خدای سینگولا خدای عشق است. هر چیزی که برای شخص باارزش باشد ممکن است بخش‌های مختلفی از سیستم لیمبیک را تحریک کند؛ اما اگر مدار احساسات در مغز به میزان ضعیفی تحریک شود، در آن زمان خدا معنای کمتری در زندگی فرد خواهد داشت این آن چیزی است که ما در اسکن مغز افراد بی‌خدا دیدیم.

شخصیتی که انسان برای خدا تجسم می‌کند دارای الگوی مشخص عصبی است که کاملاً به نحوهٔ رفتار عاطفی فرد مرتبط است؛ مثلاً براساس مطالعهٔ «  بایلور » اغلب کسانی که به خدای قهار و قادر معتقدند، کیفر مرگ را برای مجرمین قبول دارند. بیشتر روی تسلیحات نظامی سرمایه‌گذاری می‌کنند، می‌خواهند به دولت قدرت زیادی داده شود تا با تروریست‌ها بجنگد و اصرار دارند که در مدارس دولتی عبادت اجباری شود.

از آنجا که « عهد عتیق » خدا را بیشتر خشن و خشمگین نشان می‌دهد می‌توان پذیرفت که چرا تعداد کسانی که خدا را رئوف و عشق ابدی می‌بینند، اینقدر کم است. برای این‌که شخص بتواند خدا را نماد عشق ازلی و ابدی بداند باید بتواند تفسیر آزاداندیشانه‌ای از کتاب مقدس بنماید و آیات خشماگین آن را ندیده بگیرد و یا رد کند.

فقط ۲۳% از پاسخگویان به سؤالات ما خدا را بخشنده و کمتر خشن بیان می‌کردند (در مقابل ۷۲% دیگر).

۳۲% امریکایی‌هایی که در مطالعه شرکت کردند به این امر اعتقاد دارند. از دیدگاه آن‌ها خدا بسیار خشمگین است و هر کس را که ایمان ندارد و یا رفتارهای غیرخداپرستانه دارد تنبیه می‌کند.

احتمالاً اگر کسی باور داشته باشد که خدا توجهی به ما ندارد، پس مسئولیت جامعه و خود شخص در مدیریت مسائل جهان بیشتر می‌شود.

ما نسبت به سایر مخلوقات روی زمین به طور متفاوتی فکر می‌کنیم. می‌توانیم افکارمان را با دیگران به اشتراک بگذاریم، کاری که هیچ « نوع » موجود دیگری حتی به آن نزدیک هم نمی‌شود. تنها ما هستیم که می‌توانیم چیزی را که اتفاق نیفتاده است در ذهن خود پرورش دهیم و بخش عمده‌ای از زندگی‌مان را در این رؤیا بگذرانیم که چطور می‌شد اگر وقایع به طرز دیگری اتفاق می‌افتاد و فقط ما هستیم که تجسم می‌توانیم بکنیم که چگونه می‌شد اگر این طور نبودیم. هیچ موجود دیگری روی زمین قادر نیست دنباله‌رو ما در این جایگاه معجزگونه باشد.

هیچ دو انسانی دنیا را یک گونه نمی‌بینند، همان‌طور خدا را؛ زیرا هیچ دو انسانی دنیا را به یک نحو تجسم نمی‌کنند؛ زیرا دارای همان کد ژنتیک نیستند.

اما کسانی که دیدگاه عرفانی نسبت به خدا دارند، به ندرت به مدت طولانی دچار نگرانی‌های روانی می‌شوند و راهی برای برون آمدن از این ورطه می‌یابند. درواقع این نوعی فرایند خلاقیت است که قادر است الگوی عادتی فکر را قطع کند؛ مانند کودکان که به ذهن خود اجازه می‌دهند که خیال‌پردازی کند و تجسم نماید و در این فرایند اتصالات نورونی جدید ایجاد می‌شود و اجازه می‌دهد که دیدگاه‌های قدیمی و جدید با هم درآمیزند. هنرمندان، کاشفین و عالمان علوم نظری، همچنین متکلمین به طور مداوم این کار را انجام می‌دهند. برای این افراد هیچ چیز خشنودکننده‌تر از این نیست که دنیا را با نگاهی نوین بنگرند. آن‌گاه در ذهنشان تصاویر جدید شکل می‌گیرند و اگر برای زندگی مفید باشند باقی می‌مانند و تصاویر قدیم از بین می‌روند.

اگر برخلاف میل بیولوژیکی مغز در نشان دادن خدا به صورت یک تصویر، عمل کنیم چه حادث می‌شود؟ ابتدا مغز طغیان می‌کند، زیرا نامطمئن بودن را دوست ندارد و هر گاه با مشکلی مواجه می‌شود که غیرقابل حل به نظر می‌آید، مقدار زیادی نوروترانسمیتر ترشح می‌کند که فرد را در حالت گوش به زنگی قرار می‌دهند و به دنبال آن مجموعه‌ای از احساسات ناخوشایند مانند: اضطراب، کنجکاوی، بیقراری، افسردگی و هیجان در شخص بروز می‌کند و اگر راه‌حل پیدا نکنیم به آسانی افسرده می‌شویم. این امر در دایرهٔ تدین به نام « شب تاریک روح » نامیده می‌شود.

فقط ۲۰% نوجوانانی که به کلیسا می‌روند، در سن سی‌سالگی همچنان به این کار ادامه می‌دهند. گرچه اغلب خود را مسیحی می‌پندارند، ولی این کاملاً ظاهری است، نه واقعی. براساس تحقیق گروه « بارنا »، مسیحیت جدیدی در راه است که بر پایهٔ ارزش‌های بی‌ریشه شکل گرفته است. با آن‌که جوانان امریکایی صفاتی مثل: نیکی، مهربانی و تعامل با دیگران را قبول دارند، نسبت به انجیل، آیین‌ها و آداب کلیسایی و یا قوانین و رفتارهای مبتنی بر تعلیمات مذهبی، به دیدهٔ شک می‌نگرند. « دیوید کینامن » رئیس گروه بارنا، می‌گوید این جوانان امریکایی، مسیحیت امروز را با کلمات زیر تعریف می‌کنند: « قضاوت‌کننده، ریاکارانه، کهنه‌پرست، خسته‌کننده، سیاست‌باز، ضد همجنس‌گرایی، خشونت نسبت به دیگران و دور از حقیقت. »

جذابیت مذهبی در سن بلوغ سریعا کاهش می‌یابد. و بسیاری از نوجوانان ارزش‌های مذهبی والدین را رد می‌کنند و هم زمان می‌خواهند که اعتقادات معنوی خود را بازنگری کنند. برای پاره‌ای از مردم این کاهش جذابیت مذهبی برای تمام عمر ادامه می‌یابد و این امری است که از سال‌های ۱۹۷۰ به بعد اتفاق افتاده است.

یونی تارینسم، اولین بار در قرن شانزدهم در اروپا تأسیس شد. با این نیت که نسبت به ادیان دیگر بردباری و تعامل داشته باشند و در نتیجه اشخاص زیادی با اعتقادات و زمینه‌های فکری متفاوت را به خود جلب کرد. از جمله درصد زیادی از کسانی که منکر خدا و یا بی‌خدا بودند، به آن روی آوردند. سیستم اعتقادی یونیتارین روی اصول بشردوستانه، عدالت، برابری، همزیستی با دیگران و به‌کارگیری مستندات علمی در جست‌وجوی حقیقت، معنا و آزادی‌های دموکراتیک، بنا نهاده شده است.

هیچ دو انسانی دربارهٔ مذهب و معنویت یکسان فکر نمی‌کنند.

در قرن دوازدهم گوئیگل دوم یک راهب کارتوزین، احکام عبادی را در چهار سطح توصیف کرد: لتیسیو (آهسته خواندن آیه‌های انجیل) مدیسیو (به دنبال معانی عمیقِ نوشته بودن) اراسیو (ذکر خودجوش « فی‌البداهه ») مکاشف (تمرکز بدون کلام روی عشق خداوند)

سینگولای قدامی: سبب می‌شود که خدا را رحمان و رحیم ببینیم. سرکوب فعالیت آمیگدال‌ها، باعث کاهش اضطراب، تشویش، احساس گناه و ترس و خشم ناشی از احکام مذهبی می‌شود.

استراتوم: سبب مهار فعالیت آمیگدال‌ها می‌شود و باعث می‌شود در حضور خدا و یا هر شیء یا مفهومی که به آن عبادت می‌کنید، احساس امنیت نمایید.

آمیگدال‌ها: وقتی زیاد تحریک شوند، خدای ترسناک، قهار، جزادهنده را ابداع می‌کنند و سبب کاهش توانایی لوب فرونتال برای منطقی فکر کردن به خدا می‌شوند.

تالاموس: به درک ما از خدا معنی عاطفی و هیجانی می‌دهد. تالاموس به فرد حس کلیت جهانی می‌دهد. به نظر می‌رسد که عضو کلیدی برای احساس حقیقی بودن خدا باشد.

لوب فرونتال: تمام ایده‌های ما دربارهٔ خدا خواه مثبت یا منفی را ابداع و یکدست می‌کند. از جمله منطقی که برای ارزش‌گذاری باورهای دینی و معنوی به کار می‌برید. لوب فرونتال آیندهٔ رابطهٔ فرد با خدا را پیش‌بینی می‌کند و به سؤالات رایج دربارهٔ معنویت « چرا، چی و کجا » پاسخ‌های مناسب می‌دهد.