بریده‌هایی از کتاب بهار برایم کاموا بیاور

بدترین سم برای من پریدن از خواب عمیق است.

جای خالی همهٔ آن‌چه بوده و حالا نیست، بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود.

داشتم فکر می‌کردم حاضرم تمام دنیا را با تو پیاده بیایم.

نمی‌دانم چرا هر کس را بغل می‌کنی آرام می‌شود. انگار روی شانه‌هایت آرام‌بخش ریخته‌اند.

همیشه می‌گفتی «مثل رگبار بهاری، یک لحظه خوبی، یک لحظه غمگین.»

«خوب شو توروخدا. وقتی مریض می‌شی تمام زندگیم به‌هم می‌ریزه.»

به روی خودت نیاوردی. همیشه همین‌طور است؛ وقتی نخواهی، نمی‌بینی.

وقتی لازمت دارم در دسترس نیستی.

زمان که گم شود، حتا کلمات هم گم می‌شوند.

می‌ترسیدم گم شوم میان آن‌همه لحظه و دقیقه و ثانیه.