بریده‌هایی از کتاب اسب من

خواب‌هایم را چشم‌هایم را فردایم را و حتا خود را، با دست‌های خود دفن خواهم کرد به جست‌وجوی باران‌ها در خاک تا قرن‌ها قبل، ریشه خواهم شد

- می‌شنوی؟ این صدای توست که از دوردست نامم را می‌خوانَد پس تو هم رفته‌ای...

نامم را بر تمام سنگ‌ها بنویسید، دیگر پیدایم نمی‌کند دیگر دیر نمی‌شود

خوب می‌دانم هر که همه‌جا هست هیچ کجا نیست...

می‌خندم همین‌طور می‌خندم اما دلم شاد نمی‌شود چون شب که این‌همه ستاره روشنش نمی‌کند

خسته‌ام که هنوز حرف می‌زنم از هنوز که نمی‌شنوی

تنها نگرانِ این بودم که به جست‌وجوی تو در دورترین کوچهٔ دنیا به خانه‌ات برسم و تو به جست‌وجویم رفته باشی چه غم‌بار وقتی نمی‌دانی گم کرده‌ای یا گم شده‌ای

چرا بر چند تُن آسفالت اسم می‌گذارند؟ سال‌ها بعد مرا با چه نامی صدا می‌زنی؟ آیا کلمه‌ای خواهد ماند که با آن «سلام» بسازی «کجا بودی» بسازم... ای دوست، چگونه مرا خواهی یافت؟ من کلمهٔ دوردستم از همه‌جا دورم

با آخرین کلمه‌هایم می‌گویم دوستت دارم

صدای تو دشت لاله‌ای‌ست در گلدان...

کمکم کن وقتی نمی‌توانم حرف بزنیم کمک کن سلام کنیم وقتی نمی‌توانم راه برویم کمک کن دستِ هم را بگیریم

وقتی نمی‌توانم حرف بزنیم کمک کن سلام کنیم وقتی نمی‌توانم راه برویم کمک کن دستِ هم را بگیریم

من نمُرده‌ام من نمُرده‌ام مرا هم بردار، تا گم نشویم مرا هم بپذیر

ای روزهای خوب مرا هم تحمل کن

گفتم درد یعنی زنده‌ایم رنج یعنی خواهیم مُرد خواهیم مُرد یعنی زنده‌ایم در را باز کردم

«روزی آزاد خواهیم شد»

چگونه نترسم؟ چگونه تحمل کنم، وقتی تحمل نشدم

و تنها درخت هست و تنها درخت‌های دیگر هست می‌دوم، روزهاست و درخت‌های انار هست و درخت‌ها و درختی هست و درخت...

عقابی که ما را تا ابرها آورده عاقبت رهای‌مان می‌کند این تمام سهم ماست از رهایی

چیزی بگو حرفی بزن از فردا اما نه آن‌قدر تلخ که دلم بلرزد و نه آن‌چنان زیبا که باورم نشود