بریده‌هایی از کتاب پول

ما با تقلید رفتار دیگران می‌آموزیم. تقلید و اشتراک نظر نوعی وفاداری ضمنی ایجاد می‌کند. این کار نوعی بیمه نیز هست. اگر مستقل تصمیم بگیرید تقصیر فقط به گردن خودتان می‌افتد.

بازار مشکلات را پیش‌بینی می‌کند، مثل زنگ خطری که پیش از آتش‌سوزی به‌صدا درمی‌آید.

هیوم پول را یکی از سه نهاد خودانگیخته سازمان اجتماعی تعریف می‌کند؛ دو نهاد دیگر زبان و قانون است.

توصیه عملی این قانون تاریخ امور مالی سرراست است: در میانه شیدایی محتاط باش؛ در میانه ترس و سقوط شجاع باش.

به هرحال عدم قطعیت و بی‌ثباتی ملازم اجتناب‌ناپذیر پیشرفت و تغییر است. این‌ها یک روی سکه‌ای‌ست که روی دیگرش آزادی است. (میلتن فریدمن،

غرض اصلی پول فقط آسان کردن تقسیم کار و مبادله در زمان حال نیست. پول رابطه ما را با آینده گسترش می‌دهد. پس‌انداز و قرض و سپرده بانکی و سهام و اوراق بهادار: همه این‌ها شکل‌های مبادله میان حال و آینده است. این‌ها مبادله درآمد امروز با درآمد آینده است. مبادله میان حال و آینده فواید بسیار دارد: پس‌انداز و دسترسی به اعتبار ما را بیمه می‌کند، به ما امکان می‌دهد مصرف‌مان را در گذر زمان متعادل کنیم و این آزادی را به ما می‌دهد که چه‌قدر و کی کار کنیم.

پول با تولید مازاد به ما خدمت می‌کند و فرار از چنگ زندگی معیشتی را آسان می‌گرداند. اما رفاه فقط مازاد کالا و اشیاء و خدمات نیست؛ مازاد زمان نیز هست. به نظر می‌رسد که نگرانی به مازاد زمان وابسته است. و این یک فرق دیگر آن با ترس است. شما برای نگرانی به زمان نیازمندید. مردم معمولا در تعطیلات، یا در پایان روز پیش از خواب، نگران می‌شوند. وقت مازادی که رفاه فراهم کرده است مجالی برای نگرانی پدید می‌آورد.

ناکامی مشابهی در درک مبادله حال و آینده در بعضی جنبه‌های اقتصاد اسلامی معاصر به‌چشم می‌خورد که برای پرهیز از پرداخت بهره به شیوه‌ای که با قرائتی خاص از قانون شرع سازگار باشد خود را به‌زحمت می‌اندازد. این کار بیهوده است. بهره، هر نامی هم که به آن بدهیم، به‌نحوی از انحاء باید در مبادله آزاد پول در گذر زمان وارد شود وگرنه چنین مبادله‌ای انجام نخواهد شد. عوام ممکن است بر رباخواری استثمارگرانه نزول‌خواران ظالم خشم بگیرند، اما برای دریافت بهره سپرده به‌ندرت فریاد اعتراض به سوءاستفاده بلند می‌شود. این‌دو لازم و ملزوم یکدیگرند.

تورمِ شتابنده نشانه درماندگی یا دیکتاتوری است.

میزان تورم یک کشور چیزهای زیادی درباره آن کشور به ما می‌گوید. میزان معمول تورم، بین ۱ تا ۵ درصد، به این معناست که نهادهای حکومت می‌توانند با بهره‌مندی از درجه مناسبی از اعتماد عمل کنند، زیرا از قدرت چاپ پول سوءاستفاده نمی‌شود. اما اگر تورم از ۵ درصد به ۱۰ درصد و بعد به ۳۰ درصد و بیشتر برسد، چنان‌که در آرژانتین یا زیمبابوه رسید، معلوم می‌شود که چیز شوم‌تری در کار است.