بریده‌هایی از کتاب پول

تورمِ شتابنده نشانه درماندگی یا دیکتاتوری است.

در کشوری که حکومت قانون وجود ندارد، همه آنارشیست می‌شوند.

پول می‌تواند ما را از احتیاج، از شغلی که از آن لذت نمی‌بریم، یا از جامعه و کشوری که دوستش نداریم برهاند.

در دنیایی که همه به دنبال ارضای فوری خواسته‌هایشان هستند پیشرفت دشوار است.

پل سمیوئلسن می‌گوید «اگر این‌قدر ثروتمند هستی پس چرا این‌قدر کودنی؟»

پول ارزش همه چیز را تعیین می‌کند اما خودش چیزی نمی‌ارزد.

مردم نیک‌منش اخلاقی رفتار می‌کنند: به منافع همه کسانی که از اعمال آن‌ها متأثر می‌شوند توجه دارند. همچنین به فکر آینده خود و دیگران هستند.

بنابر تعریف، نگرانی کارایی ندارد: نه تأمل و تحلیل است و نه تصمیم‌گیری حساب شده. نگرانی مشغله‌ای ذهنی‌ست که راه‌حلی هم برای خود نمی‌یابد. بعضی از مردم با «سرگرم کردن خود» به نگرانی واکنش نشان می‌دهند؛ با رفاه اضافی می‌جنگند، و در پی حذف فرصتی هستند که رفاه برای تأمل فراهم کرده است.

پول چه‌گونه منش را تغییر می‌دهد؟ وقتی که در یک مرکز مالی مانند لندن یا نیویورک کار می‌کنید بیشتر زندگی اجتماعی‌تان در مسافرت هرروزه با قطار می‌گذرد. این گواه پیروزی بی‌سروصدای کوشش بر اندیشه است. اندیشه مستقل و هوشمندانه در مشاغل امروزی دارای اولویت یا ارزش نیست، حتی در آن مشاغلی که تفکر ارزشمندترین مهارت به‌شمار می‌رود. گرایش جمعی به رفتار قراردادی و سنجش‌پذیر به تأکید بیشتر بر این‌که ما را در اداره یا پشت میز ببینند انجامیده است. از کمیت و کیفیت تفکر کاسته شده است و در زندگی خارج از محیط کار نیز چنین است.

میزان تورم یک کشور چیزهای زیادی درباره آن کشور به ما می‌گوید. میزان معمول تورم، بین ۱ تا ۵ درصد، به این معناست که نهادهای حکومت می‌توانند با بهره‌مندی از درجه مناسبی از اعتماد عمل کنند، زیرا از قدرت چاپ پول سوءاستفاده نمی‌شود. اما اگر تورم از ۵ درصد به ۱۰ درصد و بعد به ۳۰ درصد و بیشتر برسد، چنان‌که در آرژانتین یا زیمبابوه رسید، معلوم می‌شود که چیز شوم‌تری در کار است.

سپرده پول نیست: وامی‌ست که ما به بانک‌ها می‌دهیم.

هیوم منشأ نهادها را تمایل ما به پایبندی به قوانین می‌داند که در درازمدت به نفع ماست، اما در عین حال معتقد است که ما نمی‌توانیم به قوانین پایبند بمانیم.

روشن‌بینی را تغییری در نگرش می‌دانم، یعنی آن‌گاه که چیزی را بهتر می‌فهمیم.

مارکس شاید چنین استدلال کرده باشد که پول تبدیل نیروی کار ماست به اوراق بهادار.

نمایان‌ترین و معتبرترین نقد بازارها نبودِ وابستگی متقابل نیست، بلکه نابرابری توزیع ثروت و درآمد و فرصت‌های ایجادشده است.

وابستگی متقابل شاید مهم‌ترین ویژگی پول باشد. پول بی‌ارزش است مگر آن‌که دیگران آن را به‌رسمیت بشناسند و بپذیرند. پول یک قرارداد اجتماعی‌ست، شاید مهم‌ترین قرارداد اجتماعی خاص جوامع امروزی.

اگر ابدیت را نه به معنای دوره زمانی نامحدود بلکه به معنای بی‌زمانی بگیریم، آن‌گاه زندگی ابدی به کسانی تعلق دارد که در زمان حال زندگی می‌کنند. (لودویگ ویتگنشتاین، رساله منطقی ـفلسفی ۴۳۱ ــ ۶)

نگرانی بهایی است که برای داشتن آینده می‌پردازیم.

خواسته‌های ما معین نیست؛ این خواسته‌ها تحت تأثیر آن‌چه دیگران دارند قرار دارد. و این موجب رشک و رقابت اجتماعی می‌شود. ما آن‌چه را دیگران دارند می‌خواهیم و گمان می‌کنیم که به آن‌ها نیاز داریم.

جورج سوروس یکی از چند ثروتمند بزرگ دنیاست، اما ناخشنود به‌نظر می‌رسد. در ذهن او، در سلسله‌مراتب منزلت، فیلسوفان بالاتر از ثروتمندان قرار می‌گیرند. سوروس آن اندازه هوش دارد که بداند ثروتمندان خوش اقبال بوده‌اند. ثروت به‌ندرت نشانه توانایی یا استعدادی شگفت‌انگیز است، گرچه او شاید خود را استثنا بداند. فیلسوفان و اندیشمندان بزرگ اصیل و شایسته احترامند.