بریده‌هایی از کتاب انسان در جست‌وجوی معنا

از او پرسیدم درد پایت را چگونه درمان کردی و او پاسخ داد: «با گریه از بدنم خارجش کردم.»

«طوری زندگی کنید که گویی بار دومی است که به دنیا آمده‌اید و در حال ارتکاب خطاهای زندگی اولتان هستید، پس مراقب رفتارهایتان باشید

هرچیزی می‌تواند از انسان گرفته شود جز اختیارِ رفتارش تحت هر شرایطی

گذشته‌ای مملو از واقعیت دارم؛ نه فقط کارهایی واقعی که انجام دادم و عشق‌هایی واقعی که ورزیدم، بلکه رنج‌هایی واقعی که شجاعانه متحمل شدم.

مرحلهٔ بی‌تفاوتی و بی‌احساسی، به این معنی که زندانی به نوعی با مرگِ احساساتش روبه‌رو می‌شود.

زندگی یعنی رنج‌بردن و زنده‌ماندن؛ یعنی یافتن معنا در رنج‌هایی که می‌بریم. اگر در زندگی غایتی وجود دارد، پس باید معنایی در رنج‌کشیدن و مُردن وجود داشته باشد؛ اما هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید که آن غایت و معنا چیست. هرکس باید خودش معنای زندگی را پیدا کند و مسئولیت آن را بپذیرد.

زندانی معمولاً خوابِ چه چیزهایی را می‌بیند؟ نان، کیک، سیگار، و شاید هم یک حمام گرم. کمبود این خواسته‌های ابتدایی و ساده او را مجبور به تحقق آنها در خواب می‌کند.

نمی‌دانستم روزهای آینده چه چیزی با خودشان به همراه خواهند آورند، اما چنان آرامش درونی‌ای را در خودم احساس می‌کردم که قبلاً هرگز تجربه‌اش نکرده بودم

زندگی یعنی پذیرش مسئولیت برای پیداکردن پاسخ مناسب در مقابل مشکلات و انجام مأموریت‌هایی که سدّ راهِ هر فرد قرار می گیرد.

تلاش انسان برای یافتن معنا همیشه متعادل‌کنندهٔ زندگی نیست و گاهی هم ممکن است تنش‌زا باشد. هرچند که این تنش‌ها جزئی واجب از سلامت ذهنی است.

افکار و عقاید را نمی‌شود فقط بر روی کاغذ آورد بلکه باید با آنها زندگی کرد.

رستگاری بشر در راه عشق و در خود عشق است.

در زندگی موقعیت‌هایی پیش می‌آید که انسان فرصتی را از دست می‌دهد یا کامیاب نمی‌شود؛ اما چیزی که هرگز کنار نمی‌رود درد و رنج اجتناب‌ناپذیر است و در پذیرفتن چالش شجاعانه دردکشیدن، زندگی تا آخرین لحظه معنا خواهد داشت.

اگر انسان بداند مفهومی در رنج‌هایش نهفته است، با تمام وجود آن را به آغوش خواهد کشید.

کسانی که به ما ترحم می‌کردند و به هر نحوی توانسته بودند در اردوگاه قبلی باقی بمانند گرفتار قحطی شدیدی، چندین برابر قحطیِ اردوگاه جدیدمان شدند. آنها سعی‌شان بر این بود که زندگی‌شان را نجات دهند، اما فقط سرنوشت خودشان را تغییر دادند.

«بله. انسان به هر شرایطی عادت می‌کند، اما نپرسید چگونه.»

عشق والاترین هدفی است که انسان در جست‌وجوی آن است

انسان مدام درگیر انتخاب میان حجم عظیمی از توانایی‌هایش است و به این فکر می‌کند که کدام‌یک نیاز به شکوفایی دارد و کدام محکوم به نابودی است، اینکه کدام انتخاب باید به واقعیت تبدیل شود و برای همیشه همچون ردپایی در شنزار زمان جاودان بماند. در هر لحظه از زندگی انسان باید بین بهتر و بدتر انتخاب کند و تصمیم بگیرد که کدام یک تصویر ماندگاری از او بر جای می‌گذارد.

«طوری زندگی کنید که گویی بار دومی است که به دنیا آمده‌اید و در حال ارتکاب خطاهای زندگی اولتان هستید، پس مراقب رفتارهایتان باشید.»

«هیچ قدرتی (به‌جز قدرت خداوند) در دنیا قادر نیست تجربه‌های شما را تخریب کند.»