بریده‌هایی از کتاب سیرک شبانه

رازها قدرت دارن. و وقتی با بقیه در میان گذاشته می‌شن، از اون قدرت کاسته می‌شه. پس بهتره رازها به‌خوبی حفظ بشن. گفتن رازها، رازهای واقعی، رازهای مهم، حتی به یه نفر هم اون‌ها رو تغییر می‌ده. نوشتن اون‌ها حتی بدتره، چون کی می‌دونه چند تا چشم ممکنه اون‌ها رو روی کاغذ ببینن، هرچقدر هم که آدم مواظبش باشه. به همین خاطر، بهتره اگه رازی داری اون رو پیش خودت نگه داری، هم برای رازهات بهتره و هم برای خودت.

"اِسه کوام ویدِری"؛ یعنی "بودن، نه به‌نظررسیدن"

«مردم چیزی رو می‌بینن که می‌خوان ببینن. و در اکثر موارد چیزی رو که بهشون گفته می‌شه می‌بینن.»

دهان‌به‌دهان خبررساندن روش مؤثرتری برای تبلیغات است تا خبرهای مکتوب و علامت‌های تعجب روی بروشورهای کاغذی و پوسترها.

هرکدام همواره درحال کشیده‌شدن به‌سمت دیگری است. بااین‌حال، هنوز هم یکدیگر را لمس نمی‌کنند.

نامه را سرسری می‌خواند و هر اثر عاطفی‌ای که نویسنده آرزو می‌کرده بر مخاطب بگذارد تیره‌بختانه و قاطعانه دود می‌شود و به هوا می‌رود.

«بهترین لذت‌ها همیشه لذت‌هایی هستن که غیرمنتظره‌ان.»

«به‌نظرِ من خیال‌پردازی هیچ اشکالی نداره.» «اشکالی نداره، ولی رؤیاها معمولاً به کابوس تبدیل می‌شن.

پاریس، ژانویهٔ ۱۹۰۳ مرد خاکستری‌پوش، با صدایی که به‌شکل نامحسوسی اندوهگین است، می‌گوید: «قصه‌ها عوض شدن پسرجان. دیگه نبردی بین خیر و شر، هیولایی برای کشتن، یا بانویی که نیاز به نجات داشته باشه نیست. تا جایی که من می‌دونم، بیشتر خانم‌ها کاملاً توانایی دارن خودشون رو نجات بدن، البته حداقل اون‌هایی که سرشون به تنشون می‌ارزه. دیگه هیچ قصهٔ ساده‌ای با جست‌وجو و هیولا و پایان خوش وجود نداره. جست‌وجوها هدف یا مسیر مشخصی ندارن. هیولاها شکل‌های مختلفی به خودشون می‌گیرن و تشخیص چهرهٔ واقعی‌شون سخته. و واقعاً هیچ پایانی هم وجود نداره، خوش یا غیرخوش. همه‌چیز همین‌طور ادامه پیدا می‌کنه، باهم هم‌پوشانی پیدا می‌کنن و در هم محو می‌شن.

«عشق دمدمی و گذراست. به‌ندرت اساس محکمی برای تصمیم‌گیریه

غم‌هایی که فکر می‌کردی مدت‌هاست فراموش شده‌اند با زخم‌هایی که هنوز تازه‌اند درمی‌آمیزند.

«رازها قدرت دارن. و وقتی با بقیه در میان گذاشته می‌شن، از اون قدرت کاسته می‌شه. پس بهتره رازها به‌خوبی حفظ بشن. گفتن رازها، رازهای واقعی، رازهای مهم، حتی به یه نفر هم اون‌ها رو تغییر می‌ده. نوشتن اون‌ها حتی بدتره، چون کی می‌دونه چند تا چشم ممکنه اون‌ها رو روی کاغذ ببینن، هرچقدر هم که آدم مواظبش باشه. به همین خاطر، بهتره اگه رازی داری اون رو پیش خودت نگه داری، هم برای رازهات بهتره و هم برای خودت.

«مردم چیزی رو می‌بینن که می‌خوان ببینن. و در اکثر موارد چیزی رو که بهشون گفته می‌شه می‌بینن.»

چرا وقتی معلوم است کیک کیک است، به آن می‌گویند پای

سوکیکو ادامه می‌دهد: «عشق دمدمی و گذراست. به‌ندرت اساس محکمی برای تصمیم‌گیریه، توی هر بازی‌ای.»

«فکر می‌کنی اون هم تو رو دوست داره؟» سیلیا جواب نمی‌دهد. کلمه‌بندیِ سؤال اذیتش می‌کند. همین چند ساعت پیش مطمئن بود، اما اکنون که در این غارِ ابریشمیِ معطر نشسته احساس می‌کند آنچه برایش ثابت و مسلم بود حالا به‌سستیِ بخاری است که از چایش بلند می‌شود. به‌شکنندگیِ یک شعبده.

بچه‌ها را با این قول که فرداشب می‌توانند برگردند کشان‌کشان می‌برند، هرچند سیرک فرداشب قرار نیست دیگر آنجا باشد و آن بچه‌ها بعداً احساس خواهند کرد بهشان ظلم شده و خیانت دیده‌اند

پاپت آه می‌کشد. به‌سمت بالا نگاه می‌کند؛ طوری‌که انگار دنبال ستاره‌های پنهان‌شده در پشت آسمان آبی می‌گردد که ابرهای پف‌کردهٔ سفید در آن پراکنده‌اند.

همهٔ ما توی بازیِ شما درگیر شده‌یم، و به نظر می‌آد به‌راحتیِ استکان‌های چایی قابل‌تعمیر نیستیم

از اینکه همه رازهاشون رو اون‌قدر خوب حفظ می‌کنن که دیگران رو به کشتن می‌دن خسته شده‌م.