بریده‌هایی از کتاب غریبه‌ای در قصر

افکار موروثی واقعاً عجیب و جالب‌توجه‌اند. من یک جور فکر می‌کردم و پادشاه و مردمش جور دیگری. در هر دو مورد افکار ما در مسیر زمان و عادت افتاده و عمیق شده بود و اگر کسی می‌خواست آن‌ها را با منطق و بحث از مسیر خودشان برگرداند، راهی طولانی در پیش داشت.

واقعاً باعث تأسف بود که یک جا بنشینم و هزار و سیصد سال قبل از این‌که به دنیا بیایم به جوک‌های ضعیف، بی‌مزه و کرم‌زده‌ای گوش کنم که هزار و سیصد سال پس از آن وقتی بچه بودم از شنیدن آن‌ها دلم به‌هم می‌خورد. تقریباً متقاعد شده بودم که اصلاً هیچ جوک جدیدی در دنیا به وجود نیامده است.

خب، آدم باید بهترین کار را بکند و وقتش را با کج‌خلقی هدر ندهد. باید فوری دست‌به‌کار شود تا ببیند چه‌کار می‌شود کرد.

از این‌که من می‌خواستم آن غول‌ها را به بند بکشم و آن دوشیزگان دم بخت را آزاد سازم، آن‌قدر اشتیاق داشتند که انگار مأموریت خودشان است. آن‌ها بچه‌های خوبی بودند، اما فقط بچه بودند، همین