بریده‌هایی از کتاب زمان دست دوم

تعداد کمی از مردم در ملأ عام مخالفت‌شون رو نشون می‌دادند اما بیش‌ترشون به “دگراندیشی آشپزخونه‌ای” قناعت می‌کردند. به‌اصطلاح، انگشت وسط رو توی جیب‌شون نشون می‌دادند...»

ــ وحشتناک‌ترین آدم‌ها ایده‌آلیست‌ها هستند...

من اون کشوری رو می‌خوام که توش آدم واقعاً آدم بود.

مردها همیشه از جنگ حرف می‌زنند، سلاح رو دوست دارند، جوون و پیر هم نداره... اما زن‌ها عشق‌شون رو به خاطر می‌آرن... زن‌های پابه‌سن‌گذاشته تعریف می‌کنند که توی جوونی‌شون چه‌قدر خوشگل بودند. زن‌ها هیچ‌وقت از جنگ حرف نمی‌زنند... اون‌ها فقط برای مردهاشون دعا می‌کنند...

اون‌هایی که جنگ رو باختند، از اون‌هایی که توی جنگ پیروز شدند صد برابر زندگی بهتری دارند.

هیچ حیوونی وحشی‌تر از آدم نمی‌تونی پیدا کنی. این آدمه که آدم رو می‌کشه، نه گلوله.

انسان زبان‌های مختلفی دارد: زبانی که با بچه‌ها صحبت می‌کند، زبانی که مردم وقتی عاشق می‌شوند با آن سخن می‌گویند... یک زبان دیگر هم هست که ما با خودمان حرف می‌زنیم، مکالمات درونی.

کمونیسم سقوط کرد! همه مطمئن بودند همه‌چی درست می‌شه، چون روسیه پُره از آدم‌های تحصیل‌کرده. یکی از ثروتمندترین کشورهای دنیاست. اما مکزیک هم کشور ثروتمندیه... دموکراسی چیزی نیست که بشه با نفت و گاز خریدش، نمی‌شه واردش کرد مثل موز یا شکلات سویسی. با فرمان ریاست‌جمهوری هم برقرار نخواهد شد... دموکراسی احتیاج به مردمِ آزاد داره، و این چیزی بود که توی روسیه پیدا نمی‌شد.

آزادی برای شهروند شوروی مثل عینکه برای میمون. هیچکی نمی‌دونه باهاش چی‌کار کنه.

اما تصور عمده این‌طور بود: یه مقدار تعمیر می‌کنیم، دستی به سروروی نظام می‌کشیم و به مسیرمون ادامه می‌دیم. نمی‌دونستند ملت تا چه حد از همهٔ این چیزهای شورویایی زده شده بودند. خودشون ایمان چندانی به «آیندهٔ درخشان» نداشتند، اما خیال می‌کردند مردم ایمان دارند...

کرملین آشپز مخصوص داشت. همهٔ اعضای شورای مرکزی حزب واسهٔ خودشون ماهی ساردین، سالو، خاویار سیاه سفارش می‌دادند

تاریخ خودش قضاوت خواهد کرد، چه کسی مُحق است و چه کسی تقصیرکار...

یادمه پدرم گفت “این نظامی‌ها جنایت‌کارند. باید سرنوشت ژنرال‌های آلمانی، اشپِیِر و هِس، نصیب اون‌ها هم می‌شد.” همه منتظر یه نورنبرگ دیگه بودند...

منِ تنها دیگه هیچ‌وقت احساس خوبی نخواهم داشت. تنهایی.

زندگی‌مون گذشت... اما حسرت یه چیز رو می‌خورم، این‌که زمان رو نمی‌شه با پول خرید.

من یه‌بار مریض بودم، نرفتم حوزهٔ رأی‌گیری، اون‌ها خودشون با ماشین اومدند سراغم. با یه جعبهٔ سرخ‌رنگ. فقط توی همین روزهاست که یادِ ما می‌افتند... بله...

ما برای هر دردی فقط یه دارو داریم: تحمل.

ما می‌دونستیم که این ماشین عظیم مردم رو توی همهٔ این هفتاد سال چرخ کرده بود و به سنگ‌ریزه تبدیل کرده بود...

هیچ‌کس حتی سعی نمی‌کنه توضیح بده ما داریم توی چه کشوری زندگی می‌کنیم.

در جامعه تقاضای اتحاد شوروی به وجود آمد؛ بت استالین. نیمی از جوانان نوزده تا سی‌ساله استالین را «رجلِ سیاسی کبیر» می‌پندارند. تصورش را بکنید، حالا در کشوری که استالین کم‌تر از هیتلر آدم نکشت، بت و اسطورهٔ جدیدی از او پیدا شده! همهٔ چیزهای مربوط به دوران شوروی دوباره مُد شده‌اند.