بریده‌هایی از کتاب در دنیای تو ساعت چند است؟

هنر بارها یادمان آورده که «چشم‌ها را باید شست»؟ بهتر نیست با گریز از معیارهای واقع‌گرایی و مشاطه‌گری جهان پیرامون، دنیایی آرمانی ترسیم کنیم تا با تماشایش به ما گوشزد شود که می‌توان جهانِ عین را به‌واقع آراست و قدری بهترش کرد؟

و جهان فیلم فقط و فقط برای خودش است و آدم را به گشت زدن در دنیاهایی میل می‌دهد که اگر هم پیش از این دیده، درست ندیده است. از چگونه دم کردن چای تا نداشتن نعناداغ آش محلی، از تفاوت باران و وارش

یک حرکت دوار میان دو وضعیتی که از بیرونْ غیرقابل‌تشخیص و از درونْ تنها زیستن در حال‌وهوای عشقی است که تمامش می‌ارزد.

«تو فرق داشتی گلی.»

«خدا به کام دل رساند ما را خدا ز قید غم رهاند ما را...»

گلی: دیشب خوابت رو می‌دیدم. فرهاد: راستی؟ گلی: آره، خوابت رو دیدم. یادم نیست چی بود، اما یادمه که تو بودی.

صدای فرهاد: نبودم انگار... اما مدام خواستم نزدیک باشم، نزدیکت باشم...

چشم‌هایش را می‌بندد. حالش خوب نیست، اما حالا کنار گلی احساس آرامش می‌کند.

صدای خودشه... اسم من، گلوی گلی.

یه حرف آروم بزن خب، یه حرف خوب بزن، دری‌وری بگو، یه حرف سبک، بگو این چه لباسیه، بگو پنیر رو چه‌جوری درست کردی، بگو حالت چه‌طوره تو...

فرهاد: [یک لحظه ناراحت می‌شود] این‌جوری چرا حرف می‌زنی با من؟ من بازی نمی‌کنم... یه حرف آروم بزن خب، یه حرف خوب بزن، دری‌وری بگو، یه حرف سبک، بگو این چه لباسیه، بگو پنیر رو چه‌جوری درست کردی، بگو حالت چه‌طوره تو... [به خودش می‌آید] ببخشید...

صبر می‌کنم دیگه... نکنم چه کنم!

نه با تو، نه بی‌تو...

عاشق باید صبر می‌کرد و صبر نمی‌کرد چه می‌کرد؟

رشت آیا شبیه سرزمین عجایب نیست؟

در قاموس فرهاد عینیتِ «نمایش» و «اشیاء» چیزی است قابل‌تکیه، لبریز از شور زندگی و جلوه‌گاهِ حقیقت عشق که در برابر عالم خشک، آبستره و ای بسا موهومِ واژه‌ها و حروفِ مجرد می‌ایستد.

اگر فرهاد سودای تسخیر ندارد چه می‌خواهد؟ هیچ؛ «فقط» می‌خواهد به یاد آورده شود. «همین».

آن‌ها از هم دورِ دورند و این عشق هر چند ابدی است اما تا ابد یک‌طرفه و بی‌پاسخ خواهد ماند.

حالا هم می‌داند که وصالی در کار نخواهد بود. می‌داند که گلی چه اندازه دور از دسترس است. در کلاس درس هم گلی «الف» بوده و فرهاد «ی».

فرهاد به هر چیزی چنگ می‌زند برای ایجاد کوچک‌ترین ارتباطی میان خودش و معشوق