بریده‌هایی از کتاب هر کاری راهی داره

هرچیزی که ازنظرِ شما فوق‌العاده باشد (مثل فیلم، کتاب، غذا، کمدین، برنامهٔ تلویزیون و...) در نظر دیگری نفرت‌انگیز است. به همین دلیل است که می‌گوییم اکثریت انتقادها نه‌تنها مفید و سازنده نیست، بلکه اصلاً ارزش شنیدن هم ندارد.

حقیقت: چیزی که عاشقش هستید، ممکن است در نظر دیگری ناخوشایند و حقیر باشد.

این را بدانید که قضاوت و انتقاد یکی از بخش‌های طبیعی زندگی هستند.

حقیقت: شما همین الان هم مورد قضاوت دیگران هستید.

تا زمانی‌که خلاقیت وجود دارد، انتقاد از آن نیز وجود دارد.

متنفرها درواقع تحسین‌کننده‌های سردرگمی هستند که دلیل مقبولیت شما را درک نمی‌کنند.

بعداز آن مکالمه دیگر چیزی جلودارم نبود. وقتی آدم‌ها رؤیاهایتان را تحقیر کردند، باید مثل یک کیمیاگر، عناصر منفی را به طلای ناب و عناصر مثبت تبدیل کنید. یادتان باشد تاپاله‌ها بهترین کود برای حاصل‌خیزکردن خاک هستند. فحش‌های رکیک می‌توانند به شما انگیزه بدهند، البته اگر خودتان بخواهید.

شما در مقام یک هنرمند به آدم‌های ناباور نیاز دارید تا نفت در آتش خلاقیتتان بریزند.

اگر چیزی را وارد ریسک و خطر نکنید، بیشتر خطر کرده‌اید.

«ترک‌کنندگان هیچ‌گاه پیروز نمی‌شوند و پیروزشوندگان هیچ‌گاه ترک نمی‌کنند.»

من! آخرش طلاق می‌گیرم و تا آخر عمر تنها می‌مونم!

وقتی دارای طرز فکر قطعی باشید، گمان می‌کنید که استعداد (بدون تلاش) به‌تنهایی باعث موفقیت می‌شود یا هنگام تولد آن را داریم یا نداریم. هیچ کاری در این مورد از دستمان برنمی‌آید. طرز فکر قطعی باعث می‌شد از چالش‌ها دوری کنیم، دربرابرِ انتقادها مقاومت نشان دهیم و کارهایمان را به‌خاطر تأیید دیگران انجام دهیم. این دیدگاه‌ها و رفتارهای برآمده از آن، بسیار مخرب و زیان‌بارند. در طرز فکر رشدگرا اعتقاد دارید که پایه‌ای‌ترین قابلیت‌هایتان (مانند استعداد و هوش) از طریق تلاش، پشتکار و تجربه قابلِ‌ارتقا هستند. در این نوع نگرش، هر میزان توانمندی و هوشی که در بدو تولد با خود دارید، در مرحلهٔ آغاز داستان است. انسان‌هایی که طرز فکر رشدگرا دارند، به‌دنبال چالش هستند، از انتقادهای سازنده استقبال می‌کنند، تمایل به کار سخت و ولع رشد دارند و موانعشان را تبدیل به فرصتی برای یادگیری می‌کنند. آنها می‌دانند که پیشرفت یک روند است؛

حواستان به شکاف میان توانایی‌ها و آرزوهایتان باشد.

من از تمنای رسیدن به اهداف متداول رقصنده‌ها دست برداشتم و به خود این اجازه را دادم که مسیر منحصربه‌فرد خودم را طی کنم.

حیرانی و منگی، کلمات کاملی برای توصیف احوالاتم نبود.

«تا زمانی‌که هنوز درحالِ حرکت هستید، مهم نیست سرعتتان چقدر است.»

از این لحظه به بعد، فقط باید به پیشرفت فکر کنید، نه کمال‌طلبی.

برداشتن قدم‌های کوچک و ناخوشایند بهتر از هیچ کاری نکردن است.

بدترین کارگاه دوران کاری‌ام را پشت‌سر گذاشتم.

کمال‌طلبی با اختلالاتی چون افسردگی، اضطراب، اختلال‌های اشتها و سایر نارسایی‌های روانی در ارتباط است.