بریده‌هایی از کتاب هر کاری راهی داره

«الان احساسم اینه که آدم گندبزنی هستم. می‌تونی یادم بندازی که چرا اشتباه می‌کنم؟»

«من در مقام یک محقق در حوزهٔ شرم، اعتقاد دارم بهترین کاری که می‌توان در بحبوحهٔ حملهٔ شرمساری انجام داد، یک ضدحمله است. یعنی باید درموردش با کسی حرف بزنید و تمرین شهامت و جرئت داشته باشید.

عملاً کاری انجام دهیم تا «احساس متقلب‌بودن» ما را از ارائهٔ موهبت‌هایمان به جهان و رسیدن به قله‌های مرتفع باز ندارند.

ما ازلحاظِ اجتماعی شرطی شده‌ایم که از خودمان ناراضی باشیم و توانایی‌هایمان را دست‌کم بگیریم. این خود موجب پایین‌آمدن عزتِ نفس و رفتارهای خودتخریبی می‌شود که تأثیر زیان‌آور خود را بر تمام عرصه‌های زندگی ما خواهد گذاشت. نهادینه‌شدنِ ذهنیت «من گزینهٔ واقعی نیستم» پیامدهای مهیبی برای ما خواهد داشت و نه‌تنها ازلحاظِ احساسی یا خلاقیت، بلکه ازلحاظِ مالی نیز به ما ضربه می‌زند. یعنی مشاغلمان را کوچک‌تر می‌کند و حساب‌های بانکی‌مان را تحلیل می‌برد.

احساس متقلب‌بودن در همهٔ انسان‌ها وجود دارد، اما محکم‌ترین ضربه‌اش را به زنان زده است. چرا؟ چون زنان و برخی گروه‌های دیگر از گذشته در موقعیت‌های ضعیف نشان داده شده‌اند و اغلب احساس می‌کنند به محیط اطرافشان تعلق ندارند.

اگر شما هم احساس متقلب‌ها را دارید و فکر می‌کنید دستاوردهایتان شانسی یا ازسرِ اشتباه بوده و به‌زودی همه متوجه ماجرا می‌شوند، مسلماً در وضعی شبیه ستاره‌ها و افراد موفق هستید. براساسِ تحقیقات، سندروم تقلب برای هفتاد درصد آدم‌ها پیش می‌آید.

تا حالا یازده کتاب نوشتم، اما هر بار با خودم فکر می‌کنم: «وای نه. الان همه می‌فهمند قضیه چیه. من سر همه رو شیره مالیدم و بقیه هم بالاخره این رو می‌فهمند.»

وقتی جایزهٔ اسکار رو بردم فکر کردم شانسی این اتفاق افتاده. فکر می‌کردم بالاخره همه می‌فهمند. بعدش ازم می‌گیرنش و می‌گن ببخشید جایزه رو اشتباهی به شما دادیم. جایزه مال مریل استریپه

هفتاد میلیون آلبوم فروخته بودم، اما بازم حس می‌کردم مهارت این کار رو ندارم.

فکر می‌کنید نقطهٔ اشتراک جودی فاستر و مایا آنجلو در چیست؟ نه، اشتراکشان این نیست که هر دو الگوهای فرهنگی و برندهٔ جوایز معتبر هستند، بلکه اشتراکشان این است که هر دو در جایی دچار احساس دغل‌بازی و تقلب شده‌اند و خود را شیاد و کلاهبردار دانسته‌اند.