بریده‌هایی از کتاب هر کاری راهی داره

انسان‌ها اگر ابزارهای لازم برای رسیدن به آرزویی را نداشته باشند، هرگز آن آرزو در دلشان پیدا نمی‌شود.

مهم‌تر از هرچیزی این است که شیرزن زندگی‌تان باشید، نه قربانی.

«رؤیای من این است که چهار فرزند کوچکم روزی در کشوری زندگی کنند که نه براساسِ رنگ پوستشان، بلکه براساسِ ویژگی‌های شخصیتی‌شان قضاوت شوند.»

گر چیزی مهم باشد، وقتش را به‌وجود می‌آورم و اگر مهم نباشد، بهانه‌اش را می‌تراشم.

مشکل اینجاست: نودونه درصد مواردی که می‌گویید «نمی‌توانیم» کاری را انجام دهید، درواقع منظورتان «نمی‌خواهیم» است. یعنی: واقعاً نمی‌خواهید آن کار را انجام دهید نمی‌خواهید آن کار را انجام دهید. نمی‌خواهید ریسکش را بپذیرید. نمی‌خواهید خودتان را به‌زحمت یا دردسر بیندازید. درواقع به‌اندازهٔ کافی برایتان اولویت جدی و مهمی نیست.

همهٔ آدم‌ها گاهی به این بهانه‌تراشی‌ها دست می‌زنند. پس احساس بدی نداشته باشید، اما اگر می‌خواهید حتماً مشکلاتتان رفع شود، تمام بهانه‌ها را باید کنار بگذارید. وقت آن است که با خود روبه‌رو شوید و ببینید با چه روش‌هایی خودتان را گول می‌زنید. وقتی صادقانه به ماجرا نگاه کنید و ببینید عذر و بهانه‌هایتان چقدر آبکی‌اند، آن‌گاه نه‌تنها به منبع بزرگی از انرژی دست می‌یابید، بلکه به قدرت تغییر نیز مجهز می‌شوید.

قانون ۱: تمام مشکلات (یا رؤیاها) قابلِ‌حل (و دست‌یابی) هستند. قانون ۲: اگر مشکلی، راه‌حل نداشته باشد، اساساً مشکل نیست، بلکه یکی از واقعیت‌های زندگی یا قوانین طبیعت است (مانند مرگ یا جاذبهٔ زمین). قانون ۳: گاه ممکن است حل یک مشکل یا رسیدن به یک رؤیای خاص، به‌اندازهٔ کافی برایتان مهم نباشد. دراین‌صورت ایرادی ندارد، به‌سراغِ مشکل یا رؤیای دیگری بروید که شور و حرارتی به دلتان بیندازد و سپس به قانون ۱ برگردید.

تمام تلاشت را بکن تا دانشت بالا برود، وقتی دانشت بالا رفت، عملت بهتر می‌شود.»

جوهرهٔ اصلی کمال‌طلبی، استاندارد بالا نیست، بلکه ترس است. ترس از شکست، ترس از احمق به‌نظر آمدن، ترس از اشتباه‌کردن، ترس از قضاوت‌شدن و مورد سرزنش یا تمسخر قرار گرفتن. ترس از اینکه مبادا فقط جملهٔ زیر واقعیت داشته باشد: «شما به‌اندازهٔ کافی شایسته و توانمند نیستید.»

درزندگی ما انسان‌ها دو نوع درد وجود دارد: درد مجازات و درد حسرت، اما درد مجازات به مثقال و درد حسرت به خروار است. جیم ران