بریده‌هایی از کتاب بی‌نهایت بلند و به غایت نزدیک

«چرا آهنگ‌های قشنگ ناراحتت می‌کنند؟» «چون این آهنگ‌ها حقیقت ندارند.» «هیچ‌وقت؟» «هیچ‌چیز زیبایی حقیقت ندارد.»

پرسیدم صد درصد مطمئن است. گفت «آن‌قدری زندگی کرده‌ام که دیگر صد درصد مطمئن نباشم!»

گاهی وقت‌ها می‌توانم صدای رگ‌به‌رگ شدن استخوان‌هایم را زیر بار همهٔ زندگی‌هایی که نکرده‌ام بشنوم.

«می‌دانی، گاهی وقت‌ها آدم‌هایی که خوب به نظر می‌رسند در نهایت آن‌قدری خوب از آب درنمی‌آیند که ممکن است آدم انتظارش را داشته باشد.

«زندگی از مرگ ترسناک‌تر است.»

«یک روز هم کارهایی برایم می‌کنی که از همه‌شان نفرت داری. خانواده یعنی همین.»

هر کسی باشی، احساس تنهایی می‌کنی.

گفت «دنیا جای وحشتناکی نیست.» ماسکی کامبوجی روی صورتش گذاشت «اما پُر از آدم‌های وحشتناک است!»

«این بزرگ‌ترین امید من است که راه ما، هر چند بلند و پُرپیچ‌وخم، دوباره به‌هم برسد.»

آن شب روی صحنه زیر آن جمجمه احساس کردم واقعاً به هر چیزی در دنیا نزدیکم و درعین‌حال فوق‌العاده تنهام. برای اولین‌بار در زندگی‌ام به این فکر کردم، که آیا زندگی ارزش همهٔ این کارها را برای زندگی کردن دارد. دقیقاً چه چیزی ارزشمندش می‌کند؟ این‌که آدم برای همیشه بمیرد و چیزی را حس نکند و رؤیایی نبافد، چه چیزش وحشتناک است؟ چه چیزِ رؤیا بافتن و حس کردن این‌قدر خوب است؟