بریده‌هایی از کتاب ذهن، بدن، سرطان

آن چه آن را "ذهن من" خطاب می کنید، در واقع مال شما نیست. لطفا توجه داشته باشید که شما برای خودتان دارای ذهن نیستید. آن چه آن را به عنوان "ذهن من" درنظر گرفته اید در واقع چیزی نیست جز سطل آشغال اجتماع. هر که از کنارتان رد می شود چیزی به درون سر شما می اندازد. چندان قدرت انتخابی هم برای اینکه از چه کسی دریافت کنید و از چه کسی نکنید ندارید.

خوشحالی و شادی مهمترین مسئولیت شماست

تا زمانی که حال و هوای درونی تان دستخوش شرایط بیرونی شما ست، زندگی شما تصادفی خواهد بود زیرا هیچکس نمی تواند صددرصد شرایط بیرونی را کنترل کند (حتی اگر سوپرمن هم باشد). شرایط بیرونی همواره تحت تاثیر نیروهای متعددی در جهان هستی ست. این واقعیت زندگی ست. در حالیکه وقتی صحبت از شرایط درونی ست، فقط پای شما در میان است. حداقل شرایط درونی شما باید به شکل دلخواه تان باشد. اگر به شکل دلخواه خودتان اتفاق بیفتد، قطعاٌ حالتی سرشار از خوشی در درون خود ایجاد می کنید. اما از آن جا که موقعیت های بیرونی قابل کنترل نیستند و واکنش های تصادفی را در پی دارند لذا خوشایند نیز نمی باشند.

غم و اندوه نقشی در زندگی رقم می زند که جنبه های مشخصی را با خود به همراه دارد، هم بیوشیمی بدن را و هم روند گوارش غذا را تحت تاثیر قرار می دهد. اگر افراد حداقل چند ساعت در شبانه روز را در شادی بسر برند، شاهد کاهش چشمگیر سرطان می شویم.

"زمانی که شما از نظر فیزیکی فعال هستید، مکانیزم دفاعی بدن تان بهترین کارایی را خواهد داشت. "اگر خود را در تخت خواب بیندازید، سطح باکتریایی بدن به شکل چشمگیری افزایش می یابد و توانایی بدن تان برای مدیریت خود به شکل وحشتناکی پایین می آید. وضعیت های افقی (زمانی که بدن در وضعیت های دراز کشیده و افقی قرار دارد)، یکپارچگی بدن را کاهش می دهد. از همین روست که مردم برای ساعت های متمادی در وضعیت های عمودی می نشینند زیرا سیستم بدنی شان را شناخته اند.

اکثر افراد در آیدا و پینگالا می زیند و می میرند. در حالی که سوشومنا، فضای مرکزی بین آیدا و پینگالا، از مهم ترین جنبه های فیزیولوژی انسان است. بواقع، زندگی تنها زمانی آغاز می شود که انرژی ها وارد سوشومنا می شوند اما ورود انرژی به کانال سوشومنا در اکثر افراد خفته باقی می ماند.

کیفیت زندگی تان را لباسی که می پوشید، ماشینی که سوار می شوید و خانه ای که در آن زندگی می کنید، مشخص نمی کند بلکه این آرامش و خوشی درونی ست که کیفیت زندگی شما را می سنجد. آرامش و خوشی ضرورت کیفی زندگی شما است. انسان همه کار انجام می دهد تا به آرامش و خوشی برسد. اگر چنین امری به انجام نرسد، هر چیز دیگر بی فایده خواهد بود.

اگر درون تان دچار اختلال باشد و به خوبی مدیریت نشده باشد، مهم نیست بیرون از خود چه بدست می آوریم، همه اش به هدر خواهد رفت. افراد با تلاش بسیار به موفقیت دست می یابند، برای دستیابی آن رنج می کشند. چه اندازه رنج برده اید! اما به محض دستیابی به آن، نمی توانند از آن لذت برند، فقط رنج و درد حاصل شان می شود زیرا درون شان هیچ مراقبت نشده است.

اگر این سه بدن به خوبی هماهنگ و همسو شوند، سفرتان در طول زندگی سرشار از بی تلاشی شده و مملو از امکانات بالقوه ای می گردد که بدون هیچ استرس و سختی قابل دسترس اند. این زندگی را سپری می کنید بدون آن که جریان زندگی خدشه ای بر شما وارد کند. به هر طریقی که بخواهید می توانید با زندگی بازی کنید بدون آنکه کوچک ترین خدشه ای از طرف زندگی بر شما وارد شود.

هزاران هزار نفر هستند که با انجام تمرینات ساده یوگا، نشانه های بیماری شان از بین رفته و سیستم بدنی شان هماهنگ شده است.

. پایه و اساس کار یوگا، عمدتاً در سطح پارانامایا کوشا است

تمامی جنبه های انسان را در پنج بدن به تصویر کشیده ایم تا شما بتوانید آن را به عنوان یک کلیت فیزیکی درک کنید. این پنج لایه یا بدن عبارتند از: آنامایا کوشا annamaya kosha، مانومایا کوشا manomaya kosha، پارانامایا کوشا pranamaya kosha، ویگنانامایا کوشا vignanamaya kosha و آناندامایا کوشا anandamaya kosha. (کوشا به معنای بدن، کالبد و غلاف می باشد م.)

می توانید تمام کائنات را بخشی از خود کنید. این همان چیزی است که ما به عنوان یوگا به آن اشاره می کنیم. یوگا به معنی اتحاد است. بدین معنا که فرد و جهان هستی یکی می شوند

این بدن می تواند تنها تجمعی از گوشت و پوست باشد و به راحتی غرایز درونی انسان را برآورده سازد، یا تبدیل به ابزاری شگفت انگیز شود، ابزاری که قادر است الوهیت را به تجربه مستقیم شما بکشاند.

زمانی که نوبت به چالاکی فیزیکی می رسد، نمی توانید خود را با هیچ یک از حیوانات مقایسه کنید. حتی اگر یک حشره را در نظر بگیرید، ذره کوچکی از زندگی، فقط کافی ست به چالاکی و زبردستی فیزیکی اش نگاه کنید. یک حشره کوچک قادر است تقریباً پنجاه تا صد برابر اندازه بدنش بپرد. اگر قد شما ۱۵۲ یا ۱۸۰ سانتیمتر (۵ تا ۶ فوت) باشد، می توانید ۱۵۲ متر (۵۰۰ فوت) بپرید (تقریباً هم اندازه قدتان).

حتماً در مورد یوگی هایی که بنظر کارهای غیرطبیعی انجام می دادند شنیده اید، یکی تپش قلبش را متوقف می کرد، دیگری چیز دیگری را متوقف می ساخت. افرادی هستند که یوگا را یاد گرفته اند اما آرزو دارند سیرک باز شوند. اما اساساً، اهمیت این امر در این است که حتی یک بخش غیرارادی در سیستم بدنی تان (مانند قلب) را می توان به فرایندی آگاهانه تبدیل کرد و برای مثال در آن فرایند شما تعیین کننده سرعت تپش قلب تان باشید. این دیگر به هیچ وجه، یک فرایند غیر ارادی نیست.

ریگ ودا صور فلکی و چیدمان های خاصی از کهکشان ها را با جزییات بسیار و محاسبات ریاضی دقیق توصیف می کند. این صور فلکی با چشم غیرمسلح قابل روئت نیستند. امروزه دانشمندان با تلسکوپ های بسیار قوی قادر به دیدن آن ها شده اند اما هزاران سال پیش آن ها چطور این صور فلکی را می دیدند؟ آن ها می دیدند اما نه با چشم سر زیرا با رفتن به درون (خود)، هر چیز قابل درکی که در جهان هستی وجود داشته باشد را می توان در یک آن بدست آورد. تمام هستی اینجاست (در درون شما).

"انسان بودن نیست، او شدن است. روندی در حال جریان و تکامل است و نه فرایندی ایستا و تثبیت شده."

"رفتن به ورای ذهن"، یعنی اینکه شما عقل تان را از دست داده اید. گاهی در هنگام مراقبه، برای لحظاتی این امر را تجربه می کنید: شما اینجا نشسته اید و ذهن تان در دور دست ها بسر می برد. زمانی که این فاصله بین شما و ذهن تان وجود دارد، هر چه او بگوید مهم نخواهد بود. چه می تواند بگوید؟ تنها به بازیافت آنچه که به میلیون ها روش مختلف جمع آوری کرده، می پردازد. با بوجود آوردن چنین فاصله ای بین خودتان و ذهن، توانایی تان برای استفاده از ذهن بطور چشمگیری ارتقاء می یابد. بنابراین اگر کسی به شما گفت: "عقلت را از دست داده ای"، آن را توهین نپندارید. این بزرگ ترین تمجید است. منظورشان این است که بودا شده ای.

بودا شدن به چه معناست؟ "بو" Bu یعنی "بودی" Buddhi، به معنای عقل است. کسی که به ورای عقلش رفته، بودا ست. کسی که غرق در عقل خود هست، انسانی ست با رنج بی پایان. فارغ ازینکه روال زندگی چیست، تا زمانی که در عقل خود بسر می برد، دل نگرانی ها، ترس ها، مزخرفات و سردرگمی های او هرگز تمامی ندارد. آیا تا به حال این را متوجه شده اید؟ مهم نیست چه وضعیت خوبی دارید، ذهن در جدالی دائمی بسر می برد. با خود می پندارید که همه چیز خوب است اما به عقب که می نگرید، دل نگرانی ها و ترس های تان همچون دُمی درست پشت سرتان نشسته است. هر جا بروید دنبال تان می آید