بریده‌هایی از کتاب اصل گرایی

وارن بافت و نقل‌قول مشهورش را در نظر بگیرید: «فلسفهٔ سرمایه‌گذاریمان دست کمی از خمودی ندارد». منظورش این است که او و شرکتش سرمایه‌گذاری‌های به‌نسبت کمی انجام می‌دهند و در این سرمایه‌گذاری‌ها، سرمایه‌هایشان را برای مدتی به‌نسبت طولانی حفظ می‌کنند.

با به کارگیری فرآیندی که در آن درصد بالایی از تلاش‌ها و توجه‌ها صرف بهبود فقط چند چیز معدود واقعاً حیاتی می‌شدند، عبارت «ساخت ژاپن» در روی کالاها معنای کاملاً جدیدی به خودش گرفت.

اُنس گرفتن با ایدهٔ «کمتر ولی بیشتر» شاید سخت‌تر از چیزی باشد که به نظر می‌رسد، به‌ویژه اگر برای بیشتر و بیشتر و بیشتر کار کردن پاداش گرفته باشیم. با این حال، در نقطه‌ای خاص از مسیر کاری‌مان، تلاش بیشتر باعث می‌شود روند پیشرفت‌مان ثابت و حتی متوقف شود. واقعیت آن است که ایدهٔ همبستگی مستقیم میان تلاش و نتیجه جذاب است. منصفانه به نظر می‌رسد. با این حال، پژوهش در حوزه‌های مختلف تصویر بسیار متفاوتی از این رابطه ترسیم کرده است.

اگر زندگیتان را اولویت بندی نکنید، یکی دیگر اولویت بندی‌اش میکند.

مرزها تا حدی شبیه به دیوارهای قلعهٔ شنی‌اند. لحظه‌ای که اجازهٔ فرو ریختن یکی از آن‌ها را بدهیم، بقیهٔ هم پشت سرش آوار می‌شوند.

به‌جای «چه چیزی رو باید کنار بذارم؟»، می‌پرسند: «چه کاری رو می‌خوام با تمام نیرو انجام بدم؟»

«یادت میاد سر رفتن حوصله چه حسی داشت؟ دیگه آدم حوصله‌ش سر نمی‌ره»

راه و رسم فرع‌گرایی انجام همهٔ کارها با تمام قواست: تلاش برای انجام همهٔ کارها، داشتن همه‌چیز، تناسب داشتن با

چه می‌شود اگر کل جهان از پیگیری بی‌نظم انجام کارهای بیشتر به پیگیری منضبط انجام کارهای کمتر ولی بهتر روی بیاورد؟

در انجام کارهای به‌واقع مهم، فقط وقتی می‌توانید به بالاترین سطح اثربخشی برسید که دست از تلاش برای انجام همهٔ کارها و بله گفتن به همه بردارید.

راه و رسم اصل‌گرایی به کنترل انتخاب‌های خودمان ختم می‌شود. مسیری است که به سطوح جدید موفقیت و معنا می‌رسد. مسیری است که در آن نه فقط از رسیدن به مقصد، بلکه از خود سفر هم لذت می‌بریم. با وجود همهٔ این مزایا، نیروهایی زیادی دست به دست یکدیگر داده‌اند تا ما را از به کارگیری منضبط مسیر کمتر ولی بهتر بازدارند، شاید دلیلی که خیلی‌ها سر از مسیر فرع‌گرایی درمی‌آورند، همین باشد.

بدون انزوایی مطلق، خلق هیچ کار درخوری امکان‌پذیر نیست. پابلو پیکاسو

طبق نظریهٔ قانون توانی، برخی تلاش‌ها نسبت به تلاش‌های دیگر در عمل نتایج‌شان به شکل تصاعدی بیشتر است. برای مثال، همان‌طور که ناتان مای‌هرولد، مدیر ارشد فناوری اسبق مایکروسافت، گفته است (و بعد در حضور خودم تأییدش کرد): «برنامه‌نویسان عالی از برنامه‌نویسان متوسط بهره‌وری بیشتری دارند، آن هم نه با ضریب ۱۰ یا ۱۰۰ یا حتی ۰۰۰ ر ۱ برابر، بلکه با ضریب ۰۰۰ ر ۱۰ برابر». شاید او اغراق کرده باشد، ولی بیانگر این نکته است که برخی تلاش‌های خاص نتایج‌شان به شکل تصاعدی بهتر از تلاش‌های دیگر است.

گاهی‌اوقات، کاری که نمی‌کنید به اندازهٔ کاری که می‌کنید اهمیت دارد

بیشتر چیزهایی که در جهان‌اند، کنش‌هایمان و سایر نیروها، منابع و ایده‌ها ارزش چندانی ندارند و بازده چندانی هم ندارند؛ از طرف دیگر، برخی چیزها عالی جواب می‌دهند و تأثیر فوق‌العاده‌ای دارند. ریچارد کوهن

ویلیامز جیمز زمانی نوشته بود: «اولین اقدام اختیاری‌ام باید باورم به اختیار باشد».

است. باید بپذیریم که توانایی انتخاب قدرتی شکست‌ناپذیر در وجودمان است، قدرتی که از هر چیز، فرد یا نیروی دیگری متمایز و جداست.

اغلب، انتخاب را یک داشته در نظر می‌گیریم. ولی انتخاب چیزی نیست که داشته باشیم، بلکه چیزی است که انجام می‌دهیم. گزینه‌هایمان شاید مثل یک داشته باشند، اما انتخاب یک کنش است.

فقط تصور کنید اگر هر فردی روی زمین یک فعالیت خوب ولی غیرضروری را کنار بگذارد و به‌جای آن، کاری کاملاً ضروری انجام دهد، چه می‌شود؟

وقتی به خودمان اجازه می‌دهیم در انتخاب کارهایی که انجام می‌دهیم سخت‌گیرانه‌تر عمل کنیم، همه چیز تغییر می‌کند. به یک‌باره، کلید سطح بعدی موفقیت در زندگی‌مان را به دست می‌آوریم. با پی بردن به اینکه می‌توانیم چیزهای غیرضروری را از زندگی‌مان حذف کنیم، اینکه دیگر تحت کنترل اهداف دیگران نیستیم و اینکه حق انتخاب داریم، به آزادی فوق‌العاده‌ای می‌رسیم. با این قدرت شکست‌ناپذیر، می‌توانیم بالاترین سطح اثربخشی‌مان را نه فقط در زندگی و شغل‌مان، بلکه در جهان پیدا کنیم.