بریده‌هایی از کتاب سوسیالیسم

گولاگ‌ها تنها هنگامی ممکن می‌شوند که شما ایدئولوژی‌ای همچون لِنینیسم که گولاگ‌ها را توجیه کرد، داشته باشید.

این ایده وجود دارد که ملی‌سازی، صنعت را «تحت کنترل دموکراتیک» قرار می‌دهد و آن را «پاسخگو به عموم» می‌کند. این نیز یک فرض سوسیالیستی و در واقع یک فرض بسیار نامفهوم است. همان‌طور که سلدون توضیح داده است: این مفهوم که «جامعه به عنوان یک کل» می‌تواند «منابع تولیدی خود» را کنترل کند، در نوشته‌های سوسیالیستی رایج است اما به صورت واضح غیر واقعی است. دستگاه‌های کنترل اجتماعی هرگز ساخته نشده‌اند. هیچ راه قابل قبولی وجود ندارد که یک شهروند بریتانیا بتواند کنترل کنندگان راه آهن دولتی و یا خدمات بهداشت عمومی دولت خودش را کنترل کند، مگر آن‌قدر غیرمستقیم که در عمل تاثیر ناپذیر باشد.

۱) خارج کردن نیروی کار و نیز هر حیطهٔ ممکن دیگر زندگی از حالت ابزاری، ۲) کاهش بیگانگی کارگران نسبت به کارشان، جامعه و خودشان، ۳) کاهش تبعیض اجتماعی و سیاسی گستردهٔ حاصل از کاپیتالیسم، ۴) کاهش یا نابودی کنترل سرمایه بر سیاست، جامعه و اقتصاد.

یکی از موفق‌ترین کتاب‌های ضد سرمایه‌داری در دههٔ گذشته، کتاب دکترین شوک نوشتهٔ نائومی کلاین بود. پیام اصلی آن کتاب این نبود که اقتصاد بازار آزاد نتایج بدی تولید می‌کند، بلکه می‌گفت حامیان اقتصاد بازار آزاد افراد شیطانی و بدنهادی هستند که از ایجاد رنج انسانی در مقیاس گسترده خوشحال می‌شوند. این کتاب به کتابی پرفروش تبدیل شد و جایزه برد. اگر چه تمام ادعاهای اصلی این کتاب اشتباهند، این کتاب موفقیتی بزرگ بود، چراکه خشم به‌حقِّ یک قبیلهٔ اخلاقی را برمی‌انگیزاند. این کتاب، کتابی ایده‌آل برای خواننده‌ای است که با یک نفرت عاطفی قوی از اقتصاد بازار شروع می‌کند و به دنبال تأیید اعتبار برای آن ) نفرت(است. در چنین شرایطی بود که جنون ونزوئلا پا گرفت.

حق با ایان دانت، سردبیر Politics.co.uk بود که گفت «مردم کمی هستند که به خصوصی‌سازی همه چیز اعتقاد دارند»

حفظ یک باور آشکارا اشتباه می‌تواند کاملاً عقلایی و بخردانه باشد اگر آن باور منشأ لذت، غرور، آسایش عاطفی و شاید حتی یک حس هویت باشد. تنها وقتی غیرعقلانی و نابخردانه به نظر می‌رسد که ما به اشتباه فرض کنیم که شخصی که این باور را دارد صرفاً از میل دانستن حقیقت انگیزه می‌گیرد.

در سال ۲۰۰۹ میلادی، نوآم چامسکی، یکی از اولین نمادهای روشنفکری غربی در سفری به ونزوئلا چنین اظهار داشت: در دیدار از ونزوئلا، هیجان‌انگیزترین موضوع این است که به وضوح می‌توان دید، دنیای بهتری در حال تکوین است. تحولات ونزوئلا در جهت تشکیل مدلی متفاوت از اقتصاد اجتماعی است که بر جهان تأثیرگذار خواهد بود.

همان‌طور که هایک (۱۹۹۳ (۱۹۴۴)) می‌نویسد، «سیستم رقابتی تنها سیستمی است که طراحی شده تا قدرتی که فرد بر فردی دیگر دارد به حداقل برسد.»

تفاوت میان سوسیالیسم و دموکراسی سوسیال شاید در کشورهایی نظیر هلند، آلمان و سوئد که یک حزب اصلی سوسیال‌دموکرات و یک حزب اصلی سوسیالیستی کنار هم دارند (و یا قبلاً داشتند)، واضح‌تر است. آنجا، یک حزب سوسیالیستی، نسخهٔ رادیکال‌تر حزب سوسیال‌دموکرات نیست. در عوض، چنین احزابی ممکن است موضع مشابهی در باب مالیات و هزینه‌های رفاهی داشته باشند، در حالی که به شدت دربارهٔ مسائل مربوط به ملی شدن، کنترل قیمت‌ها، مجوز انگیزهٔ سود و غیره تفاوت داشته باشند.

یکی از فنون مورد علاقهٔ زائران، «پس‌چه‌ایسم» است. پس استعمار غربی چه؟ پس مداخلات سیاست خارجی آمریکا چه؟ پس رابطهٔ بریتانیا با عربستان سعودی چه؟ پس نژادپرستی در کشورهای غربی چه؟ هرگز به طور دقیق مشخص نشده که هدف از این کار چیست، به‌ویژه که بیشتر منتقدان سوسیالیسم از استعمار غربی یا مداخلات سیاست خارجی آمریکا یا رابطهٔ بریتانیا با عربستان سعودی دفاع نمی‌کنند. به نظر می‌رسم که «پس‌چه‌ایسم» هیچ هدفی ندارد جز این‌که اتهامی متقابل (حتی اگر اتهامی غلط باشد) طرح کند و به این طریق در اخلاق دست پیش را بگیرد

دو اثر جرج اورول، مزرعهٔ حیوانات و ۱۹۸۴ که در نقد سوسیالیسم موجود نوشته است تطابق دارد. این دو رمان ضرورتاً نقد سوسیالیسم محسوب نمی‌شوند. آنها صرفاً به نقد سوسیالیسم استبدادی اتحاد شوروی می‌پردازند و جا برای این احتمال باز می‌گذارند (و اشاره می‌کنند) که نوع دیگری از سوسیالیسم می‌تواند نتیجه‌ای کاملاً متفاوت داشته باشد. به طور مشخص، هیچ‌کدام از این دو رمان به نقد اقتصادی سوسیالیسم نمی‌پردازد. هیچ اشاره‌ای به این نمی‌شود که مسائل اقتصادی معرفی شده در کتاب نشانگر اقتصاد سوسیالیستی هستند یا این حقیقت که این دو نظام، ظالم محسوب می‌شوند. و این دو نظام اقتصادی به هیچ عنوان ناکارآمد عنوان نشده‌اند.

احساس و عقل ناقض هم نیستند. رابطهٔ بین آنها بیشتر شبیه رابطهٔ کارفرما و کارمند است. بخش احساسی، شهودی، ذهن ما موضعی را انتخاب می‌کند و سپس عقل را «به کار می‌گیرد» تا استدلال‌های خوبی برای آن پیدا کند.

دیوار برلین و پردهٔ آهنین «خیانت» به سوسیالیسم نبوده بلکه در واقع اعمال سوسیالیسم بوده است.

کشورهای غربی پیشرفته می‌توانستند با صادر کردن نظام اقتصادی خود، حقوق مالکیت و بازارهای آزاد شایان توجه‌شان، به جای نظام‌های سیاسی‌شان که پس از دست یافتن به استانداردهای معقول زندگی توسعه پیدا کرده بودند، به سعادت ملت‌های فقیر کمک کنند. باز هم، دموکراسی و کامیابی به هم مرتبط هستند، اما علیت وارونه است

صرفاً چون آنها چفیه می‌پوشند و سنگر درست می‌کنند به این معنی نیست که برای دموکراسی یا عدالت اجتماعی مبارزه می‌کنند.

«نخستین درس اقتصاد، کمبود است. منابع، هرگز برای تأمین نیازهای همگان کافی نخواهند بود. اولین درس سیاست هم این است که باید نخستین درس اقتصاد را نادیده بگیرید.»

یکی از ویژگی‌های همیشگی رژیم‌های سوسیالیستی این است که برای پاسخ به شکست‌های اقتصادی به دنبال فردی برای قربانی‌کردن می‌گردند؛ کسانی که مثلا خرابکار، جاسوس، محتکر، دلال و ضدانقلاب هستند. این رژیم‌ها توهمات خود را تعقیب می‌کنند. آن‌ها مجبور به انجام چنین کاری هستند؛ زیرا مشکلات اقتصادی تحت سوسیالیسم که هیچ‌وقت نمی‌تواند تقصیر خود سوسیالیسم باشد، بنابراین باید «شخصی» وجود داشته باشد که از عمد در حال خراب‌کردن اقتصاد است.

تنها روش‌های متقاعدکردن و تشویق می‌توانند طبقه کارگر را متحد کنند و فعالیت مستقل را افزایش دهد. این جمله از استالین (۱۹۲۱) بود.

چیزی که اسماً متعلق به همه است، در عمل متعلق به هیچ‌کس نیست. معادن ذغال سنگ، راه آهن‌ها، مدارس و بیمارستان‌هایی که «مردم» مالک آن هستند، در دنیای واقعی خواب و خیال است. هیچ صاحب بالقوه‌ای نمی‌تواند بفروشد، استخدام کند، قرض دهد، وقف کند یا آنها را به خانواده، دوستانش و یا خیریه بدهد. مالکیت عمومی افسانه و سراب است. وعدهٔ دروغ و پاشنه آشیل سوسیالیسم است.

تنها ۲۹ درصد از افراد بین ۱۸ تا ۵۰ سال با این بیان موافقت کردند که «رقابت بین شرکت های خصوصی، استانداردهای زندگی را برای اکثریت قریب به اتفاق مردم افزایش می‌دهد، زیرا به کالاها و خدمات جدید و بهتر منجر می‌شود، مشاغل اضافی ایجاد می‌کند و قیمت‌ها را پایین می‌آورد»