بریده‌هایی از کتاب خواهر خاموش

زمان تسکین‌دهنده نیست. شاید دیگر هرروز اشک از چشمانت سرازیر نشود؛ اما درد همچنان باقی است.

مهم نیست چندتا آدم توی این دنیا دوستت داشته باشند. تا وقتی نتونی حقیقت رو به اون‌ها بگی، تنها هستی و احساس تنهایی می‌کنی.

سکوت محیط اطراف و بستر ضخیم برگ‌های خشک زیر پا حسی جادویی داشت. تا جایی که چشم کار می‌کرد دورتادورمان را کاج‌های سر به فلک کشیده با انبوه برگ‌های سبزشان احاطه کرده بودند. به هر طرف نگاه می‌کردم، همین را می‌دیدم. مسیر مشخصی در کار نبود و می‌دانستم اگر دنی در کنارم نبود؛ قطعاً گم می‌شدم.

«آقای دیویس غرق در خونِ خود، روی زمین اتاق نشیمن افتاده بود درحالی‌که لیزا مک‌فرسون بالای سرش زانو زده و تفنگ مگنوم ۰.۳۵۷ در دست داشت. به دیویس در ناحیهٔ شقیقه و چشم شلیک شده و طبق تشخیص پلیس در جا کشته شده بود.» این توصیف وحشتناک مرا دچار کابوس می‌کرد.

«بعضی وقت‌ها وقتی یکی خیلی خیلی ناراحته یادش می‌ره که یه روز حالش خوب می‌شه و فقط می‌خواد از شر اون ناراحتی خلاص بشه.

درجه از خلصگی برساند.

می‌کردند باید از همه‌چیز دور شوند؛ برایشان این امکان محیا می‌

سعی داشت وانمود کند این یک ملاقات عادی بیمارستانی است، نه یک تجدید دیدار سه انسان دردمند و شکسته و نگران.

به جینی حسادتم شد که می‌توانست از ورای فریب‌ها و دروغ‌های گذشته، احساس عشق و محبتش را به سادگی نثار کند.

جنگل در سکوت محض بود و تنها صدایی که به گوش می‌رسید خش‌خش خرد شدن برگ‌ها زیر پای من و دنی بود درحالی‌که روی بستر خار و خاشاک خشک و کاج‌های سوزنی و انبوه چمن‌های سبز روشن راه می‌رفتیم.

متوجه لرزش جدی دستش شدم. این لرزش ناشی از اضطراب بود یا بیماری؟ هرچه که بود دیدن آن ضعف کوچک در او دلم را کمی به رحم آورد و نظرم نسبت به او دلسوزانه‌تر شد. هرگز نمی‌شد فهمید که مردم با چه بدبختی‌هایی سر می‌کنند.

اگرچه بامهارت و اعتمادبه‌نفس می‌نواخت؛ اما آسیب‌پذیری در وجودش مشخص بود؛ شکنندگی معصومانه‌ای که هر کودک هفت‌ساله‌ای قطعاً در ذاتش داشت. چقدر فشار به او وارد شده بود؟ نمی‌دانستم که آیا واقعاً داشت کاری را می‌کرد که به آن علاقه‌مند بود یا نه؟ به او هرگز اجازه داده نشده بود که بچگی کند.

احساس می‌کردم از آن دست زن‌هایی است که محبت را در صداقت می‌بیند. به‌عنوان یک مشاور با او موافق بودم: حقیقت همیشه از دروغ بهتر بود؛ اما به‌عنوان رایلی مک‌فرسون، که این روزها خیلی هم در سلامت عقل و جان به‌سر نمی‌برد؛ خیلی هم مطمئن نبودم.

بعضی وقت‌ها وقتی یکی خیلی خیلی ناراحته یادش می‌ره که یه روز حالش خوب می‌شه و فقط می‌خواد از شر اون ناراحتی خلاص بشه. این اتفاقیه که برای لیزا افتاد. آن‌قدر ناراحت بود که فکر کرد دیگه هیچ‌وقت خوشحال نمی‌شه و برای همین زندگی خودش رو تموم کرد. این کار خیلی وحشتناک و اشتباهه.

سن شما این‌طور ایجاب می‌کنه. طبیعیه. من هم توی اون سن‌وسال همین‌طوری بودم. بزرگ‌ترهام رو آدم حساب نمی‌کردم. اصلاً حالیم نبود که اون‌ها هم زندگی خودشون رو دارن.

«آدمای هم‌سن تو به ذهنشون خطور نمی‌کنه که از بزرگ‌ترها دربارهٔ اوضاعشون پرس‌وجو کنن. همه فکرشون من، من، منه.»

غم از دست دادن عزیز آدم‌ها رو به هم نزدیک می‌کنه.

داشتم منو را بررسی می‌کردم که او از راه رسید. با چنان انرژی و روحیه‌ای وارد اتاق شد که هوای اطراف میز مثل باد به گردش افتاد.

در دوهفته‌ای که از برایان جدا شده بودم، شب‌ها موقع خواب از همیشه سخت‌تر می‌گذشت. شب‌ها همان زمانی از شبانه‌روز بود که همیشه تلفنی باهم حرف می‌زدیم و به هم «شب‌به‌خیر» و «عاشقتم» می‌گفتیم. خیلی دل‌تنگ آن تماس‌ها می‌شدم.

تلاش کردم بفهمم در مغز برادرم چه می‌گذرد. روزگاری در حالتی آسیب‌پذیر و حساس برایم گفته بود که او همیشه احساس ترس می‌کند.