بریده‌هایی از کتاب خواهر خاموش

زمان تسکین‌دهنده نیست. شاید دیگر هرروز اشک از چشمانت سرازیر نشود؛ اما درد همچنان باقی است.

با خود اندیشیدم که شاید اوست که بهتر از هر کس معنای حقیقی زندگی را درک کرده است. این من بودم که دائماً در اضطراب و استرس به سر می‌بردم و همچنان در پی آن بودم که تکلیفم را در زندگی روشن کنم، درحالی‌که به‌نظر می‌رسید او بی‌هیچ دغدغه‌ای درنهایت آرامش در حال لذت بردن از زندگی است.

من اما یاد گرفته بودم که از رفتارهای مغرضانه دوری کنم و بی‌منطق رفتاری را قضاوت نکنم.

اضطرابی که داشت، در مسیر پارک تا خانه درست مثل نفر سومی فضای ماشین را سنگین کرده بود.

به هر گوشهٔ خانه که نگاه می‌کردم خاطرات فراوانی را به یاد می‌آوردم که باید از شرشان خلاص می‌شدم.

مشاهدهٔ زندگی پربار او، بی‌محتوایی و بی‌کسی زندگی مرا پررنگ‌تر جلوه می‌داد؛ و این ابداً تقصیر او نبود.

هیچ‌چیز بین آنها هرگز دیگر درست نمی‌شد.

وقتی سرش را بالا آورد و مرا دید، لبخند بزرگی تمام صورتش را پر کرد؛ حضورم او را به وجد آورده بود. حالا حس غریبی بود که به همان‌جا می‌رفتم و این‌بار می‌دانستم که او آنجا نیست.

لحظهٔ تسلیم شدنش را دیدم، وقتی شانه‌هایش شکست‌خورده پایین افتاد و خبر از عقب‌نشینی داد.

وقتی آدم در خانه‌ای بزرگ شود که فاجعه‌ای رخ‌داده باشد، سنگینی آن اتفاق شوم همیشه احساس می‌شود؛ حتی اگر حرفی از آن به میان نیاید. آدم را از درون می‌خورد. آدم را گیج می‌کند. باعث می‌شود فلسفهٔ زندگی در ذهن آدم مفهوم خود را از دست بدهد.

«رایلی ذهن من نیست که مریضه. روح منه؛ و هیچ دارویی نیست که بتونه روح رو درمان کنه.»

«بعضی وقت‌ها وقتی یکی خیلی خیلی ناراحته یادش می‌ره که یه روز حالش خوب می‌شه و فقط می‌خواد از شر اون ناراحتی خلاص بشه. این اتفاقیه که برای لیزا افتاد. آن‌قدر ناراحت بود که فکر کرد دیگه هیچ‌وقت خوشحال نمی‌شه و برای همین زندگی خودش رو تموم کرد. این کار خیلی وحشتناک و اشتباهه. هرگز فکر نکن که تو هم همچین کاری کنی، رایلی.»

وقتی آدم در خانه‌ای بزرگ شود که فاجعه‌ای رخ‌داده باشد، سنگینی آن اتفاق شوم همیشه احساس می‌شود؛ حتی اگر حرفی از آن به میان نیاید. آدم را از درون می‌خورد. آدم را گیج می‌کند. باعث می‌شود فلسفهٔ زندگی در ذهن آدم مفهوم خود را از دست بدهد.

«هر آدمی یه جای زخم داره

وقتی آدم در خانه‌ای بزرگ شود که فاجعه‌ای رخ‌داده باشد، سنگینی آن اتفاق شوم همیشه احساس می‌شود؛ حتی اگر حرفی از آن به میان نیاید. آدم را از درون می‌خورد. آدم را گیج می‌کند. باعث می‌شود فلسفهٔ زندگی در ذهن آدم مفهوم خود را از دست بدهد.

عدالت شکل‌های مختلف داره.»

دین مفهوم خدا رو تبدیل کرده به یه چیزی که بتونه بشر رو تحت کنترل داشته باشه.»

«آدم وقتی پا به سن می‌گذاره درآمدش ثابته؛ اما مخارج بالا می‌ره. خونهٔ آدم هم کم‌کم ویرانه می‌شه.»

ذهن من نیست که مریضه. روح منه؛ و هیچ دارویی نیست که بتونه روح رو درمان کنه.»

زمان تسکین‌دهنده نیست. شاید دیگر هرروز اشک از چشمانت سرازیر نشود؛ اما درد همچنان باقی است.