بریده‌هایی از کتاب تسخیر نان

پاسخ ما به این اعتراض هم همان خواهد بود: تا زمانی که سرمایه وجود دارد، سرمایهٔ بزرگ‌تر سرمایهٔ کوچک‌تر را سرکوب خواهد کرد. اما این سرکوب، تنها نتیجهٔ حضور سرمایه نیست. این سرکوب همچنین مرهون حمایتی است که دولت از آن به عمل می‌آورد. به‌مدد انحصار ایجادشده توسط دولت است که شرکت‌های بزرگ‌تر می‌توانند شرکت‌های کوچک‌تر را سرکوب کنند.

دولت‌گرایان، بی‌وقفه و با منطق معمول خود، به ما خواهند گفت: «می‌بینید که مداخلهٔ دولت برای پایان دادن به استثمار ضروری است!» اما آن‌ها درس‌های تاریخ را فراموش کرده‌اند. آنان به ما نمی‌گویند که دولت خود تا چه اندازه به نظم موجود یاری رسانده است: با ساختن پرولتاریا و تسلیم آن به استثمارگران. آنان فراموش می‌کنند که باید به ما اثبات کنند که می‌توان نقطهٔ پایانی بر استثمار گذاشت، در حالی که دلایل اصلی آن - سرمایه و مالکیت خصوصی که دو سوم آن، به‌صورت مصنوعی و توسط دولت ایجاد شده است - همچنان حاضر و باقی‌اند.

چرا ما، در جامعه‌ای متشکل از گروه‌هایی از کارگران آزاد، محتاج حکومت هستیم؟»

آنها به‌احتمال می‌گفتند: «هیچ‌وقت نمی‌توانید سهام‌داران صد شرکت را وادار کنید تا به حرف حساب گوش کنند! این یک آرمان‌شهر است! یک افسانه! فقط یک حکومت مرکزی با یک دیکتاتور «آهنین» است که می‌تواند چنین چیزی را پیاده کند!» اما جالب‌ترین چیز در این سازمان این است که هیچ‌چیزی به‌عنوان مدیریت مرکزی راه‌آهن اروپا وجود ندارد! هیچ‌چیز! هیچ وزیر، دیکتاتور، مجلس دائمی و حتی کمیتهٔ رهبری وجود ندارد! همه‌چیز با قرارداد آزاد پیش می‌رود.

کنار گذاشتن حکومت از آنچه فکر می‌کنیم ساده‌تر [و عملی‌تر] است

ما، به‌واسطهٔ تعصبات موروثی و تحصیلات و آموزش‌های نامعقولی که حکومت، قانون‌گذاری و رئیس‌سالاری را در هرکجا امری مفید و خیرخواهانه نشان داده‌اند، به این باور رسیده‌ایم که انسان، هر آن‌زمان که نیروی پلیس چشم از او بردارد، مانند حیوان وحشی همنوعانش را خواهد درید؛ باور کرده‌ایم که اگر در خلال یک انقلاب، اقتدار سرنگون شود، هرج‌ومرج مطلق حکم‌فرما خواهد شد. این بدان معنی است که هزاران و هزاران گروه‌بندی انسانی را نادیده گرفته‌ایم که آزادانه، بدون هیچ دخالتی از سوی مراجع قانونی، شکل گرفته و به نتایجی بسیار بهتر از نتایج به‌دست‌آمده تحت نظارت دولت‌ها رسیده‌اند.

رهایی زن آن نیست که فقط درهای دانشگاه، دادگاه‌ها و مجالس قانون‌گذاری را به رویش بگشاییم؛ زیرا این «زن رهاشده» کار خانگی‌اش را به دوش زنی دیگر خواهد انداخت. رهایی زن، رهانیدن او از رنج کار طاقت‌فرسا در آشپزخانه‌ها و رختشویخانه‌هاست. این رهایی، سازمان‌دهی کار خانگی است؛ به‌طریقی که زنان را قادر سازد اگر بخواهد به تربیت فرزاندانش بپردازد و با این حال، وقت کافی برای تفریح و اعادهٔ سهمش از زندگی اجتماعی را نیز داشته باشد.

زن نیز، ناگزیر است خود را برده‌ای خانگی بداند که میلیون‌ها نفر از هم‌جنسانش، هر روز صبح، همین مراسم احمقانه را اجرا می‌کنند.

زیرا انسانی که از زندگی خود راضی است، به‌مراتب بیش از کسی تولید می‌کند که هماره مشغول لعن و نفرین زندگی پیرامونش است.

به همین دلیل، ناممکن بودن تنهایی در زندان، یکی از سخت‌ترین شکنجه‌ها برای زندانی‌هاست. از سوی دیگر، حبس در زندان انفرادی، در صورتی هم که به‌تناوب با حضور در جامعه همراه نباشد، شکنجه‌ای جدی است.

شرایط کارهای خانگی هم به همین سیاق خواهد بود. کاری که امروز، جامعه آن را بر دوش سخت‌کوش‌ترینِ مردمان گذاشته است: زنان.

جامعه‌ای که انقلاب بدان جان تازه‌ای بخشیده، بردگی خانگی را نیز از میان خواهد برد. این آخرین شکل بردگی، به‌احتمال مستحکم‌ترین و لجوج‌ترین شکل آن نیز هست؛ زیرا کهن‌ترین شکل بردگی است. اما از میان رفتن این شکل بردگی، نه به‌طریقی روی می‌دهد که مدنظر فالانسترهاست و نه به آن طریقی که کمونیست‌های اقتدارگرا تجسم کرده‌اند.

تجملات، دیگر نه نمایش احمقانه و بی‌حاصل جایگاه طبقاتی بورژوایی، بلکه لذتی هنری خواهد بود. همگان از این لذت نو خشنود خواهند بود. یک کتاب، یک اثر هنری یا یک شی زینتی، که با کار جمعی و همدلانه و به‌منظور رسیدن به هدفی مطلوب تولید شده است، به‌حتم شوق و آرامشی را سبب می‌شود که زندگی را دلنشین‌تر می‌سازد. برای پایان دادن تقسیم‌بندی میان اربابان و بردگان، می‌کوشیم تا برای هر دو، برای بشریت، شادی بیافرینیم.

باید دهقانی بوده باشید در میان دهقانان تا شکوه خورشید را در دیدگان خود نگاه داشته باشید. باید روز و شب همراه ماهیگیران به دریا زده باشید؛ ماهی گرفته باشید؛ با موج‌ها جنگیده باشید؛ با طوفان رویارو شده باشید؛ و پس از کاری سخت، لذت بیرون کشیدن توری پر از ماهی یا نومیدیِ تهی دیدن تور را تجربه کرده باشید تا بوطیقای ماهیگیری را درک کنید. باید زمانی را در کارخانه گذرانده باشید؛ خستگی‌ها و شادمانی‌های کار مولد را چشیده باشید؛ در پرتو نور زندهٔ کوره‌ها، فلزات را با یکدیگر آمیخته باشید؛ و زندگی با ماشین‌ها را احساس کرده باشید تا بتوانید قدرت انسان را درک کنید و آن را در کار هنری خود متجلی سازید. احساسات توده‌ها باید در شما رخنه کند تا بتوانید توصیفشان کنید.

علاوه بر این، کارگران که از بازی ثبت اختراعات و نظام سرمایه‌داری - این مایهٔ هلاکت جامعهٔ امروز و سنگ راه پیشرفت فکری و اخلاقی جامعه - تأثیر پذیرفته‌اند، نوآوری‌هایشان را از یکدیگر پنهان می‌کنند.

شجاعت در مفهوم‌پردازی که تمام نظام آموزشی ما کمر به نابودی‌اش بسته است.

به یاد داشته باشیم که چطور آکادمی علوم فرانسه نظرات داروین را انکار کرد؛ به یاد داشته باشیم چطور آکادمی علوم سنت‌پترزبورگ مندلیف را تحقیر و تهدید کرد؛ و چطور جامعهٔ علوم سلطنتی لندن مقالهٔ ژول را، که در آن معادلی مکانیکی برای انرژی گرمایی تعیین کرده بود، «غیرعلمی» دانست و از انتشار آن سر باز زد. به همین دلیل است که تمام پژوهش‌های مهم، تمام اکتشافاتی که علم را دگرگون کرده‌اند، خارج از آکادمی‌ها و دانشگاه‌ها روی داده‌اند.

ادبیات، علوم و هنر باید به‌دست مردمان آزاد شکوفا شود. تنها به این شرط است که این اقالیم می‌توانند خود را از یوغ دولت، از یوغ سرمایه و از بند میان‌مایگی بورژوایی که آن‌ها را به بند کشیده‌اند، آزاد سازند.

ادبیات و علوم، تنها زمانی جایگاه حقیقی خود را در مسیر توسعهٔ بشری به‌دست می‌آورند که رها از قیدوبندهای تجاری، تنها توسط و برای کسانی تولید شوند که به آن‌ها عشق می‌ورزند.

این رویدادها راه آزادی را به ما نشان می‌دهند. در آینده، زمانی که یک نفر چیزی برای گفتن دارد، حرفی فراتر از افکار و باورهای زمانهٔ خودش، لازم نیست به‌دنبال سردبیری بگردد که سرمایهٔ لازم برای انتشار آن حرف را پیشاپیش در اختیارش بگذارد. او در میان کسانی که با کسب‌وکار چاپ آشنا هستند و آنانی که ایده‌هایش را تأیید می‌کنند، به‌دنبال همکارانی خواهد گشت و در کنار یکدیگر کتاب یا نشریهٔ او را به چاپ خواهند رساند.