بریده‌هایی از کتاب تسخیر نان

مارکسیست‌های فرانسه در دههٔ ۱۸۸۰ که خود را «حزب شکم» می‌خواندند، هیچ‌گونه ارزش یا استقلالی برای ایدئولوژی و اخلاق در برداشت مادی-پوزیتیویستی خود از مارکسیسم قائل نبودند.

«این همواره از تفکرات طبقه متوسطی بوده که پیرامون «اصول متعالی» فریاد برآورند؛ اصولی که بیشتر «دروغ‌های متعالی» اند. آنچه مردم بدان می‌اندیشند، تأمین نان برای همگان است. در آن‌زمان که تمامی شهروندان طبقهٔ متوسط و کارگرانی که ایده‌های طبقهٔ متوسط به خوردشان داده شده است، از گفتگوهای بی‌حاصل و لفاظانهٔ خودشان مشعوفند و «مردان عمل» درگیر بحث‌های بی‌پایانی دربارهٔ اشکال حکومتی [که باید روی کار بیاید]، ما، «رؤیاپردازان آرمان‌شهری»، ناگزیریم از اندیشیدن به مسئلهٔ نان. ما جسارت آن را داریم که اعلام کنیم همگان حق نان دارند؛ که نان کافی برای همگان هست و با شعار نان برای همه، انقلاب پیروز خواهد شد.»

چالش اساسی ایران «بحران آگاهی» است، بحرانی که با ایدئولوژی چپ و راست حل نمی‌شود و تنها چارهٔ آن، همین کوشش نظری برای ترجمه و تفسیر متون اساسی اندیشهٔ فلسفی و اجتماعی است تا آنگاه که گام‌های نظری جدی برای شناخت جامعهٔ ایران و پاسخ‌های فلسفی به آن برداریم.

دوگانهٔ سطحی «نئولیبرالیسم در برابر نئومارکسیسم»

«نظر به اینکه ما گرسنه خواهیم ماند، اگر باز هم تحمل کنیم که غارتمان کنید، می‌خواهیم مشخص کنیم که فقط شیشه‌های پنجره، ما را از نان خوبی جدا می‌کنند که نداریم. نظر به اینکه ما را از این پس با تفنگ و توپ تهدید می‌کنید؛ تصمیم گرفته‌ایم که از این پس از زندگی بد، بیشتر بترسیم تا از مرگ...»