بریده‌هایی از کتاب تسخیر نان

در روزنامهٔ ما، این اتفاق بارها روی داده است که یک نویسندهٔ سوسیالیست، خودش حروف سربی نوشته‌اش را برای چاپ آماده می‌کند. درست است که این قبیل تلاش‌ها بسیار نادرند، اما به ما نشان می‌دهند که تطور و تکامل در کدام مسیر به پیش می‌رود.

اما جامعه‌ای که تحصیلات گستردهٔ فلسفی و علمی را در اختیار تمامی اعضای خود قرار می‌دهد، می‌داند که چطور کار یدی را به‌گونه‌ای سازمان دهد که مایهٔ افتخار مردمان باشد. جوامعِ آموخته در چنین جامعه‌ای، انجمن‌هایی خواهند بود متشکل از کاشفان، عاشقان علم و کارگران، که همگی با کارهای یدی آشنا هستند و علاقه‌مند به علم.

برخی ساعات فراغت خود را، برای مثال، به ادبیات اختصاص خواهند داد. آنان گروه‌هایی از نویسندگان، شاعران، ناشران، تصویرگران و طراحان تشکیل می‌دهند که همگی هدفی واحد را تعقیب می‌کنند

اما زمانی که دیگر کسی نباشد که از سر گرسنگی حاضر شود کار خود را در ازای حقوقی بخورونمیر بفروشد، زمانی که کارگران استثمارشدهٔ امروز به افرادی تحصیل‌کرده مبدل شوند که ایده‌های خودشان را بر صفحات سیاه‌وسفید کاغذ نقش بزنند و با دیگران به اشتراک بگذارند، آن‌زمان نویسندگان و مردان علم ناگزیر خواهند بود با یکدیگر و با چاپخانه‌داران و ناشران همگام شوند تا نوشته‌ها و اشعارشان را به چاپ برسانند.

هر آموزشی را سرکوب کند که به بسط فردیت افراد یاری می‌رساند؛ و تمام متون خواندنی را، مگر انجیل، از میان ببرد.

اگر ما خواهان انقلابی اجتماعی هستیم، بدون تردید نخستین آرمان ما نان برای همه است. تحول این جامعهٔ کریه که در آن، هر روز کارگرانی توانمند را می‌بینیم که دست نیازشان را به‌سمت کارفرمایانی دراز می‌کنند که استثمارشان خواهند کرد؛ جامعه‌ای که در آن زنان و کودکان شب‌ها بدون هیچ سرپناهی آواره مانده‌اند؛ غذای کل یک خانواده به مشتی نان خشک تقلیل یافته است؛ مردان، زنان و کودکان در نیازشان به مراقبت، و حتی گاه در نیازشان به غذا، می‌سوزند و می‌میرند. برای پایان دادن به این نابرابری‌ها و زشتی‌هاست که ما خواهیم شورید.

در واقع، کار لازم برای تولید آنچه را که امروز تولید می‌شود، می‌توان به چهار یا حتی سه ساعت در روز هم تقلیل داد.

جامعه می‌باید مالکیت زمین، کارخانه‌ها، معادن، ابزارهای ارتباطی و نظایر آن را به‌دست گیرد. در کنار این، باید به مطالعهٔ این بپردازد که چه محصولاتی سعادت عمومی را افزایش می‌دهد و چه راه‌ها و ابزارهایی برای تولید بسندهٔ این محصولات] وجود دارد.

سعادت تنها به‌صورت موقتی، برای گروهی محدود و به بهای فقر و تنگدستی بخش بزرگی از جامعه قابل تأمین خواهد بود

سرمایه‌دار، بهره‌مند از انقلابی که نیروی بخار در صنایع به بار آورد، از توسعهٔ ناگهانی شیمی و مکانیک و از دیگر اختراعات و نوآوری‌های قرن ما، در راستای منافع خود کوشید تا بهره‌وری کار انسانی را افزایش دهد. تاکنون تا حد زیادی موفق هم بوده است، اما سپردن وظایف دیگر به او غیرمنطقی خواهد بود.

یک کسب‌وکار سرمایه‌دارانه نمی‌تواند بر اساس خیریه سامان یابد.

یک کارخانه‌دار خصوصی در جست‌وجوی ثروتمندتر شدن. سازمان سرمایه‌دارانه

بلکه تمام تولیدات در مسیری اشتباه صورت گرفته و بدون نگاه به تأمین سعادت برای همگان سامان داده شد

«این به‌معنای لباس‌های متحدالشکل خاکستری و پایان تمام زیبایی‌های دنیاست.»

چطور یک جامعهٔ آنارشیستی می‌تواند بیشتر سلایق هنری شهروندانش را تأمین کند، بدون آنکه به آنان اجازه بدهد مانند میلیونرها ثروت جمع کنند.

جامعهٔ آنارشیستی نو، فقط برای پاک کردن زمین، برای آنکه پس‌مانده‌ها و خرده‌ریزهایی را بروبیم که در طول سده‌ها بردگی و سرکوب جمع شده‌اند

ذائقه‌ها به‌مرور زمان تغییر می‌کنند و مُدِ رایج در زمان انقلاب، بی‌تردید به‌سمت سادگی خواهد رفت.

بدون شک [در انقلاب] آشفتگی‌هایی روی خواهد داد، اما این آشفتگی‌ها نباید زیانی همه‌جانبه برجا گذارد.

بدون شک [در انقلاب] آشفتگی‌هایی روی خواهد داد، اما این آشفتگی‌ها نباید زیانی همه‌جانبه برجا گذارد.

افزون بر این، نباید بر این واقعیت چشم بپوشیم که هر انقلابی به‌معنای ایجاد اختلالاتی معین در زندگی روزمرهٔ افراد است. آنانی که گمان می‌کنند این خیزش شگفت از مغاک زندگی کهن، بدون کوچک‌ترین لرزشی در زندگی روزمرهٔ افراد به انجام خواهد رسید، در اشتباه‌اند.