بریده‌هایی از کتاب تسخیر نان

اما این خستگی، به‌طور دقیق از آن روست که طبقات متوسط، حتی زمانی که (دانسته یا نادانسته) مشغول آسیب زدن به جامعه‌شان هستند،

ما اصول خودمان را ترجیح می‌دهیم.»

یعنی کارگران در مقام یک کل. بدین‌ترتیب، بهترین کارخانه‌های صنعتی خصوصی در بریتانیا، سرکارگرهای انگشت‌شماری دارند؛ به‌مراتب کمتر از کارخانه‌های معمولی فرانسوی و کمتر از کارخانه‌های دولتی در خود بریتانیا.

دو یا سه کارگر بی‌نظم و لجوج هم می‌توانند دیگران را هم از راه بدر کنند و روح بی‌نظمی و طغیان را به محیط کار وارد نمایند. روحی که کار را ناممکن می‌سازد. در نهایت، ناگزیر خواهیم بود به نظامی از اجبار بازگردیم که این سرحلقه‌ها [ی بی‌نظمی] را سر جای خودشان می‌نشاند.

اگر با خود کارگران صحبت کنید، خیلی زود درخواهید یافت که قانون در این کارخانه‌ها این است: هیچ‌وقت تمام تلاشت را به کار نگیر. «حقوق مزخرف، کارِ مزخرف!» این توصیه‌ای است که کارگران، در زمان ورود به این قبیل کارخانه‌ها، از هم‌قطاران خود دریافت می‌کنند.

اطلاق این نام، اقتصاد سیاسی، به دانشی که به اتلاف انرژی در نظام مزدوری می‌پردازد، چه هجویهٔ تلخی است!

زیرا امروز، انجام دادن کار یدی به‌معنای خفه شدن برای ده یا دوازده ساعت متمادی، در کارگاهی ناسالم است. به‌معنی گرفتار شدن در زنجیر یک کار مشابه برای بیست یا سی سال. حتی شاید برای تمام عمر. این یعنی محکوم بودن به یک حقوق بخور و نمیر. محکوم بودن به عدم قطعیت فرداها، به بیکاری، بسیاری از اوقات فقر و در بیشتر اوقات، مرگ در بیمارستان و پس از چهل سال کار کردن برای سیرکردن، لباس پوشاندن، سرگرم کردن و راه بردن کسان دیگری به جز خود و فرزندان‌تان.

در هر کدام از این نمونه‌ها می‌توانیم برتری بی‌چون‌وچرای کار اشتراکی را در مقایسه با مزدبگیران یا مالکان منفرد نشان دهیم.

انسان، زمانی که آزادانه کار می‌کند، محصول بیشتری تولید می‌کند. زمانی که او کار خاصی را برای خودش انتخاب می‌کند، زمانی که هیچ بالادستی‌ای وجود ندارد که از کار [آزادانهٔ] او ممانعت به عمل آورد، و سرانجام، زمانی که می‌بیند کار او، منافعی برای خودش و دیگرانی مانند او به همراه دارد و نه مفت‌خورها و بیکاره‌ها. از بحث آنان هیچ‌چیز دیگری نمی‌توان استنتاج کرد و این همان نگره‌ای است که ما بر آن پای می‌فشاریم.

می‌گفتند: «یک کاکاسیاه بدون شلاق کار نخواهد کرد.» اربابان سرف‌های روس هم می‌گفتند: «سرف‌ها، رها از نظارت ارباب‌هایشان، مزارع را کشت‌نشده رها خواهند کرد.» این همان نگاه اشراف فرانسه در سال ۱۷۸۹ و نگاه حاکم بر قرون وسطاست؛ نگاهی به‌قدمت تاریخ. در آینده هم، هر زمان که صحبت از زدودن نابرابری در جامعه به میان بیاید، همین حرف را خواهیم شنید. هربار هم واقعیت‌های عینی، دروغ بودن آن را آشکار ساخته‌اند.

این دگراندیشی حتی به دانشگاه‌ها هم رسوخ کرده است و می‌توان رد آن را در کتاب‌های راست‌کیش اقتصاد نیز یافت.

ترس آنان از این است که توده‌ها بدون اجبار کار نخواهند کرد.

آنان همانند وکیل مدافعی رفتار می‌کنند که گویی طرف مقابل، مسئله یا ایده‌ای در مخالفت با آن‌ها ندارد. انگار همه‌چیز یک جدال پر سر و صداست؛

آنچه ما از آن سخن می‌گوییم، جامعه‌ای مبتنی بر کمونیسم آنارشیستی است. جامعه‌ای که آزادی مطلق فرد را به‌رسمیت می‌شناسد، به هیچ اقتداری گردن نمی‌نهد و برای واداشتن مردم به کار، از اجبار استفاده نمی‌کند. اجازه بدهید با محدود کردن خودمان به‌سویهٔ اقتصادی مسئله، ببینیم آیا چنین جامعه‌ای، مرکب از مردمانی درست همانند مردمان امروز، نه بهتر و نه بدتر، با سطح صنعتی نه بیشتر و نه کمتر از امروز، بختی برای پیشرفت موفقیت‌آمیز خواهد داشت یا نه.

اگر یک جامعهٔ سوسیالیست اقتدارگرا بتواند در استقرار خود توفیق یابد، باز هم عمر چندانی نخواهد داشت؛ نارضایتی عمومی خیلی زود آن را در هم خواهد شکست یا وادار خواهد کرد تا خود را بر اساس اصل آزادی از نو سازمان دهد.

این انجمن‌ها، کارگاه‌هایی هستند که دانش فنی ارتش آلمان در آن‌ها تولید می‌شود و نه در مدارس افسری.

در تلاش برای نابودی قدرت مراجع اقتدار سرمایه‌داری و طبقهٔ متوسط، نقطهٔ پایانی نیز بر قتل‌عام‌هایی خواهیم گذاشت که جنگ می‌نامیمشان. در آن زمان، خواهید دید که داوطلبان صلیب سرخ، حتی بیش از امروز فعال خواهند بود

اما برای یک اقتدارگرا، این‌همه چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟ ایده‌آل او، پزشکان لشکری است که حقوقشان را از دولت می‌گیرند. برای او، صلیب سرخ و بیمارستان‌های پاکیزه‌اش هیچ معنایی ندارد، مگر آنکه پرستارهای بیمارستان حقوق‌بگیر دولت باشند!

این درست است که وقتی رأی‌گیری دربارهٔ مسئله‌ای مربوط به آموزش یا مالیات‌های مالی در یک منطقه در جریان است، کمیته‌های انجمن ملی قایق نجات نقشی در بحث‌ها ایفا نخواهند کرد؛ تواضعی که شوربختانه در میان اعضای شوراهای انتخابی یافت نمی‌شود. اما در مقابل، این مردان شجاع به کسانی که تاکنون با هیچ توفانی رویاروی نبوده‌اند، اجازه نمی‌دهند که دربارهٔ روش نجات جان افراد قانونی وضع کنند. با اولین درخواست کمک، سوار قایق‌هایشان می‌شوند و به دریا می‌زنند. هیچ خبری از یونیفورم‌های گلدوزی‌شده نیست. فقط خیرخواهی و شجاعت.

تمام این کارها توسط داوطلبانی صورت می‌گیرد که در کمیته‌ها و گروه‌های محلی سازمان یافته‌اند؛ با یاری متقابل و قرارداد آزاد! باز هم آنارشیست‌ها! علاوه بر این، آن‌ها هیچ پولی از مالیات‌دهندگان نمی‌گیرند. در مقابل، از محل پرداخت‌ها و حق‌عضویت‌های داوطلبانه، سالانه نزدیک به چهل‌هزار پوند استرلینگ پول جمع می‌کنند.