بریده‌هایی از کتاب هنر صلح

در «هنر صلح» ما هیچ‌گاه حمله نمی‌کنیم. حمله گواه آن است که شخص از کنترل خود خارج است. هرگز از هیچ‌گونه چالشی مگریز، اما کوشش هم نکن که به‌طور غیرطبیعی حریف را مهار یا کنترل کنی. بگذار حمله‌کنندگان به هر طریق که می‌خواهند بیایند؛ و آنگاه بر حملهٔ آن‌ها سوار شو. هیچ‌وقت حریفان را تعقیب نکن. جهت هر حمله را تغییر داده و با استواری آن را پشت سر بگذار.

ما در فنون خود، هنگام مواجه با یک حمله: به‌کلی وارد شده، با آن یکی می‌شویم و با قاطعیت آن را تحت کنترل درمی‌آوریم.

شکرگزار باش؛ حتی برای دشواری‌ها، مشکلات و آدم‌های بد. کنار آمدن با چنین موانعی، بخشی اساسی از آماده‌سازی در «هنر صلح» است.

طراحی الهی در هر لحظه حک شده است؛ سعی در انکار یا مقابله با نظم کیهانیِ امور نکن.

اگر قلب تو آن‌قدر بزرگ باشد تا حریفان را در برگیرد، آنگاه می‌توانی به حقیقت وجودیِ آن‌ها پی برده و از حمله‌هایشان اجتناب کنی. و زمانی‌که آن‌ها را در برگیری، خواهی توانست آن‌ها را در مسیری که از آسمان و زمین به تو الهام می‌شود، هدایت کنی.

نحوهٔ ایستادن و فرم درستِ بدن، نشان‌دهندهٔ حالت صحیحِ ذهن است.

هیچ مسابقه‌ای در «هنر صلح» وجود ندارد. یک جنگجوی حقیقی هرگز شکست نمی‌خورد؛ چراکه او با هیچ‌چیز سَرِ رقابت ندارد. شکست، سزاوار ذهنِ مخربی است که ما درون خود داریم. صدمه زدن به یک حریف، صدمه زدن به خودت است. کنترل خشونت بدون آسیب رساندن به دیگران، «هنر صلح» است.

آن‌هایی که به آگاهی دست یافته باشند، هرگز دست از سعی و تلاش برای پیشرفت نمی‌کشند.

سنت‌های ارزشمند گذشته را در این «هنرِ» نو وارد کن؛ از طریق پوشاندنِ لباس‌های تازه بر آن‌ها و با بنا نهادن بر شیوه‌های اصیل، اَشکال بهتری خلق کن.

یک جنگجو مسئولیت دارد تا به تمامی خشونت‌ها و تضادها پایان دهد.

قلب خود را صیقل بده، حواس شش‌گانه را آزاد کن و اجازه بده که بدون هیچ مشکلی عمل کنند و آنگاه، تمام بدن و روحِ تو به درخشش درمی‌آید.

برای اینکه «هنر صلح» را به‌درستی تمرین کنی: روح خود را آرام کرده و به منبع اصلی بازگرد؛ بدن و روح خود را از هر کینه، خودخواهی و خواستهٔ نابجا پاک کن

«هنر صلح» آسان نیست. نبردی است ازلی، برای نابود کردن خواسته‌های شیطانی و هر آنچه مخالف حقیقت، در درون است. گاهی اوقات، «صدای صلح» با بانگ خود، مانند رعد، انسان‌ها را از گمراهی خویش به بیرون می‌افکند.

به‌محض اینکه خود را درگیر قضاوت «خوبی» و «بدیِ» اطرافیانت کنی، راه نفوذی برای ورودِ نفرت و کینه به قلب تو باز می‌شود.

ذهن خود را همیشه به‌روشنی و شفافیت آسمانِ وسیع، اقیانوس بزرگ و بلندترین قله، خالی از همهٔ افکار نگه دار. همواره بدن خود را سرشار از نور و گرما کن. خودت را با قدرتِ خرَد و آگاهی پُر کن.

اگر حتی ذره‌ای از جوهرهٔ الهی جدا باشی، بسیار از مسیر دور هستی.

هرگز فرصت آموختن از صدای خالصِ نهری کوهستانی را که بر صخره‌ها می‌خروشد از دست مده.

عمیقاً به سازوکار این دنیا بیندیش، به سخن خردمندان گوش کن و هر آنچه را که خوب است، برگزین. با بنا نهادن بر این‌ها، درب مختصِ خودت به حقیقت را بگشا. حقیقتی را که پیش چشمان توست، از دست نده. ببین که چگونه آب در نهر، به نرمی و آزادانه، از میان دره‌ها و بین صخره‌ها در جریان است. همچنین از کتاب‌های آسمانی و انسان‌های فرزانه بیاموز. همه‌چیز، حتی کوه‌ها، رودها، گیاهان و درختان، بایستی مربی تو باشند.

هرآنچه در آسمان و زمین است، نفَس می‌کشد. تنفس، ریسمانی است که خلقت را به‌هم متصل می‌کند. زمانی که گوناگونی‌های گسترده در تنفس عالَم درک شوند، هر یک از فنونِ «هنر صلح» متولد می‌شوند.

تمامی قوانین آسمان و زمین، درون تو است.