بریده‌هایی از کتاب هنر صلح

فرابگیر و فراموش کن!

از زمان‌های کهن، یادگیری و شجاعت دو ستون «راه» بوده‌اند؛ از طریق تمرین، بدن و روح را به تعالی برسان.

روزبه‌روز، تمرینِ بسیار کن، تا فنون تو صیقل یابند:

«هنر صلح» را بدین‌گونه می‌توان خلاصه نمود: پیروزیِ حقیقی، پیروزی بر خویشتن است؛ اجازه بده آن روز سریع‌تر از راه برسد! «پیروزی حقیقی» یعنی شجاعتِ بی‌قیدوشرط؛ «پیروزی بر خویشتن» به‌منزلهٔ تلاشی خستگی‌ناپذیر است؛ و آن روز، همان لحظهٔ باشکوهِ موفقیت در اینجا و اکنون است.

اگر حریف مانند آتش حمله کرد، چون آب آن‌را مهار کن؛ به‌کلی جاری و انعطاف‌پذیر باش. آب در ذات خود، هرگز با چیزی برخورد نمی‌کند یا نمی‌شکند. برعکس، آب هر حمله‌ای را بی‌خطر می‌بلعد.

هر چندوقت یکبار، لازم است که به تنهایی، در کوه‌های بلند و دره‌های پنهان، خلوت گزینی تا ارتباط خود را با منبعِ حیات، بازیابی. نفَس بکش و با دَم، تا کرانه‌های هستی به پرواز درآ؛ و با بازدم، کائنات را به درون خود بازگردان. سپس، تمام باروری و تپشِ زمین را تنفس کن. در آخر، نفَسِ آسمان و زمین را با نفَسِ خود، درآمیز تا خود، نفَسِ زندگی شوی.

خود را با کیهان یکی کن؛ و آنگاه اندیشهٔ فراتر شدن محو خواهد شد. فراتر شدن متعلق به دنیای مادی است.

هر رویارویی بی‌همتاست؛ و پاسخ مناسب بایست به طور طبیعی جاری شود.

پیشرفت از آن‌ِ کسانی است که پیوسته تمرین می‌کنند؛

«راه جنگجو»، «هنر سیاست»، این است که جلوی مشکل را پیش از آنکه شروع شود، بگیری.