بریده‌هایی از کتاب هنر صلح

حتی نیرومندترین انسان هم، قلمرو قدرتِ محدودی دارد. با خارج کردنِ وی از فضای قدرتش و آوردنش به داخل فضای خودت، توان او از بین خواهد رفت.

در «هنر صلح» ما هیچ‌گاه حمله نمی‌کنیم. حمله گواه آن است که شخص از کنترل خود خارج است. هرگز از هیچ‌گونه چالشی مگریز، اما کوشش هم نکن که به‌طور غیرطبیعی حریف را مهار یا کنترل کنی. بگذار حمله‌کنندگان به هر طریق که می‌خواهند بیایند؛ و آنگاه بر حملهٔ آن‌ها سوار شو.

ما در فنون خود، هنگام مواجه با یک حمله: به‌کلی وارد شده، با آن یکی می‌شویم و با قاطعیت آن را تحت کنترل درمی‌آوریم.

شکرگزار باش؛ حتی برای دشواری‌ها، مشکلات و آدم‌های بد.

از قلمرو حیات و مرگ فراتر رو، و آنگاه خواهی توانست با آرامش و ایمنی از هر بحران پیشِ رو عبور کنی.

اگر قلب تو آن‌قدر بزرگ باشد تا حریفان را در برگیرد، آنگاه می‌توانی به حقیقت وجودیِ آن‌ها پی برده و از حمله‌هایشان اجتناب کنی. و زمانی‌که آن‌ها را در برگیری، خواهی توانست آن‌ها را در مسیری که از آسمان و زمین به تو الهام می‌شود، هدایت کنی.

اگر حریف مانند آتش حمله کرد، چون آب آن‌را مهار کن؛ به‌کلی جاری و انعطاف‌پذیر باش. آب در ذات خود، هرگز با چیزی برخورد نمی‌کند یا نمی‌شکند. برعکس، آب هر حمله‌ای را بی‌خطر می‌بلعد.

نحوهٔ ایستادن و فرم درستِ بدن، نشان‌دهندهٔ حالت صحیحِ ذهن است.

استراتژی‌ای لازم است که از تمامی شرایطِ فیزیکی و امکاناتِ در دسترس، بهره‌برداری کند.

استراتژی‌ای لازم است که از تمامی شرایطِ فیزیکی و امکاناتِ در دسترس، بهره‌برداری کند.

صدمه زدن به یک حریف، صدمه زدن به خودت است. کنترل خشونت بدون آسیب رساندن به دیگران، «هنر صلح» است. جنگجویی که به‌کلی آگاه و بیدار شده باشد، می‌تواند آزادانه از تمامی عناصرِ موجود در آسمان و زمین بهره‌مند گردد.

یک جنگجوی حقیقی همواره به سه چیز مسلح است: شمشیر درخشانِ صلح و آرامش، خرد و دوستی، و جواهر گران‌بهای آگاهی

ذهن تو بایست با عملکرد هستی در هماهنگی باشد؛ بدن تو باید با حرکت هستی هم‌راستا باشد؛ بدن و ذهن می‌بایست باهم یکی شوند؛ و با فعالیت هستی به وحدت برسند.

تنها درمان مادی‌گرایی، پاک‌سازی حواسِ شش‌گانه است (چشم‌ها، گوش‌ها، بینی، زبان، بدن و ذهن). اگر این حواس مسدود شوند، دریافت شخص مختل می‌شود. هر چه دریافت یک شخص اختلال بیشتری داشته باشد، حواس وی نیز آلوده‌تر می‌شوند. این باعث ایجاد هرج‌ومرج در دنیا می‌شود که خود، بدترین چیز ممکن است. قلب خود را صیقل بده، حواس شش‌گانه را آزاد کن و اجازه بده که بدون هیچ مشکلی عمل کنند و آنگاه، تمام بدن و روحِ تو به درخشش درمی‌آید.

«هنر صلح» بر «چهار فضیلت بزرگ» بنا نهاده شده است: شجاعت، خردمندی، عشق و دوستی، که به ترتیب: آتش، آسمان، زمین و آب سمبل آن‌هاست.

آزمودن دیگران، رقابت با آن‌ها و نقد کردن‌شان، مایهٔ تضعیف و شکست تو خواهد بود.

به‌محض اینکه خود را درگیر قضاوت «خوبی» و «بدیِ» اطرافیانت کنی، راه نفوذی برای ورودِ نفرت و کینه به قلب تو باز می‌شود.

«مسیر» بسیار گسترده است. از زمان‌های کهن تا به امروز، حتی عالی‌ترین خردمندان هم در درک و فهم کاملِ حقیقت ناتوان بوده‌اند؛ توضیحات و آموزه‌های استادان و قدیس‌ها فقط نمایانگر جزیی از کل است.

هرچه بیشتر جلو می‌روی، آموزه‌های کمتری وجود خواهد داشت.

«هنر صلح» را بدین‌گونه می‌توان خلاصه نمود: پیروزیِ حقیقی، پیروزی بر خویشتن است؛ اجازه بده آن روز سریع‌تر از راه برسد! «پیروزی حقیقی» یعنی شجاعتِ بی‌قیدوشرط؛ «پیروزی بر خویشتن» به‌منزلهٔ تلاشی خستگی‌ناپذیر است؛ و آن روز، همان لحظهٔ باشکوهِ موفقیت در اینجا و اکنون است.