بریده‌هایی از کتاب یه میخ به دیوار بکوب

من اما تمام شب چشم در آتش دوخته‌ام که رو به خاموشی می‌رود خاکسترِ سُربی‌اش نرم می‌شود و من سرسختانه چخماق می‌زنم در جست‌وجوی اخگری شعله‌ای برجای نمانده اندوه چیره گشته و در دل ناتوان آرمیده.

اهمیتی نخواهد داشت که آن‌چه می‌یابی عشق نیست. با باد به سخن درآمدم، حرف‌هایم را برد: آن‌چه می‌یابی عشق نخواهد بود جز پرندگانِ خوش‌الحان و یک ماهِ بی‌سرپناه.

چه کسی توان رویارویی با اندوهِ آنیِ تنهایی را دارد؟ یا نظارهٔ فزونیِ غم را از پس ذهنِ این گیاهِ بارور، این پوچی احمقانه؟

پرده را کنار می‌زنم ابرهای گذرا را می‌بینم. چه غریب است برای دل که سرد و بی‌عشق باشد چون این‌ها.

نه، هرگز نیافته‌ام جایی را که بتوانم گفت این سرزمینِ راستین من است باید این‌جا بمانم

این است نخستین چیزی که فهمیدم: زمان، پژواکِ تبری‌ست درون بیشه‌ای

شاید عشق تنها در رؤیاست که می‌زید آن‌گاه که همدیگر را بیش از انگشتانِ یک دست ندیده‌ایم.

خانه بس غمگین است. رهاشده برجای می‌مانَد، در هیئتِ آرامش واپسین کس که می‌رود؛ گویی که بازَش خواهد یافت. اما عاری از کسی که مایهٔ خشنودی‌اش شود می‌پژمُرَد بی‌داشتنِ دلی که بر این تاراج چشم پوشد و دیگربار به نقطهٔ آغاز بازگردد، تصویرِ شادِ چیزها آن‌گونه که باید باشند، جملگی دورافتاده. می‌توان دید چه‌سان بوده است: نگاه کن به عکس‌ها و کاردوچنگال‌ها. نُت‌های روی چهارپایهٔ پیانو. آن گلدان.

با همهٔ جاذبه‌های فریب‌کارانهٔ تقویم بیمهٔ عمر، جدولِ تنظیم باروَری بیزاریِ باشکوهِ چشم‌ها از مرگ ـ در پسِ هر چیز، میل به فراموشی جاری‌ست.