بریده‌هایی از کتاب یه میخ به دیوار بکوب

بدبختی مردم دست‌به‌دست می‌گرده و مث لایه‌های ماسه به ساحل اضافه می‌شه پس هر چی زودتر جُل‌وپلاستو جمع کن و هیچ‌وقت صاحب اولاد نشو.

سالی که گذشت مُرده است، از نو آغاز کن، از نو، از نو.

این است نخستین چیزی که فهمیدم: زمان، پژواکِ تبری‌ست درون بیشه‌ای

بی‌خیال؛ کتابا یه مشت اراجیفن.

سالی که گذشت مُرده است، از نو آغاز کن، از نو، از نو.

جهانی را تصور می‌کنم که در آن از تو به من راهی نیست تماشای این جهان که همچون خورشیدی سرد برآید و بر دیگران بتابد حق من است. بازنداشتنش، تحقق اراده‌ام خواستنش، دردم.

بهار خواهد آمد بهار خواهد آمد ـ و من، که کودکی‌ام ملالی‌ست فراموش‌شده همچون طفلی می‌شوم که به صحنه آمده تا بلوغش را خاتمه دهد و هیچ نفهمد جز خنده‌ای غریب و شادمانی را بیاغازد.

دور بریز آن جوانی را که از دل، لبریز می‌شود به موها و دهان جانبِ گور را بگیر حقیقتِ استخوان را بگو. دور بینداز آن جوانی را آن گوهرِ در سر و مفرغ در نفس را. با مُردگان قدم بزن به خاطر وحشت از مرگ.

دوباره سپیده‌دم در خیابان‌ها گسترد و ما باز غریبه‌ایم. اگر دیداری پیش آمد چگونه بگویمت که دیشب ناخوانده به خوابم آمدی؟ و این‌که چگونه فراموش کرده بودیم که عشق را چه‌سان سرخوشانه فرسودیم با حرف‌های گاه‌به‌گاه همچون دو دوست که اشتیاق را در دل‌هاشان خشکانده‌اند. اینک، افقِ سرخِ شرق را که می‌نگرم می‌اندیشم شاید عشق تنها در رؤیاست که می‌زید آن‌گاه که همدیگر را بیش از انگشتانِ یک دست ندیده‌ایم.

ای دل دست‌هایی اگر توانِ رهانیدنت را می‌داشت به کجا پرواز می‌کردی؟ به دور؟ دوردستِ گوشه‌گوشهٔ این زمین که آسمانِ ابدی رهایش کرده؟ می‌گذشتی آیا از فرازِ شهر و کوه و دریا دست‌هایی اگر سببِ آزادی‌ات می‌شد؟ من این قفل را نمی‌گشایم زیرا می‌توانم بدوم در دشت‌ها و دره‌ها و از آنِ خود کنم زیبایی‌های زیر آفتاب را ـ و هنوز نیابم نه آغوشی برای سر نهادن و نه بستری برای آرمیدن.

من اما تمام شب چشم در آتش دوخته‌ام که رو به خاموشی می‌رود خاکسترِ سُربی‌اش نرم می‌شود و من سرسختانه چخماق می‌زنم در جست‌وجوی اخگری شعله‌ای برجای نمانده اندوه چیره گشته و در دل ناتوان آرمیده.

اهمیتی نخواهد داشت که آن‌چه می‌یابی عشق نیست. با باد به سخن درآمدم، حرف‌هایم را برد: آن‌چه می‌یابی عشق نخواهد بود جز پرندگانِ خوش‌الحان و یک ماهِ بی‌سرپناه.

چه کسی توان رویارویی با اندوهِ آنیِ تنهایی را دارد؟ یا نظارهٔ فزونیِ غم را از پس ذهنِ این گیاهِ بارور، این پوچی احمقانه؟

پرده را کنار می‌زنم ابرهای گذرا را می‌بینم. چه غریب است برای دل که سرد و بی‌عشق باشد چون این‌ها.

در پسِ هر چیز، میل به فراموشی جاری‌ست: با همهٔ جاذبه‌های فریب‌کارانهٔ تقویم بیمهٔ عمر، جدولِ تنظیم باروَری بیزاریِ باشکوهِ چشم‌ها از مرگ ـ در پسِ هر چیز، میل به فراموشی جاری‌ست.

نه، هرگز نیافته‌ام جایی را که بتوانم گفت این سرزمینِ راستین من است باید این‌جا بمانم

این است نخستین چیزی که فهمیدم: زمان، پژواکِ تبری‌ست درون بیشه‌ای

شاید عشق تنها در رؤیاست که می‌زید آن‌گاه که همدیگر را بیش از انگشتانِ یک دست ندیده‌ایم.

خانه بس غمگین است. رهاشده برجای می‌مانَد، در هیئتِ آرامش واپسین کس که می‌رود؛ گویی که بازَش خواهد یافت. اما عاری از کسی که مایهٔ خشنودی‌اش شود می‌پژمُرَد بی‌داشتنِ دلی که بر این تاراج چشم پوشد و دیگربار به نقطهٔ آغاز بازگردد، تصویرِ شادِ چیزها آن‌گونه که باید باشند، جملگی دورافتاده. می‌توان دید چه‌سان بوده است: نگاه کن به عکس‌ها و کاردوچنگال‌ها. نُت‌های روی چهارپایهٔ پیانو. آن گلدان.

با همهٔ جاذبه‌های فریب‌کارانهٔ تقویم بیمهٔ عمر، جدولِ تنظیم باروَری بیزاریِ باشکوهِ چشم‌ها از مرگ ـ در پسِ هر چیز، میل به فراموشی جاری‌ست.