بریده‌هایی از کتاب بابا لنگ‌دراز

وقتی که آدم به شخصی، محلی، یا روش مخصوصی در زندگی عادت کرد و ناگهان آن را از دست داد یک جای خالی در دل آدم باقی می‌گذارد

برای این‌ها که این‌قدر زیبا هستند به نظر من فرقی نمی‌کند که باهوش باشند یا کودن

شوخی‌های بزرگ مهم نیستند، اصل اینست که آدم بتواند از یک موضوع کوچکی خوش باشد.

ساعت ۹/۵ بعدازظهر من یک عهد غیرقابل‌نقض با خود بسته‌ام که هر چه تکلیف داشته باشم هرگز، هرگز، هرگز شب درس حاضر نکنم، و در عوض کتاب‌های معمولی بخوانم و این خیلی لازم است برای این‌که ۱۸ سال توخالی پشت سر گذاشته‌ام که بایستی آن را پر کنم. من حالا می‌فهمم که چقدر از قافله عقب هستم. تمام نکاتی را که یک دختر فامیل‌دار و صاحب‌ خانه و زندگی و کتابخانه به مرور فرامی‌گیرد من از آن غافل بوده‌ام، مثلاً من هیچ‌وقت «دیوید کاپرفیلد» یا «ایوانهو» یا «پرنده آبی» یا «رابینسن کوروزو» یا «جین ایر» یا «آلیس در سرزمین عجایب» یا یک کلمه از «رودیار کیبلینگ» نخوانده‌‌ام.

افرادی که سعادتمند و خوشحال هستند که مهر و محبت می‌بخشند

من تصمیم گرفته‌ام هیچ‌وقت شوهر نکنم، از قرار معلوم شوهرکردن آدم را به زوال می‌کشاند

آدم وقتی که یک چیزی را با تمام قوا بخواهد سعی می‌کند و بالاخره به دست می‌آورد.

می‌خواهم به خودم تلقین کنم که زندگی یک صحنه بازی است و من باید آن را با مهارت بازی کنم، و اگر ببرم یا ببازم، در هر حال شانه‌ها را بالا بیندازم و بخندم.

اگر عاشق بوده‌اید که احتیاجی به شرح و بسط نیست و اگر نبوده‌اید که من نمی‌توانم برایتان شرح بدهم.

(نمی‌دانم زن‌ها هم می‌توانند فرد مفیدی باشند یا نه؟ گمان نمی‌کنم)