بریده‌هایی از کتاب دنیا بدون تو

وقتی نحوهٔ نگاه کردنش به خودم را دیدم، خنده در دهانم ماسید. او می‌خواست مرا ببوسد. قلبم داشت از جا کنده می‌شد. من بعد از رفتن تو هیچ کس دیگری را نبوسیده بودم.

خانم هاورمیر، در رویاهای من وسواس عجیبی روی عدد سه داشت

جمله‌ای شبیه متلک گفت که قطعاً بدترین متلکی بود که در عمرم شنیده بودم. شاید هم اصلاً قصدش متلک گفتن نبود. هرچه که بود، آن‌قدر بی‌مزه بود که تو هیچ‌وقت ممکن نبود چنین چیزی بگویی. «نکنه مُردم و تابوتم رو بردن بهشت. چون تو شبیه فرشتهٔ نسکافه‌ای رنگ هستی!»

خلاصه هر کس که می‌شناختم سعی داشت به هر نحوی که شده اوقات خوشی برایم رقم بزند و من هم تا جایی که می‌توانستم سعی کردم فراموشت کنم. اما آنچه بیش از هر چیز دیگری برای این کار نیاز داشتم، زمان بود.

گفتم: «آره، شاید. ممنون که زنگ زدی.» «خیلی دوستت دارم لوسی. مثل عشقی که هیدروژن به اکسیژن داره. یه جور عشق کاملاً متفاوت. یه عشق عنصری!» وقتی این حرف‌ها را زد، با وجود اشکی که در چشمهایم بود، خندیدم. فقط برادرم جیسون می‌توانست عشق را به کمک شیمی و جدول تناوبی توضیح بدهد.

به این نامه جوابی ندادم چرا که می‌دانستم اگر قرار باشد باز هم نادیده‌ام بگیری، تابِ تحملش را نخواهم داشت.

از کنار خیلی از مغازه‌ها نمی‌تونستم رد شوم و در خیلی از رستوران‌ها نمی‌توانستم غذا بخورم. یک ماه تمام روی زمین خوابیدم چون هربار که می‌خواستم روی تخت بخوابم فقط جای خالی تو را احساس می‌کردم.

در آن لحظه به معنای واقعی کلمه شکستم. نمی‌توانستم جلوی لرزیدن و هق‌هق‌هایم را بگیرم. صدایی از دهانم خارج می‌شد که شبیه انسان‌های اولیه بود، ولی آن هم در کنترل من نبود. واکنش ما انسان‌ها به درد، از اجداد نخستینمان به ما به ارث رسیده است

. به محض این‌که تصمیم گرفتی چیزهایی را مثل راز، فقط برای خودت نگه داری فروپاشی رابطه‌مان شروع شد.

. حتی حالا هم، گاهی اوقات که از کنار کسی که همان بو را می‌دهد، رد می‌شوم، ناخودآگاه به یاد آن روز میفتم. تو چه‌طور؟ تا حالا شده بویی شبیه بوی من، ماشین زمانت شود تا به آن روزها سفر کنی و به یاد من بیفتی؟