بریده‌هایی از کتاب دنیا بدون تو

چیزی در مرگ هست که باعث می‌شود میل انسان به زندگی بیشتر شود

شاید این راز، زیادی برای پنهان ماندن بزرگ باشد.

از وقتی مادر شده بودم، شماره‌های ناشناس را هم جواب می‌دادم. چراکه اصلاً دوست نداشتم بچه‌هایم از سر نیاز با من تماسی بگیرند و من جواب ندهم.

اگر هیچ‌وقت تو را ندیده بودم شاید به درن بسنده می‌کردم. اما من همانی بودم که مزهٔ میوهٔ ممنوعه را چشیده بودم. من میوهٔ درخت آگاهی را خورده بودم و می‌دانستم که دنیا افراد دیگری را هم در خود دارد.

شنیدم که نفسی به سختی کشیدی. «فکر می‌کردم می‌تونم تغییرات اساسی ایجاد کنم، اما... اون‌ها فقط چندتا عکسن لوسی. هیچی رو تغییر ندادن. دنیا هنوز هم همون‌قدر کثیفه. به نظرم دیگه دارم بیش از حد، فداکاری می‌کنم. دلم برات تنگ شده و مدام به تو فکر می‌کنم.»

وقتی تو کنارم بودی دنیا انگار بزرگ‌تر می‌شد، پر می‌شد از موقعیت‌های مختلف. من هم زیرک‌تر، جذاب‌تر و زیباتر می‌شدم. تو مرا جوری می‌دیدی که هیچ‌کس دیگری نمی‌دید. تو تمام جنبه‌های شخصیتی مرا می‌شناختی و نمی‌خواستی تغییرم دهی. تو مرا با همان ویژگی‌هایی که داشتم می‌خواستی، اما درن مرا برای ویژگی‌هایی که خودش دوست داشت می‌خواست.

راز، انواع مختلفی دارد. رازهای شیرین که آدم دوست دارد مدام مزمزه‌شان کند، رازهایی که مثل نارنجک هستند و هر لحظه می‌توانند دنیایتان را منهدم کنند و بالاخره رازهای هیجان‌انگیز که هرچه آن‌ها را با افراد بیشتری در میان بگذارید بامزه‌تر می‌شوند.

با خودم فکر کردم درن لیاقت ندارد که بخواهم با او مشورت کنم. او چیزهایی را از من پنهان می‌کرد پس من هم حق داشتم چیزهایی را از او پنهان کنم.

شاید برای همین بود که به کسی چیزی نگفتم. چون به محض این‌که نگرانی‌هایم را فریاد می‌زدم، همه چیز واقعی می‌شد و آن‌وقت زندگی مشترکمان، ما و من نابود می‌شدیم.

گاهی اوقات زندگی من و درن هم «سرد» می‌شد. و رابطهٔ سرد، اگر به حال خود رها شود می‌تواند منجر به اتفاقات خطرناک‌تر و بدتری شود.