بریده‌هایی از کتاب کتابی که آرزو می‌‌‌‌کنید والدینتان خوانده بودند

اگر برنده احساس خوبی داشته باشد، به‌قیمت حال بدِ شریکشان است.

احساس تنهایی باعث می‌شود نسبت‌به تهدید اجتماعی و پذیرفته‌نشدن گوش‌به‌زنگ باشیم و باعث می‌شود نسبت‌به پذیرفته‌نشدن یا سردیِ احتمالیْ فوق‌العاده حساس باشیم. هنگامی‌که انتظار تهدید اجتماعی داریم، ممکن است به‌گونه‌ای رفتار کنیم که احتمال پذیرفته‌نشدن ما را بیشتر می‌کند. گرچه ممکن است خود را در لبه احساس کنیم، می‌ترسیم وقتی پذیرفته نشدیم دوباره به مرکز بازگردیم. به همین دلیل خودمان را بیشتر از مردم دور می‌کنیم. این‌گونه است که انتظار برای پذیرفته‌نشدن می‌تواند تبدیل به پیشگوییِ خودمحقق‌کننده شود. اعتمادبه‌نفس جولی

تنهایی احساسی ضروری است، درست مثل تشنگی و گرسنگی. با نادیده‌گرفتن آن خطرش را به جان می‌خرید، زیرا می‌تواند یکی از دلایل اصلیِ زوال سلامت روحی و جسمی باشد.

احساس تنهایی باعث می‌شود نسبت‌به تهدید اجتماعی و پذیرفته‌نشدن گوش‌به‌زنگ باشیم و باعث می‌شود نسبت‌به پذیرفته‌نشدن یا سردیِ احتمالیْ فوق‌العاده حساس باشیم. هنگامی‌که انتظار تهدید اجتماعی داریم، ممکن است به‌گونه‌ای رفتار کنیم که احتمال پذیرفته‌نشدن ما را بیشتر می‌کند. گرچه ممکن است خود را در لبه احساس کنیم، می‌ترسیم وقتی پذیرفته نشدیم دوباره به مرکز بازگردیم. به همین دلیل خودمان را بیشتر از مردم دور می‌کنیم. این‌گونه است که انتظار برای پذیرفته‌نشدن می‌تواند تبدیل به پیشگوییِ خودمحقق‌کننده شود.

اگر در نوزادی نیازهایتان به‌طور مرتب برآورده نمی‌شده است، اگر معمولاً مجبور بودید مدتی طولانی فریاد بزنید و جلب‌کردنِ توجه برایتان سخت بوده است، و گاهی حتی باوجوداین نیز توجهِ مطلوب را به دست نمی‌آوردید، احتمالاً دیدگاهی که شما دربارهٔ دنیا خواهید داشت این است: نادیده گرفته می‌شوید، به شما بی‌توجهی می‌شود، و باید کلی سروصدا کنید تا به شما توجه شود. نمی‌توانید همراهی و هم‌صحبتی را به‌عنوان چیزی مسلّم بپذیرید. ممکن است خودتان را به‌طورکلی آدم خوبی تصور نکنید و همچنین تصور نمی‌کنید که بیشترِ افرادِ دیگر خوب و قابل‌اعتمادند. مثل این است که در بیابان مجبور بودید بالاوپایین بپرید تا توجه آن آدم‌ها را جلب کنید و آن‌ها اغلب آنجا را ترک کردند و شما را با خودشان نبردند.

وقتی احساس بدی داریم نیازی به اصلاح‌شدن نداریم. می‌خواهیم با ما همدردی کنند، نه اینکه درگیر شوند. می‌خواهیم یک نفر دیگر احساس ما را درک کند تا در این احساس تنها نباشیم.

وقتی یکی از والدین نیست، تنها کاری که می‌توانیم بکنیم این است که سعی کنیم آن والد غایب را پیش فرزندمان یا حتی خودمان تخریب نکنیم.

چیزی که کودک را تبدیل می‌کند به فرد منحصربه‌فردی که هست (یا خواهد بود، اگر هنوز با ما به آن تبدیل نشده است) ترکیبی بی‌نظیر از ژن‌ها و محیط زندگی است و شما بخش عمده‌ای از محیط کودکتان هستید.

اگر می‌خواهید فرزندانتان فرصت خوشبختی داشته باشند، چیزی که بیش‌از همه ممکن است سدِ راه باشد خودانتقادیِ شماست.

چیزی که واقعاً اهمیت دارد این است که با فرزندتان راحت باشید و باعث شوید آن‌ها احساس امنیت کنند و احساس کنند می‌خواهید کنارشان باشید. کلماتی که استفاده می‌کنیم بخش کوچکی از این کارند. بخش بزرگ‌تر صمیمت ما، لمس، حسن‌نیت، و احترامی است که به آن‌ها نشان می‌دهیم: احترام به احساسات آن‌ها، فردیت، و نظرات و تفسیرشان از دنیای خودشان.